RSSKristin Hersh in Heaven (Ghent)
Het stringduo The McCarricks (viool en cello) speelt mee in de begeleidingsband van Kristin Hersh en dubbelt als voorprogramma. Goed bekeken. Best genietbaar ook. De combinatie met film werkt heel behoorlijk. Er wordt o.m. teruggegrepen naar filmmateriaal uit de jaren 40 van Norman McLaren en voorts wordt het filmmateriaal aangeleverd door PG LOGO. Daar zitten merkwaardige stukken bij met optredens van zogenaamde slangenmensen. Het duo speelt live in combinatie met vrij beperkte backing tracks waarin nogal wat sfeerscheppende geluiden verwerkt zijn. De muziek zelf vertrekt vaak vanuit gelijkaardige structuren. De set van vijf vrij uitgesponnen nummers was dan ook prima.
Na een korte pauze was het dan tijd voor Kristin Hersh herself. Haar set bevatte heel wat nummers uit haar recente cd, Learn to sing like a star.
Ze opende met Day glo, de sombere tegenhanger van het vrolijke gezegde morgenstond heeft goud in de mond: Getting up is what hurts. Hersh kondigde het meteen aan: treurigheid troef, niet verwonderlijk voor een singer songwriter van wie de teksten geheel doordrenkt zijn van somberte. Ze ging fel door met Wild Vanilla. Jammer dat de combinatie van Hersh’s schorre stem en een ver van ideale geluidsbalans het gros van de teksten onbegrijpelijk maakte.
Een hele sprong in de tijd dan met Gazebo Tree (op Strange Angels uit 1998), alweer een in somberheid gedompelde song.
Terug naar haar nieuwe cd met Winter, vervolgens het onvermijdelijke maar nog altijd wondermooie Your Ghost, haar succesnummer uit 1994 (Hips and Makers). Nog twee nummers uit haar nieuwe cd Ice and Sugarbaby vooraleer Listerine (uit Sunny Border Blue) ons nog es door de geheugenmachine jaagt: I couldn’t wait to come down / There’s nothing here but the ground.
De reguliere set sluit af met The thin man (uit de nieuwe cd) en het mooie White Bikini Sand uit het Throwing Muses album Limbo (1996). Het niet zo talrijke maar intussen enthousiaste publiek vraagt en krijgt een aantal bisnummers.
Tussendoor worden we gevlijd met liefs over Gent, als ze hier wakker wordt waant ze zich in heaven. Het hoeft niet altijd in hell te zijn.
In shock uit haar nieuwe album opent de reeks, met The letter krijgen we één van die onvergetelijke classics (Hips and Makers, 1994), meer oud werk krijgen we met Hook In Her Head (The real Ramona, 1991) en het laatste bisnummer Cotton Mouth (ooit op een single van Counting Backwards uit 1991) dat ze solo speelt. Ijzingwekkend.
Gezien in de Handelsbeurs op 15 maart 2007, zie ook de website.
(Foto’s: Ine Dehandschutter)
© 2007 GENTBLOGT VZW
Dat was idd weer een heeeeeeeeeeeeeeeeeeel fijn optreden van Kristin Hersh! Op YouTube kan je een pak zaalfilmpjes vinden van haar huidige tournee.
Heel mooi optreden.
Met haar stem kan ze zingen alsof het een deprimerend slaapliedje is, om dan meteen hees krijsend uit te halen. En vooral prachtige nummers.
Veel nummers trouwens gespeeld uit haar laatste cd, maar die is dan ook de moeite. Onbegrijpelijk trouwens dat ze daarmee Stubru niet meer haalt (bijv. het openingsnummer “In shock”).
Alleen mocht het optreden iets langer geduurd hebben. Nog een uurtje Throwing Muses bijvoorbeeld.
Een klassedame…