RSSSchitterend StuBru.uit
Stu.bru.uit in de Vooruit was dit jaar Stubru.uitverkocht. De kaartenverkoop was nog maar even gestart en op de radio werd al gezegd dat het uitverkocht zou zijn. Op het moment dat ze dat omriepen, stond ik ongeveer aan het bespreekbureau, en ik was dus zeer in mijn nopjes mijn twee kaarten. Toen de line-up bekend werd gemaakt, bleek mijn eerst gedachte programma helaas praktisch onmogelijk. Veel van de groepen die ik absoluut wou zien, speelden op hetzelfde moment. Het beloofde dus een nacht van zware keuzes te worden…
Tegen 20u30 kwamen we toe aan een al redelijk drukke Vooruit. Het was overal aanschuiven; om drankbonnetjes te kopen, om je jas weg te hangen, om de theaterzaal binnen te mogen. Maar ondanks de drukte werd er zo goed als niet geduwd of getrokken. Ook toen alle lichten even uitvielen bleef iedereen merkwaardig rustig en goed gezind. Een uiterst relaxed feestje dus.
We besloten Gabriel Rios te laten voor wat hij is en zochten een plaatsje in de theaterzaal voor Admiral Freebee. Freebee zette er meteen stevig de beuk in. Het was een beetje een vreemde ervaring om deze rocker in een theaterzaal aan het werk te zien. Iedereen zat een beetje te schuifelen op zijn stoel, eigenlijk is rock geen muziek waarop je wil blijven zitten…
Freebee, voorzien van een buitenmaatse koptelefoon, putte vooral uit zijn meest recente plaat. Uit de eerste twee platen herkende ik enkel Oh Darkness (het bisnummer waarbij toch enkele mensen uit hun stoeltjes oprezen), Rebound Love en Ever Present. Zijn groep was uitgebreid met Bjorn Erickson (ex Zita Swoon, Maxon Blewitt), een gitaarwonder wiens gitaarwerk een beetje verloren ging in Freebee’s rechtoe-rechtaan rock. Het was grappig om deze twee, zowel in uiterlijk als in stijl verschillende muzikanten, te zien samenspelen. Freebee voorzag de theaterzaal van een stomende set en de 50 minuten die hij had gekregen waren echt veel te kort.
Nu was het kiezen tussen Sioen en Ozark Henry. Het was al het langst geleden dat ik de Kortrijkse wonderboy had gezien, en dus werd het Ozark, alhoewel ik Sioen graag zijn nieuwe plaat had zien voorstellen. Toen we in de concertzaal aankwamen, was Gabriel Rios nog bezig. De mensen konden zijn muziek blijkbaar appreciëren, want het was al behoorlijk drummen om nog maar aan een drankje te raken. Toen hij even later toch afsloot, liep de zaal leeg en raakten we vrij makkelijk tot bijna aan het podium.
Ook Piet Goddaer, voor de gelegenheid in een gewone jeans in plaats van zijn gewoonlijke wijde broek en op blote voeten, begon met een hele rist nummers uit zijn nieuwe plaat. Hij opende met een instrumentaal nummer (Echo as metaphor), gevolgd door een van de singles (Weekenders als ik me niet vergis). Daarnaast kwam enkel de vorige plaat The sailor not the sea aan bod, met onderandere het prachtige Indian Summer en At Sea. De vroegere pareltjes liet hij deze avond dus spijtig genoeg liggen.
Nu Piet Goddaer Vorst Nationaal heeft uitverkocht en de meest gedownloade artiest van 2006 is, lijkt hij iets zelfzekerder op het podium. Zijn enige woorden op het podium zijn nog steeds een kort maar krachtig ‘merci’, some things will never change, maar hij stónd er meer dan vroeger, eigenzinnige danspasjes makend en gewoon genietend van het optreden.
Als afsluiter werd een een vette beat ingezet die zo stevig was dat ik me afvraag of Frederik Sioen, als die een verdieping hoger nog bezig was, niet van zijn pianokruk gevallen is. Het bleek een op serieuze beat gezette versie van het doorgaans oorstrelende La donna è mobile. Alhoewel het publiek talrijk was en vrij enthousiast, zij het meer ingehouden dan bij de latijnse klanken van Gabriel Rios, waren er helaas geen bisnummers.
Ook nu weer drong zich een keuze op. Weer gaan zitten in de theaterzaal voor de mooie liedjes van An Pierlé en haar White Velvet, of op onze uitstekende plaatsen blijven staan en de king of kitch trotseren… We kozen voor het laatste.
Daan heeft zijn wit kostuum verruild voor een donkere versie, maar zijn allures heeft hij duidelijk niet achtergelaten. Waar iedereen dacht dat hij ten tijde van Victory de grens had bereikt van hoe kitcherig en over the top een serieus muzikant kan gaan, trekt hij op zijn jongste plaat The Player niet een schuif extra open, maar een volledige ladenkast. Naar mijn mening heeft hij nu écht de laatste grens overschreden en was zijn vorige plaat gewoon beter. Toch was ik benieuwd om de man, een genre en een evenement op zich, nog eens live aan het werk te zien.
Het publiek lustte er in elk geval pap van. De zaal stond algauw propvol en niemand kon echt blijven stilstaan. Daan bespeelt het publiek als een echte ouderwetse vedette en had het in zijn gegromde bindteksten over ex-en, jonge vaders en meer van dat moois. Op een bepaald nummer verdween hij zelfs om even later te verschijnen op het balkon. Alhoewel de nieuwe nummers er bij het publiek blijkbaar gretig ingingen, vond ik enkel het titelnummer The Player echt helemaal overtuigen. Maar gelukkig kwamen ook oudere nummers aan bod. Bij Swedish Designer Drugs, Victory en Housewife daverde de statige Vooruit op zijn grondvesten. Ik vraag me af of An Pierle van haar zitbal gestuikt is…
Op een bepaald moment ruile publiekslieveling Isolde Lasoen haar drumstel voor een trompet, en dat ging haar behoorlijk goed af. Daan is een entertainer pur sang en hij weet maar al te goed hoe hij een zaal op stelten kan zetten. Uiteraard mocht hij wel terugkomen voor een bisnummer, en kondigde aan dat hij een nummer zou spelen van zijn favoriete Belgische groep. Egotripper als hij is, bleek dat een nummer van Dead Man Ray te zijn, Daans eigen groep uit de tijd dat hij nog muziek maakte waar niemand van gehoord had maar die wel beregoed was. Het werd een weirde versie van het toen al weirde nummer Woods. Het deed me heimwee krijgen en hopen op een nieuwe Dead Man Ray plaat…
Nog wat bekomen met op de achtergrond Dicobar Galaxie, maar toen begonnen mijn rug en voeten toch te luid te klagen en zochten we ons bed op, met een uiterst voldaan gevoel. StuBru.uit was uitermate geslaagd. Hopelijk volgend jaar weer?
StuBru.uit, muziekfestival in diverse zalen van de Vooruit, 07/04/2007
© 2007 GENTBLOGT VZW
Ik kan je in ieder geval vertellen dat de ‘beats’ van Daan zich lieten voelen (en soms horen) in de concertzaal. An Pierlé schudde nog meer dan gewoonlijk heen en weer op die zitbal van haar. Ze ving het op een gegeven moment op met een vette knipoog (een dame naar mijn hart). Verder zijn Daan zijn oude songs gewoon supervet, maar die nieuwe? Buiten The Player staat er waarschijnlijk niks wereldschokkends op zijn laatste album. Mijn rug heeft het gelukkig uitgehouden tot een ferme hap in de set van Starski & Tonic. En jawel Discobar Galaxie was geweldig!
pfffffffffffffffft!
moet daar nu echt een artiekel over geschreven worden??!!
jaja, we waren er niet bij…
Dat klopt. Dead man ray is bere-goed!!! Ik hoop ook op een nieuwe cd. Maar ik zie het niet snel gebeuren. Wat een versie van woods! Groots talent die daan!
had eigenlijk een iets avontuurlijker en eigenzinniger verslag verwacht van StuBruPuntUit. Niets van een van de sympathiekste groepen van het moment Foxylane (wat een vette beats!), van livesensatie Goose, van supergroep Ex-Drummer Band, … Ik besef wel dat je moet kiezen, maar had gewoon een gedurfdere keuze verwacht. Wel puik geschreven.
Als kompaan van Josie kan ik stellen dat we gewoon te laat waren voor foxy lane en dat het voor de rest heel erg moeilijk kiezen was. Goose hadden we reeds gezien vorig jaar, ex drummer band hadden we niet bij stil gestaan dat zowel Kowlier als Vanhaemel erbij zouden zijn… Voornamelijk de groepen gekozen die een nieuwe cd uithadden en we sindsdien nog niet gezien hadden. En door de drukte was het niet makkelijk van zaal te wisselen, dus toen we een prachtig plekje vooraan het grote podium hadden, zijn we daar maar blijven plakken.
Ik had alles wel willen zien. De affiche was zo sterk dat het meestal kiezen was tussen drie steengoede groepen tegelijk.
Ik was wel serieus teleurgesteld in freebee, zijn minste optreden dat ik van hem al gezien heb. De subtiliteit van het gitaarspel van Bjorn Erikson gaat redelijk verloren wanneer de admiraal zich a la neil young op de electrische rockers uit zijn repertoire stort, ook de prachtige rechtoe rechtaan drummer die er vroeger bij was, en die zowel qua drumstijl als backings freebee perfect aanvulde was vervangen, freebee had een belachelijke koptelefoon op, en ook de balzaal was niet zo geschikt om er eens een lap op te geven, in plaats van de rustiger freebee luisternummers. Volgende keer beter.
Ozark was heel goed, alleen jammer dat er geen enkel oude kraker tussen zat om het publiek te verwennen.
En daan was daan, kitsch, pose en stoerdoenerij in overvloed. Maar onder de vele lagen bombast zijn de nieuwe nummers minder goed dan de vorige, wat heel duidelijk werd door het spelen van die oude dead man ray cover. Lasoen klonk bijzonder vals. En een pluim voor de keyboard speler van daan, die volgens mij tot de beste van zijn categorie in dit landje behoort.
En toen Daan tijdens promiscue verdween in de coulissen om op het dacht ik dat was om zijn blonde pruik te gaan halen ipv op het balkon te klauteren. Een gemiste kans Daan!
sinds wanneer is stubru gedurfd? :D
@Jeronimo: tja, mag allemaal wat gewaagder, maar als je regelmatig naar Duyster, Luftwaffe FM, Hype Channel, Antenna en aanverwante programma’s luistert, hoor je wel wat gedurfde dingen passeren. En ook voor mij mag het allemaal wel iets spannender zijn, maar als je vergelijkt met het buitenland zijn we met ons gat in de boter gevallen