RSSRevisited Meg Stuart/Damaged Goods
Ilse schreef al dat het goede weer een slechte invloed heeft op het aantal toeschouwers in de zalen. Het goede weer kan alvast niet als excuus gebruikt worden voor deze voorstelling. Op het Zuid voor het administratief Centrum werd het decor dat Anna Viebrock creëerde voor Visitors Only van Meg Stuart en Damaged Goods heropgebouwd. Je kan er moeilijk naast kijken. Het ding is kolossaal. Het is een huis met 8 kamers, verspreid over twee verdiepingen, te lage ramen en halfhoge deuren. De muziek is oorverdovend als ik er rond kwart voor vijf aankom. Alles schreeuwt herinneringen en trauma’s. De dansers maken een soort van spastische bewegingen in hun ruimte. De muziek gaat door merg en been. Het is even slikken, maar ik besluit het een kans te geven.
De tredes voor het Administratief Centrum bieden een goede zitplaats in de schaduw, wat geen overdreven luxe is met dit weer. De verkopers van ijsjes en wafels wat verderop zijn zeker gelukkig met deze nieuwe pleisterplaats. “Strand Anna Viebrock”, hoor ik mijn buurman grappen en dat is nog niet eens een slechte vergelijking. Er staat ook een stevige bries. Mensen komen en gaan, lopen wat rond, kijken om zich heen. Allemaal heel relaxed.
Al twee paragrafen en nog maar weinig over de voorstelling zelf. Ik zou het cliché “moeilijk te beschrijven” nog eens kunnen bovenhalen, maar dat zou tekort doen aan wat ik gezien heb. Toegegeven, het kon niet constant mijn aandacht vasthouden, maar op andere momenten was ik toch serieus gefascineerd. Zoals nog anderen, heb ik een ommetje gemaakt toen het me iets te veel werd om dan toch weer een plaatsje te zoeken. Het huis en zijn dansers trekt aan, ook al is er niet echt een verhaal te ontdekken. Gedurende vier uur improviseren de dansers van Damaged Goods op live muziek van DAAU. De dansers lopen soms wat verloren in hun ruimte. Ze weten geen weg met de attributen, waar moet de tafel staan? Hoe krijgt ze die fiets op de eerste verdieping? Op andere momenten lijken ze contact te zoeken met het publiek. Maar willen de woorden die ze spreken ook iets zeggen? Wanneer de momenten in een pauze de ruimtes van het huis gaan innemen, wordt het een beetje triestig. Muzikanten die acteren, het heeft soms iets te veel een gekunstelde indruk.
Wanneer de dansers van de ene kamer naar de andere kamer hollen en de deuren open en dichtgooien, doet het me spontaan aan Alice in Wonderland denken. Enige tijd later blijkt dat ik niet de enige ben, er is een scène die me bijna kippenvel bezorgt. Een man leest een vrouw een scène uit het kinderboek voor. Hij spreekt Nederlands, zij niet. Het komt tot een vreemde interactie waarbij zij reageert op de klank van de woorden. Het ene moment wil ze hem verleiden, het andere stoot ze hem af. Hij herleest de scène meer dan eens met verschillende stemmetjes, dan bladert hij verder en leest hier en daar nog een stukje. Soms herhaalt ze woorden. Nu kan je je afvragen wat dit nog met performance, laat staan kunst, te maken heeft, maar ik vond het zo mooi, zo intiem.
Wat me ook bij gebleven is, is het moment dat Meg Stuart het blijkbaar plots te veel voelt kriebelen en op de uitnodiging van één van de dansers ingaat. Misschien is het afgesproken, misschien ook niet. In elk geval werkte het aanstekelijk om de twee vrouwen hartelijk te zien lachen; zowat iedereen lachte vrolijk mee zonder echt te weten waarom. Professionneel als ze zijn, slagen ze erin om de situatie om te buigen in een mooi staaltje van moderne dans. Wanneer Meg het huis opnieuw aan haar dansers overlaat, klinkt zowaar een voorzichtig applausje.
Als je tijd hebt, ga dan zeker vandaag of morgen een kijkje nemen op het Zuid. Neem de tijd en ontdek een pareltje van moderne dans. En als deze tekst je nog niet kon overtuigen, dan kan het filmpje van Mixette dat zeker wel.
Revisited van Meg Stuart/Damaged Goods, gezien op donderdag 26 april 2007 tijdens het T:mefestival. Nog te zien op 27 en 28 april 2007 van 16.00 tot 20.00 op het Zuid, gratis.
© 2007 GENTBLOGT VZW
Klinkt alleszins superboeiend. Goed verslag voor iets dat zo ‘moeilijk te beschrijven is’! Heb deze mensen nog niet aan het werk gezien, maar heb nu wel spijt dat ik het gemist heb (of speelt het nog?). En op de muziek van DAAU, dat kan moeilijk slecht zijn ;-)
@ Josie, Het speelt nog tot en met zaterdag.
Wat ik wel tof vind aan het filmpje is dat je ziet hoe Meg Stuart haar dansers instructies geeft en er zelf ook zo in op gaat. Ik was er op dat moment ook, maar blijkbaar heeft Britt iets gezien dat mij ontgaan is.
vrijdagavond heb ik meer dan een uur zitten kijken en luisteren, en het is heel interessant, er zijn zoveel verschillende scene’s.En toch haal je er een geheel uit.
Morgen, zaterdag, is het ook nog, echt ga eens kijken en luisteren. het is het waard!