Gentblogt

I apologize

zaterdag 28 april 2007 14u41 | patricia | 2 reacties
Trefwoorden: performance, timefestival.

“Gisèle Vienne brengt met I apologize een mix van dans, beeldende kunst, literatuur, theater en muziek. Extremen worden tegenover elkaar geplaatst en vergrijpen zich aan elkaar”, stond in het programmaboekje. Kan ze dit waar maken?

De scène staat vol houten kisten, doodkisten lijkt het wel. Later blijkt dat ik er niet eens zo ver naast zit. Maar het blijken ook handige blokken om de scène te veranderen. Een performer gekleed als de gemiddelde tiener met sportschoenen en een trui met capuchon en de obligate afbeelding van de één of andere groep, loopt de scène op en af. Hij heeft een levensgrote pop gekleed als braaf schoolmeisje, rokje, lange kousen met ballerina’s in zijn armen. Hij plaatst haar vooraan en verdwijnt weer. Hij lijkt opgejaagd. Er wordt een duidelijk voelbare spanning opgebouwd. Waarom is die pop geblinddoekt?

Hij plaatst nog meer poppen gekleed als tienermeisjes op een stoel, gooit ze omver en schikt ze dan langzaam op de grond alsof ze gevallen zijn. Hij haalt een grote fles boven. De rode smurrie spreidt hij over hen uit: bloed. Nu zet hij zijn kap op en zwaait met een pistool. Duidelijker kan de verwijzing niet zijn. Hij lijkt berouw te krijgen en ruimt dan alles op een heel systematische wijze op. Hij blijft om zich heen kijken. Komt er nog iemand? Hij verplaatst de kisten. Nu weer de stoelen. Het is een wervelende opeenvolging van scènes waar je als toeschouwer door meegezogen wordt.

Geweld en erotiek gaan al eens samen. Naast de poppen krijgen ook twee levende clichés hun plaats op scène. De tiener giet de fles rode smurrie in een grote plas en verdwijnt op de achtergrond. Hij lijkt zo weggelopen uit de Gay Pride. Zijn kaalgeschoren kop, zijn lijf vol tatoes, bottines over zijn nauwe broek, de manier waarop hij loopt. Hij gaat liggen met zijn hoofd in de rode smurrie. De tiener haalt zijn zakken leeg en reikt hem de knalrode lipstick aan. Wanneer even later zij op scène komt, komen nieuwe clichés boven. Zij is zowel het brave schoolmeisje met het te korte rokje. Hoe ze erin slaagt om met die naaldhakken waarmee ik de Gentse kasseien niet zou durven trotseren, tergend langzaam handenstand en bruggen maakt, is me een raadsel. In een oogwenk verandert ze in de opzwepende danseres die ik zo voor me zie op een zaterdagavond in een slecht verlichte discotheek. Ook hij zie ik in mijn wilde fantasieën in een discotheek maar dan één vol bezwete mannen. Wanneer hij op scène uit de kleren gaat en een catsuit met gelakte laarzen op hoge hakken aantrekt, als ook een pruik met lange zwarte lokken is het plaatje compleet. Zonder problemen dwingt hij de tiener op de knieëen voor de plas smurrie. Deze keer is hij de meester.

Het is niet moeilijk te begrijpen waarom Gisèle Vienne probleemloos in de symbolische traditie ingeschakeld kan worden. Haar handelsmerk zijn haar poppen en het doorbreken van taboes. Ze gaat daarin ver. Ik ben niet gauw gechoqueerd maar hier werden duidelijk grenzen afgetast. Gisèle Vienne werkte voor deze voorstelling samen met Dennis Cooper, een Amerikaans auteur die zich laat inspireren door Arthur rimbaud en Marquis de Sade. U begrijpt dat we geen zeemzoete karamellenversen voorgeschoteld kregen. Rauwe beschrijvingen over drugs, alcohol, misbruik, dood, vrouwen en betaalde liefde afgewisseld met eentonige techno die veel te luid stond of een stilte waarin je de zaal niet hoort maar wel het zoemen van de verlichting. De spanning is meer dan eens te snijden. Bij mij hoeft Gisèle Vienne zich niet te verontschuldigen. Ze heeft me meer dan eens kippenvel bezorgd tijdens deze fascinerende voorstelling, maar aan het zwakke applaus te horen deelde niet iedereen mijn mening.

I apologize van Gisèle Vienne gezien in de Minard op vrijdag 27 april 2007 tijdens het Timefestival.

© 2007 GENTBLOGT VZW