Gentblogt

Wilco in de Vooruit: Ongehoord

vrijdag 1 juni 2007 9u09 | Steven Claerhout (tekst), Bruno Bollaert (beeld) | 10 reacties
Trefwoorden: concert, Vooruit.

Ongehoord, maar dan in de letterlijke, goeie zin van ‘t woord, want niemand klinkt als Wilco. De naam moet haast zeker een soortement verbasterde afkorting zijn van “will come”, gezien orgastische belevingen nooit veraf zijn bij het beluisteren van hun muziek.

Onbeschrijfelijk ook, in de evenzo letterlijke, doch voor een recensent ietwat vervelendere zin van ’t woord, want hoe geeft men in godsnaam iets weer waar simpelweg geen woorden voor zijn? Met de deur in de Vooruit vallen dan maar, en ervaren dat nadien ook de rest van het afgeladen volle gebouw genadeloos platgespeeld wordt.

Openen doen frontman Jeff Tweedy en de zijnen met Side with the Seeds, gevolgd door You are my face, twee nummers uit hun jongste worp Sky Blue Sky, en meteen valt op dat ze er kennelijk goesting in hebben. Het zwarte hemd en de ongeschoren karakterkop blijken blijvertjes, maar vanavond slaagt Tweedy er warempel in zijn afgeleefde, getormenteerde zelve ten gepasten tijde schijnbaar moeiteloos te ontstijgen.

Niet dat hij dan al een woord gewisseld heeft met de toehoorders evenwel. Dat houdt hij, o ironie, voor tijdens het daaropvolgende, scherp snijdende I am trying to break your heart uit het baanbrekende album Yankee Hotel Foxtrot. Een “woord” is bovendien véél “gezegd”, want het blijft qua interactie voorlopig bij een schuchter opgestoken rechterhand richting publiek bij het mompelen van de woorden “what was I thinking when we said hello”. Op wraak belust maakt de stem een eerste overslag en luidt zo de bel voor de overige vijf bandleden om voor het eerst echt loos te gaan.

Een hoofdrol is daarbij weggelegd voor nieuwbakken gitarist Nels Cline, die prompt elke pejoratieve connotatie van het woord “nieuweling” de vergeethoek inmokert.
De onderkaken in de zaal zullen voor de rest van de avond hun voeling met de grond niet meer verliezen, want in sneltempo volgen nu steengoeie songs als Kamera en Muzzle of Bees, en brengt het geestesverruimende duo Handshake Drugs / Shot in the Arm de aanwezigen in hogere sferen. Bassist John Stirratt verleent bijwijlen zijn stem als steun, en de gitaren schuren en schurken tegen elkaar aan dat het een lieve lust is.

Impossible Germany wordt voorzien van een zinderende finale waarin het voor één keer niet de Duitsers zijn die winnen, maar de liefde. Shake It Off gaat op hetzelfde, hortende en lekker stotende elan verder, waarna Tweedy even zijn gitaar aan de kant zet voor een verfijnd, Beatlesque Hummingbird. Het kruim van de vaderlandse muziekscene is op post en knikt instemmend bij zoveel moois.

De zingende maestro schrikt even op bij een stem van boven. God? Of toch maar gewoon een fan op het balkon die een verzoeknummertje heeft… Jesus, etc. volgt, om daarna met het nieuwe Walken en het oudere I’m the man who loves you, allebei ter ere van zijn teergeliefde halve trouwboek, de reguliere speeltijd af te sluiten. Nikske onbeslist, maar toch verlengingen…, vermomd als dubbele bisronde.

The Late Greats trappen af en Tweedy bezingt “Romeo” als “greatest singer in rock ‘n’ roll”, zichzelf eventjes schromelijk over het hoofd ziend. Onder een immens, oorverdovend gejuich torent zijn stem in het magistrale Via Chicago als een “skyscraper”, zo eigen aan hun thuisstad, boven de door zijn band opgeworpen heerlijke chaos uit.

Een voortjakkerend, uitgesponnen Spiders (Kidsmoke) lijkt een paar keer de boeken te sluiten, maar wordt middels een welgeplaatste “big bang” (’t zal wel symbolisch zijn… Wilco aan de oorsprong van alles) telkens opnieuw op gang getrokken.

Even off stage naar adem happen en dan zowaar ten tweeden male terugkeren voor een slepend Hate it Here. “I hate it when you’re gone”, prevelt de bandleider. Het had verdorie net zo goed over henzelf kunnen gaan, gezien vanuit het oogpunt van het na afloop ongetwijfeld verweesd achterblijvende publiek. Eén meisje zet het nu al op een tieren van jewelste, waarop Tweedy beleefd naar haar toestand polst en vervolgens belooft ooit terug te komen om aan alle verzoekjes te kunnen voldoen.

Hij kiest voor het populaire Heavy Metal Drummer en de niet mis te verstane oerkreet Misunderstood, waarin het publiek verraadt goed geluisterd te hebben naar de live dubbelaar Kicking Television, getuige een perfect geïmiteerde, uitgelaten reactie na het aanhoren van de woorden “do you still love rock ‘n’ roll?”. Veel meer dan dat is het volgens Wilco naar eigen zeggen niet, maar minder is meer, en de mannen van Wilco spelen hún rock ‘n’ roll loepzuiver en onwerelds mooi. Zonder weerga degraderen ze de rest van het muzikaal pak tot meelopers.

Ultieme afsluiter On and On and On, een song over de tijdens de opnames van de recentste plaat overleden moeder Tweedy, snoert de kelen dicht bij iedereen die ooit van dichtbij of veraf met verlies werd geconfronteerd. De na een wervelende set van op de kop af 2 uur nog niet geweende tranen schreeuwen om hun vrijlating. Wilco bindt, en dat zullen zij die aanwezig waren zich een leven lang herinneren. Thank you all… for nothing.

Wilco, gezien op woensdag 30 mei in de Concertzaal van de Vooruit

© 2007 GENTBLOGT VZW