RSSVergeten schrijvers: Piet Bekaert (1)
Gentblogt pakt uit met zijn eigen literaire lente die meteen in de zomer doorloopt. Daniël van Ryssel, lange tijd redacteur van het tijdschrift Yang, is voor ons in zijn uitgebreide archieven gedoken. Hij heeft een reeks mooie stukjes geschreven over literaire figuren die op de achtergrond zijn geraakt, maar ooit een rol van enige betekenis hebben gespeeld.
Piet Bekaert is de tweede in een rij vergeten schrijvers die weer voor het voetlicht worden gebracht. Jos Murez opende de reeks.
Piet Bekaert werd geboren te Vichte in 1939. Hij was afkomstig uit een gegoede familie. Reeds als twintigjarige publiceerde hij onder het pseudoniem Pimajojuko Gedichten en korte verhalen (1959).
Merkwaardig hoe sommige kunstenaars die een pseudoniem kiezen de meest merkwaardige, lachwekkende en moeilijk uit te spreken namen weten te bedenken. Zelf heb ik ook even gedacht aan Dylan Varix, maar Gust Gils heeft me dat onmiddellijk en met aandrang afgeraden.
Piet Bekaert studeerde aan Sint-Lucas en de Academie te Gent en ging daarna verder binnenhuisarchitectuur studeren in de Académie Julian te Parijs en het Pratt Institute te New York, waar hij de master of science degree behaalde. Toen hij in 1970 uit Amerika terugkeerde, sloot hij zich aan bij BARO, Buro voor architectuur, ruimtelijke ordening en design, op de Visserij, Gent, waar hij als designer werkzaam was. Later zou hij er ook een grote meubelzaak openen.
Daar heb ik Piet leren kennen. Met wat we hadden gespaard, met wat de ouders bereid waren bij te passen en niet te vergeten, met de niet onaanzienlijk winst die ik aan de publicatie van de gedichtenbundel Met God op de schommel had overgehouden, hadden we beslist onze living in de Hoogstraat grondig te laten herinrichten. Het moest iets totaal nieuw zijn, iets ongewoons, iets waar we de rest van ons leven gelukkig zouden mee zijn. Daar moest dus een moderne binnenhuisarchitect aan te pas komen en dus zijn we naar Baro gegaan.
Piet Bekaert was een vlot en enthousiast man, altijd heel modieus gekleed, levendig en vlot in alles wat hij zei en deed. Hij was dadelijk akkoord op ons verzoek in te gaan. We hadden vertrouwen in zijn kunnen en omdat we zelf geen pasklare ideeën hadden mocht hij zonder beperkingen zijn gang gaan. Hij was op hetzelfde ogenblik in het stadscentrum bezig met de volledige verandering en aankleding van een kapperszaak. Hij is gekomen, hij heeft gekeken en opgemeten, hij zag onmiddellijk welke muren zouden moeten verdwijnen, hij heeft eerst plannen en daarna een maquette gemaakt. Toen hij ons liet zien wat het worden zou, vielen we bijna achterover van verwondering en tevredenheid. Tijdens de werkzaamheden, die toch enkele weken hebben geduurd, kwam hij dagelijks bij ons langs en hij eiste grote precisie. Ik heb vele uren, dagen naar de timmerman staan kijken. Dat was geen echte living meer, maar een sprookjeskamer, van het plafond tot de vloer helemaal wit, zelfs het televisietoestel moest wit geverfd worden. Echt iets heel origineels dat in alle boeken over binnenhuisarchitectuur een terechte plaats verdiende. Wat achteraf door iedereen die bij ons kwam, vol bewondering werd beaamd. Herhaaldelijk zijn er trouwens fotografen op af gekomen om dat kunstwerk in beelden vast te leggen. Die living bestaat vandaag (2007) nog steeds.
Piet wat op dat ogenblik ook bezig met zijn prozadebuut Amarillis dat bij J. Sonneville te Brugge zou verschijnen. Vóór hij het boek uit handen gaf, heb ik het eerst grondig nagelezen en waar nodig verbeterd. In dezelfde periode had hij ook regelmatig tentoonstellingen met constructivistische sculpturen en op de Yang Dag te Moorsele exposeerde hij samen met Antoon De Clerck en Paul Van Rafelghem. Zijn werk werd door sommigen minimal genoemd, anderen beklemtoonden de combinatiemogelijkheden van de elementen en de heldere, levendige kleuren. Zijn belangrijkste en grootste tentoonstelling hield hij in november 1971 in de Richard Foncke Gallery, waar tegelijk een indrukwekkende catalogus-fotboek van zijn werk werd voorgesteld.
De avond van de opening was werkelijk een happening in het Gentse kunstgebeuren en iedereen uit de kunstmilieus en tout le beau monde was erop aanwezig. Iedereen die bij ons aan huis kwam en die ook iets te maken had met literatuur, werd door mij altijd meteen aangesproken en ingelijfd om mee te werken aan ons tijdschrift Yang. Een rubriek architectuur en sculptuur hadden we nog niet en Piet was bereid dat voor zijn rekening te nemen. Wat hij in een aantal nummers ook heeft gedaan.
Toen ik enkele jaren later op de Kromme Wal woonde is hij op een dag langsgekomen met zijn gedichtenbundel Gotisch blauw (1975). Ook die heb ik grondig gelezen en verbeterd. Merkwaardig:de bundel is gezet in Schotland, maar hij is verschenen in de Yang Poëziereeks. Nog datzelfde jaar zijn we in zijn zaak op de Visserij twee mooie en vanzelfsprekend dure Italiaanse zetels gaan kiezen. Ongevraagd herinnerde hij zich mijn hulpvaardigheid bij zijn literair werk en heeft hij me een flinke korting gegeven. Na de nachtelijke poëzie happening met affiches organiseerde hij een grote poëzie avond bij BARO.
Nadien ben ik Piet Bekaert enigszins uit het oog verloren. Hij heeft nog drie boeken over tuinen in Vlaanderen en België, twee boeken over zijn schilderijen en de fraaie gedichtenbundel Een Kathedraal als Troostprijs (1991), een volwassen bundel van een echte woordkunstenaar, ingeleid door Anton van Wilderode, gepubliceerd. Verder was hij behalve als architect vooral als kunstschilder en fotograaf actief. Een buitengewoon dynamisch man. Hij maakte abstracte werken en bevallige schilderijen en aquarellen met sterk impressionistisch-aandoende binnenkamers en tuinen met veel licht en bloemen. Hij was niet bang om, tegen de agressiviteit van zijn tijd in, schoonheid te scheppen. En toch schatte hij zijn literair werk hoger in dan wat hij als plastisch kunstenaar had gepresteerd. Werk van hem bevindt zich in het Smak, het Museum van de Leiestreek te Deinze en in privé collecties in Amerika.
Piet Bekaert overleed te Sint-Martens Latem in 2000. Op zijn doodsprentje staat: Ik ben door veel mensen graag gezien geweest en heb zelf veel mensen dankbaar liefgehad. Jammer genoeg komt dit heengaan veel te vroeg, een volgende keer beter… Piet.
© 2007 GENTBLOGT VZW
Ik bezocht ooit de tuin en het huis van Piet Bekaert : een droom en schitterende kunstwerken !