Gentblogt

ISTF voorgeproefd

vrijdag 29 juni 2007 9u11 | patricia | 1 reactie
Trefwoorden: ISTF.

Als klein meisje hing op mijn slaapkamer een tegel met een tekst die begon met de wijze woorden: “’s Avonds voor het slapengaan is het goed om in eigen herte te kijken…” Laat ik deze voorbeschouwing dan ook maar beginnen met een bekentenis. Ik ben een adoptiegentenaar. In mijn studententijd kwam ik enkel op de Gentse Feesten als toerist. Ik deed dan ook meestal een vakantiejob in mijn thuisstad en Gent was ver weg, iets voor tussen oktober en juni. Het was pas toen mijn collega’s van een bedrijf in de Gentse haven waar ik dat jaar een vakantiejob had me op sleeptouw namen op hun jaarlijkse avondje uit tijdens de feesten dat ik besefte dat er meer is dan braspartijen en de zon zien opkomen. Ook al hebben we die avond flink wat verzet, ’s anderendaags was iedereen opnieuw aan het werk. Ik kwam tot inkeer en sinds ik een echte werkmens ben geworden, heb ik steeds minstens enkele dagen verlof tijdens die fantastische tiendaagse. Niet alleen om uit te slapen, maar ook om op stap te gaan in mijn stad. Het internationaal straattheaterfestival, kortweg ISTF, is een constante geworden. Dansen op de muur, de ontdekking van een nieuw volk in een park waar ik nog nooit van gehoord had, een hilarische circusartieste uit Moskou (eigenlijk Canada), een opera op de fiets, een serre in het Sint-Baafsdorp, literaire kussens op banken, jongleren,… Ik was er bij de voorbije jaren en ook dit jaar belooft het de moeite te worden, een voorproefje van de betalende voorstellingen, zodat u nog tijdig uw plaatsje kunt reserveren bij Uitbureau. Voor het volledige programma neemt u best een kijkje op de site van het ISTF.

Toen het programma met mondjesmaat bekend werd, was er één voorstelling die tot mijn verbeelding sprak. Mijn kaartje voor Tête perdue van Sitio mObil is dan ook al gereserveerd vanaf dag 1. De inspiratie voor het stuk komt van Michelangelo die geloofde dat alle stenen een verhaal in zich hadden en dat het aan de kunstenaar was om dit er uit te halen. De performers achter Sitio mObil kozen een wel heel bijzondere locatie uit: de gangen onder het Sint-Baafsplein, waar je trouwens met Gentblogt ook al een kijkje kon nemen. Mijn nieuwsgierigheid naar wat ze ervan maken in zo’n kleine ruimte is gewoon sterker dan mijn angst voor spinnen. Elke dag worden vijf voorstellingen van 20 minuten voor vijf personen (instructies van de brandweer) georganiseerd.

Mijnheer Porselein van Studio Orka is ook een locatieproject, maar dan wel in de Sint-Baafsabdij wat toch een stuk toegankelijker is. Mijnheer Porselein is echter een rare man, hij zondert zich af van de wereld. Zijn huis heeft hij zelf ontworpen en op maat gemaakt. Deze enkele vierkante meters vormen zijn wereld. Alles is perfect onder controle en volgt het ritme dat hij zelf oplegt. Alleen… zijn wereld stopt waar het stukje groen gras stopt. Verder durft hij niet, er zou iets fout kunnen lopen, hij zou kunnen breken…

Het ISTF heeft zich voorgenomen om meer naar de wijken te trekken en heeft een aantal mij onbekende locaties uitgekozen. Maar ja, soms ben ik nog een toerist in mijn eigen stad.
Dok-Zuid ter hoogte van de Spe-centrale, de locatie doet me alvast de wenkbrauwen fronsen, maar het zijn Gentse feesten en de voorstelling Vuurhuis van Theater Taptoe ziet er ook al veelbelovend uit. Dit figurentheatergezelschap brengt een parabel over liefde van Herwig Deweerdt in de buik van een binnenschip. De vuurtoren is al lang verlaten maar toch is het nog steeds een vurig huis. Wat dit inhoudt kom je iedere avond bij het vallen van de avond te weten…

Maonon van Jean van Florette… Het deed me meteen denken aan die Franse film Manon des sources met Dépardieu en ik zat er niet eens zo ver van. Compagnie Marius heeft eerder het werk van de Franse schrijver Marcel Pagnol onder handen genomen. Jean Florette is het eerste deel van de roman L’eau des collines. Jean erft een boerderlij van Florete en begint een nieuw leven. Papet en Ugolin hebben het op zijn land voorzien en dan vooral op een waterbron die ze “per ongeluk” volstorten met beton. De zoektocht naar water wordt Jean fataal, het dorp zwijgt. Cie Marius speelt zowel Jean als Manon, weliswaar in de omgekeerde chronologie en dit langs een parcours van 1,5 km.

Het verhaal van de 5.000 Spaanse kinderen die tijdens de Spaanse burgeroorlog naar België werden gebracht, los niños de la guerra, werd dan weer door het Rodenbachfonds in een wandeling gegoten. Daan Hugaert kruipt in de huid van een vluchtelingenkind.

Internationaal Straattheaterfestival van 18 tot en met 22 juli

© 2007 GENTBLOGT VZW