Gentblogt

BNRF 2007 – Emotioneel

zaterdag 7 juli 2007 18u35 | Roel Craen (tekst), Bruno Bollaert (beeld) | 2 reacties
Trefwoorden: Blue Note Records Festival, concert, jazz.

De aftrap is genomen, BlueNote Records Festival gooide de deuren open. Ook dit jaar maakt het festival zijn reputatie van kwaliteit, comfort en rust weer helemaal waar, met een affiche die tot de verbeelding spreekt van elke jazz- of jazz?liefhebber. Organisatorisch liep de openingsavond, op een flinke schoonheidsfout bij het eerste concert na, van een leien dakje. En ook muzikaal miste BNRF zijn start niet. Daarvan getuige Bertrand Flamang, organisator en bezieler van het festival, in een kort gesprekje op deze openingsavond: ‘… een absoluut hoogtepunt al zo vroeg op het festival, dat stemt tevreden.’

Flamang refereerde naar het optreden van the Vanguard Jazz Orchestra, de legendarische huisband van de New Yorkse Village Vanguard jazzclub, die te gast was op vraag van versbakken festival’peter’ Bert Joris. De componist-trompettist had ooit van de eerste bandleider en drummer van het orkest, Mel Lewis, de kans gekregen met de band mee te komen spelen, maar Lewis stierf net toen Joris genoeg moed had verzameld zichzelf als solist voor zijn New Yorkse helden te gaan plaatsen. Vandaag stond hij alsnog voor de VJO, met voor de gelegenheid een driedelige suite, opgedragen aan zijn vriend Mel Lewis.

Met ‘Mel Thing Suite’ schonk de trompettist het festival een emotioneel optreden: ‘Ik ga maar weinig zeggen, maar wel dit: dit is een van de schoonste dagen van mijn leven’. En ook nog: ‘Bij alle stukken voor bigband die ik in mijn leven al geschreven heb, had ik altijd al deze band in gedachten.’ Voor de gelegenheid bedacht Joris The Vanguard dan ook met een portie aartsmoeilijk uitvoerbare muziek, waarvoor de bigband welgeteld 1 repetitie en 1 soundcheck de tijd kreeg hem onder de knie te krijgen. Tijdens die enige repetitie bleek echter al dat ’s werelds beste bigband zijn sporen ruimschoots verdient. De band muziceert op het allerhoogste niveau. Vanzelfsprekend was dat tijdens het optreden niet anders, al hadden de solisten allicht toch wat meer tijd kunnen gebruiken om de suite van passender en doorleefder solo’s te voorzien. Compositorisch was de Mel Thing Suite een pareltje, een mooi evenwicht van lyrische melancholie (deel twee van de suite lijkt weggelopen vanop Miles Davis’ en Gil Evans’ Miles Ahead) en passionele kracht. Het publiek was laaiend enthousiast, en laten wij ons maar bij Bertrand Flamang aansluiten: dit was inderdaad een hoogtepunt. Met Bert Joris als peter zit het festival kwalitatief gebeiteld.

De Vanguard en Bert Joris speelden het derde optreden van de avond. Eerder, bij het openingsconcert van aRTET, liep er wat mis met de elektriciteit. aRTET, het kwartet van gitarist François Delporte en vorig jaar winnaar van de wedstrijd Jong Jazztalent Gent, was aan een geïnspireerde set begonnen, en speelde strak en goed geolied. Jammer genoeg moest de groep na een halfuurtje door een ernstige stroompanne in de voorziening van de geluidstechniek hun optreden even stilleggen. Delporte en co vlogen er even later weer in met zo mogelijk nog meer enthousiasme, om dan bij een tweede stroompanne definitief van het podium te moeten verdwijnen. Delporte klonk na afloop zo: ‘Tja, shit happens. Ik hoop alleen dat we de kans krijgen ons toch nog eens te komen bewijzen in de context van BlueNote. Voor ons is dit een prachtige kans.’ Van ons mogen ze alvast.

Waar bij het eerste optreden het publiek het nog even had laten afweten, was de zaal bij het optreden van de Charles Tolliver Bigband al mooi gevuld. Tolliver is dan ook geen kleintje, en dat bewees hij met verve. Zijn groep blies harde en compromisloze bigband-hardbop, met zeer veel ruimte voor solo’s en inventieve arrangementen. De trompettist en band speelden een boeiende set en deden dat met bravoure en humor. Een plezier voor het oog en het oor. Tolliver genoot er ook zichtbaar zelf van, en werd slachtoffer van zijn eigen enthousiasme: na het laatste nummer viel hij met een smak op de planken van het podium. Zonder al te ernstige gevolgen, zo bleek, en Tolliver kreeg er een staande ovatie voor.

De openingsavond hield het droog, een hele verdienste, maar je kon de temperatuur toch moeilijk zomers noemen. Niet onbelangrijk, want wanneer vorig jaar de openingsconcerten nog in een bloedhete Bijloke-concertzaal doorgingen, liepen die dit jaar gewoon onder zeil, en zeker bij het slotoptreden van deze eerste dag werd het al flink kil in de tent. Het warme geluid van het Kenny Werner Quintet, een halfuurtje na de start vervoegd door het nog warmere geluid van Toots Thielemans, brachten soelaas. Werner’s Quintet heeft een nieuwe plaat uit, Lawn Chair Society, en hoewel de pianist op die plaat de electronica niet schuwt, bleef het eerste deel van zijn set – het deel met alleen zijn kwintet – akoestisch. Wat later, toen Toots (behoeft geen introductie) zijn intrede deed, tokkelde Werner wel eens wat op een giftig klinkende Korg-synthesizer. Gelukkig bleef de schade beperkt. Het is niet de eerste keer dat Werner met Thielemans samenspeelt, en in die zin was er niks nieuws te verwachten. Toots was in goeie doen, het publiek lustte er pap van, en wij keerden meer dan tevreden huiswaarts.

© 2007 GENTBLOGT VZW