Gentblogt

BNRF 2007, dag 3: Pianofortissimo

dinsdag 10 juli 2007 9u23 | Roel Craen (tekst), Bruno Bollaert (beeld) | 5 reacties
Trefwoorden: Blue Note Records Festival, concert, jazz.

Ping – ping. Vier bands met een piano op podium vandaag, en vandaar was de ritmische monotonie van de pianostemmer het meest gehoorde geluid in onze uitvalsbasis achter het podium. Nog een geluk werd er ook met grote regelmaat heerlijke muziek op de toetsen afgevuurd. De dag begon onder een stralende zon, en hoewel de tour zich nog op Engels grondgebied bevond, hulde Gent zich steeds meer in feeststemming. Wie weet had het ene niets het andere te maken, maar wij stelden toch vast dat er intussen stoelen moesten worden bijgezet in de tent.

Opener was een joviale Jef Neve, wonderboy van de Belgische jonge jazzscene, die niet zijn eerste doortocht maakte op het festival. Neve voelt zich hier stilaan als een vis in het water. En dat wordt ook steeds meer terecht, want Neve’s geluid begint stilaan echt een eigen leven te leiden. De man is klassiek geschoold, en dat hoor je overduidelijk in de composities die hij neerpent voor zijn trio – Bach, Chopin of Massenet zijn nooit ver weg. Daartegenover staat de droge ‘batterie’ van Teun Verbruggen, de geknipte drummer voor dit trio, virtuoos en niet te beroerd om wat aan de kar te trekken. Vanavond had het trio de Italiaanse trompettist Flavio Boltro te gast. Boltro’s formatie en die van Neve hadden al enkele keren op hetzelfde podium gestaan, en de eerste contacten tussen beide muzikanten werden backstage gelegd. Alletwee spreken ze van een zekere ‘vonk’ op persoonlijk vlak, die ze ook op muzikaal vlak wilden testen. En dat zulks dan op het podium van het BlueNote Records Festival voor het eerst gebeurde, kijk, daar hadden wij nu eens helemaal geen probleem mee.

Vocale jazz bestaat in alle maten en gewichten, en van alle vocalisten denkbaar, zijn de crooners de lichtste. Daarom is het ook zo moeilijk een goeie crooner te zijn. Kurt Elling had overduidelijk goed naar Sinatra geluisterd, en zong subtiele teksten op een heel zuivere manier, maar te zelfder tijd geloofden wij geen woord van wat over zijn lippen kwam. Zijn theatrale maniertjes en afgelikt voorkomen pasten – enkele forse uithalen ten spijt – tien keer beter in een Las Vegas – theatershow dan hier op de Bijloke. Ellings bandleden waren overduidelijk specialisten ter zake, maar konden het tij niet keren.

Van een veel doorleefder karakter was het optreden van Soledad, met Philippe Catherine te gast. Soledad speelt de tango nuevo, zoals bedacht door Astor Piazolla, en de Argentijnse grootmeester passeerde dan ook meermaals de revue. De meeste andere composities waren van Frédéric Devreese, een goeie vriend van Philippe Catherine, die de gitarist in contact bracht met het tangoquintet. Maar ook Catherine zelf, die nu al enkele keren met Soledad op het podium stond, is naar eigen zeggen heel blij met de samenwerking, en werkte voor het optreden enkele nummertjes uit. Op die manier slaat Soledad een beduidend andere weg in. Stuk voor stuk klassiek geschoolde muzikanten die binnen hun strakke samenwerking ruimte maken voor een eigenzinnig solerende jazzlegende, wij zijn benieuwd hoe dat verder gaat. Soledad pakte het publiek in met betoverende golven van afwisselend passie en melancholie, bij ons gingen er haartjes overeind staan, en in de anderhalve meter vrije doorgang achter de laatste stoelenrij werd er zelfs gedanst. Heel fijn.

Tussen de optredens door speelden DJ’s Wulfert en Von Ribbentrop ten dans. Herr Zeele tekende ooit een cartoon met Wilfried Haesen, presentator van In The Club, het vroegere jazzmagazine van Radio 1, als ‘Wulfert’. Zijn partner in crime Rob Leurentop kon niet achterblijven, en vermomde zich voor de gelegenheid als Von Ribbentrop. Hoewel, van vermommen was geen sprake, beide heren stonden zich gewoon als een licht beschonken versie van zichzelf kostelijk te amuseren achter de draaitafels.

Hoofdmenu vanavond was vanzelfsprekend het duo Chick Corea en Gary Burton. Halfgod Corea was naar verluidt wat ziekjes (sic), maar daar viel tegen het einde van het optreden maar weinig van te merken. Het publiek was overduidelijk heel benieuwd naar de muziek die ze zouden gaan brengen, maar heel wat mensen lieten het na enkele nummertjes toch afweten, omdat, zo bleek na navraag: “De muziek te veel van hetzelfde was.” De kwaliteit van Corea en Burton’s muziek zit inderdaad vooral in subtiliteiten, die misschien na een hele dag muziek nog moeilijk vatbaar zijn. Tenslotte stond er enkel een piano en een vibrafoon op het podium. Hun composities zijn ernstig, cerebraal en hypnotiserend, maar van topniveau. Beide heren kregen een staande ovatie bij het afronden van hun concert. Met als toegift en tegenwicht achteraf een heel speelse finale, waarbij Corea zelfs vanachter zijn piano vandaan kwam en Burton op de vibrafoon vervoegde. Het werd een onverwacht stukje blijspel.

Alweer een dagje goeie tot uitstekende muziek hier op BlueNote. Het festival hield op maandag 9 juli zijn deuren gesloten voor de aankomst van de Tour de France op enkele honderden meters van de Bijlokesite. Gelukkig staat er daags nadien alweer heel wat leuks aangekondigd. Wij zullen alvast met veel plezier aanwezig zijn.

Het Blue Note Records Festival vindt nog plaats tot 17 juli 2007 in de Bijlokesite. Dagtickets kosten 25€ in voorverkoop of 29€ aan de kassa. Voor 63€ is er ook een driedagenpas beschikbaar. Meer details vindt u op de BNRF-site.

© 2007 GENTBLOGT VZW