Trage start op Boomtown
Op Boomtown werd de aftrap gegeven door The Go Find. Op de Oude Beestenmarkt heerste een gemoedelijk sfeertje. Een avondzonnetje, wat drank en fijne muziek in het vooruitzicht, meer heeft een mens soms niet nodig. Mijn wederhelft was eerder uitgelaten. De verwachtingen waren niet van de minste voor de The Go Find. De eerste nummers deden nog wat twijfelen: even vergankelijk als Orange Black? Maar dan leek de band iets meer los te komen en kwam er ook iets meer schwung in de liedjes.
Niet dat je zin had om op tafel te springen, nee, verre van, gewoon wegdromen. De nummers brachten je samen met de zanger (en de drummer) naar een andere planeet, ver van alle zorgen. Sfeervolle, bitterzoete droompop is inderdaad een treffende omschrijving. Go find the album zei mijn wederhelft na het optreden en gelukkig was de Bilbo niet ver af.
Het plein liep duidelijk vol voor Billie King, de al-meiden-groep rond Tine Reymers. Voor Nele De Gussem op gitaar en Isolde Lasoen op drum was het een thuismatch. Zeker Isolde heeft een trouwe aanhang zoals ik kon vaststellen toen de muziek nog maar eens overstemd werd door een lofrede aan haar adres door de manspersoon wat verder van mij. Het rustige werk leek soms wat moeite te hebben om echt over te komen.
Als ik mijn ogen dicht deed, hoorde ik muziek die zo thuishoort in een rustige club. De Oude Beestenmarkt leek iets minder geschikt als locatie voor deze groep. Dit veranderde enigszins toen het iets “zwaardere werk” werd ingezet. Maar ook dit is relatief, ik had de indruk dat Billie King redelijk wat onbekend werk speelde. Zoals Have mercy van Loretta Lynn en hoewel dit de stem van Tine Reymers heel goed af gaat, blijft het “clubgevoel” wat hangen.
Next up, de eerste internationale naam op Boomtown 2007: Sean Lennon. Jawel, zoon van en met tussenpozen bezig met het uitbouwen van een eigen muzikale carrière. Dat ‘s mans faam nog maar tot aan de enkels reikt van zijn beroemde verwekker blijkt alleen al uit het feit dat er heel wat minder volk op de Oude Beestenmarkt staat dan voor Billie King.
Het werd een wat monotone set van een timide performer. De echte fans zullen wellicht de nummers herkend hebben, ons leek het eerder een voortdurende herhaling. Hoogtepunt was het eerste bisnummer waar een zich kwetsbaar opstellende Lennon solo aan de slag ging. Al bij al was het echter een weinig inspirerende doortocht in Gent.
Gentblogt had twee fotografen ter plaatse, maar Sandrine’s internetverbinding liet het even afweten. Haar foto’s alsnog, met enkele uren vertraging:
© 2007 GENTBLOGT VZW
onterecht vind ik dit verslag altijd maar vergelijken met zijn vader…en het was echt wel een héél goed optreden goede nummers prachtige gitaarsolos en ja op een gratis festival komen dan ook mensen er op af die beter op café zouden blijven zitten….wel de echte fans hebben er van genoten en Sean houdt echt van Gent heeft hij mij zelf gezegd…en praten tussen de nummers ?, als je een gelimiteerde set moet doen heeft het niet veel zin om te veel te praten anders minder nummers en sommige mensen zijn er alleen maar op uit om Sean af te breken omdat hij de zoon is van……ok bedankt.
Knappe fotoreeks D.
groetjes Dol en Rol ;)
Sean Lennon, boeiend, meer dan 3 akkoorden (zoals de meeste
huidige rockbands verzinnen).
Melodisch, origineel, to the point en weinig blabla.