Gentblogt

Laurent Garnier

vrijdag 20 juli 2007 18u04 | Monica Monté | 4 reacties
Trefwoorden: 10 days off, dansen.

Hoe meer trappen je gisterenavond afdaalde naar de B-Live Room, hoe heter het werd. De live dj’s hadden de zaal goed opgewarmd voor het optreden van Laurent Garnier en het was dan ook drummen om nog binnen te geraken.

“België is een mooi land om op te treden”, verklaarde hij in het Engels toen hij in een simpele jeans en blauw T-shirt het podium op stapte. Als je Laurent Garnier heet, hoef je geen glitterpakjes à la Eddy Wally om de show te stelen. Het publiek riep om meer nog voor het optreden begonnen was. De Fransman kroop achter zijn computer voor een liveset en met “Controling the House” ging hij van start. Geflankeerd door twee blazers, een toetsenist, een geluidsman en een vj, draaide hij aan de knoppen alsof zijn leven er vanaf hing. De saxofonist en de trompettist kregen instructies met vinnige handgebaren en al gauw baadde iedereen in het zweet.

Maar Garnier deed de zaal nog meer koken en danste ondertussen als een ADHD’er die vergeten was om zijn Rilatine te slikken. De vj liet ondertussen fragmenten van oude films en graphics achter zijn rug voorbijflitsen en in de zaal dansten de rode en blauwe lasers over het publiek. Dat had ondertussen de moves van de dj begrepen en deed enthousiast mee. Garnier bouwde de spanning op met nummers zoals “The Sound of The Big Babou” en “Crispy Bacon”. Daarbij schreeuwde hij af en toe instructies naar zijn toetsenist en wapperde hij opnieuw naar zijn blazers.

Halverwege het optreden greep de technoman naar de microfoon om mee te delen dat het te heet was voor de machines en dat ze het een voor een begaven. Hij stuurde zijn muzikanten van het podium maar gaf zelf niet op en deed verder met de basic versies van de songs. De grote ventilatoren aan de zijkanten van het podium draaiden op volle kracht en na een tijdje zat iedereen weer aan zijn instrumenten. Goed op elkaar ingespeeld, gingen de zes aan een hels tempo verder. En daar was plots The Man With The Red Face. Garnier gaf zijn trompettist alle plaats die hij nodig had en al gauw bewogen de bezoekers alsof er een koorts door de zaal joeg. Achter de man met de trompet verscheen er op de grote schermen een figuurtje met een rood hoofd dat lustig meeshakete. Na negen minuten pure verwennerij kwam de dj plots tot de conclusie dat ze veel te vlug klaar waren met de liveset en vroeg hij het publiek wat het van een beetje drumm ’n bass vond. Het enthousiaste gejuich nam hij voor een “ja” en samen met zijn muzikanten improviseerde hij nog een dik halfuur vol.

Daarna veranderde de Fransman van plaats en kroop hij meer naar voor op het podium. Achter zijn legendarische vier draaitafels werd voelbaar dat hij er nu pas echt zin in had. Hij maande de Vooruitcrew aan om de opstelling van het podium snel te veranderen en bladerde ondertussen door zijn bakken vol cd’s. Het publiek genoot en de zaal flitste bijna onafgebroken. Met de koptelefoon half op zijn oren en zoekend naar de juiste bliepjes deed hij de zaal verder bewegen als een kolkende zee.

Laurent Garnier was gisterenavond God in de Vooruit en het publiek was diepgelovig.

© 2007 GENTBLOGT VZW