RSSPuppetbuskers 2007, ook in het UZ
Sinds jaar en dag programmeert het Europees Figurentheatercentrum (EFTC) op de donderdagnamiddag van de Gentse Feesten ook enkele voorstellingen op de kinderkankerafdeling van het UZ. De kinderen die daar verblijven zijn absoluut niet in de mogelijkheid om naar de Gentse Feesten te gaan, dus komt het EFTC met een stukje Gentse Feesten tot bij hen. Het initiatief daartoe ontsproot eertijds aan het brein van Jan Schietekatte (directeur Dienst Feestelijkheden Stad Gent) en Freek Neirynck (auteur, journalist en voormalig artistiek leider van Theater Taptoe). De praktische organisatie is sindsdien in handen van Jo Maes, werkzaam in het UZ én enthousiast medewerker van het EFTC.
Ik moet toegeven dat ik toch een tikkeltje zenuwachtig was. Een ziekenhuis is sowieso al een bevreemdende omgeving en bovendien had ik het gevoel een beetje een indringer te zijn. Die drempelvrees was duidelijk niet nodig! Toen ik rond kwart voor twee toekwam in een klein zaaltje op de vijfde verdieping van K6 heerste daar absoluut geen ziekenhuissfeer. Het zaaltje was versierd met ballonnen en tekeningen, een vijftigtal stoelen wachtte op de kinderen, er was een klein podium met zwarte achtergrond opgesteld, artiesten en technici waren druk in de weer met licht en geluid en de gang ernaast (administratief gedeelte, geen kamers) was bezaaid met kisten, dozen, kostuums en poppen. In het zaaltje stonden ook vier camera’s opgesteld. Indrukwekkend. Bleek dat de hele voorstelling werd opgenomen én rechtstreeks uitgezonden op het intern tv-kanaal: in alle kamers van het UZ kon men de volledige voorstelling volgen.
Rond half drie begonnen de kinderen, meestal vergezeld van ouders, broers en zusjes en ander familie, soms van een verpleegster, toe te komen. Het duurde even voor iedereen goed geïnstalleerd was (een detail bv.: men trachtte erop te letten dat de infuusstandaarden niet in het beeld van de camera’s stonden), waarna ze hoogstpersoonlijk door onze kersverse feestenburgemeester Lieven Decaluwe verwelkomd werden.
En dan konden de kinderen eindelijk genieten van Mr. Ploc et … (Théatre avec un nuage de lait), Zzzzzz (Burambo) en The Two Flamenco Sisters (Titiriwoman). De presentatie was in handen van de Belgische poppenspeler Marc Beuten, een regelmatige gast op het IPBF, en zijn buiksprekerspop August. Tijdens het afbreken en opbouwen tussenin hield Marc de sfeer er goed in door zelf korte voorstellingen te geven (zijn poppen snijdt hij allemaal zelf – heel knap werk), begeleid door vrolijke deuntjes op de accordeon (helaas, ik kan me met de beste wil van de wereld de naam van de accordeonist niet meer herinneren).
Tijdens de pauze werd iedereen getrakteerd op versgebakken wafels en frisdrank. Lekker.
Na de voorstellingen volgde nog een speciaal moment. Aangezien er steeds enkele kinderen te ziek zijn om naar het zaaltje te komen, brengen de poppen hen een bezoekje aan bed (of aan het glas als er een te groot risico is op infectie – risico voor de kinderen welteverstaan). En dan zie je die poppen door de ziekenhuisgang lopen (en zottebollen met elkaar) en bij de kinderen op bed gaan zitten en dan zie je die gezichtjes oplichten en dan ben je blij dat dit allemaal gerealiseerd kan worden.
Het grote verschil met een gewone namiddag in bv. het EFTC was dat er af en toe iemand weer naar bed moest omdat het toch wel te lastig bleek, of dat een kleintje gestoord werd omdat het op het vaste uur een prik moest krijgen, maar mij vielen toch vooral enkele gelijkenissen op (ik zat achteraan naast de regie en kon zo op de tv-schermpjes de kinderen gadeslaan). Of je kinderen nu ziet op het Braunplein of op de binnenkoer van het EFTC of in een ziekenhuiszaaltje, hun uitdrukking is overal dezelfde: een blik vol spanning en aandacht, verrukt, gefascineerd, volledig in de ban van de poppen en de wereld rondom hen vergetend.
Bedankt dat ik deze bijzondere middag mocht meemaken.
(Gisteravond sprak ik nog even met de Spaanse speelsters van Titiriwoman en wou weten hoe zij deze namiddag ervoeren, want ik kan me voorstellen dat dit als artiest ook niet direct evident is. Bleek dat het tijdens de duur van hun voorstelling voor hen gewoon een voorstelling was, maar dat vooral het spelen op de kamers achteraf gezien toch wel emotioneel maar ook heel verrijkend was, en dat ze er nu aan denken om te kijken of ze in Barcelona ook af en toe in een ziekenhuis te kunnen spelen).
© 2007 GENTBLOGT VZW
Schoon, echt.