Gentblogt

Gabriel Rios

maandag 23 juli 2007 10u57 | San & Lien Braeckevelt (tekst), Charles Strijd (beeld) | 12 reacties
Trefwoorden: polé-polé.

Normaal gezien zou Monica het optreden van Gabriel Rios bespreken, maar zij werd ter elfder ure geveld door ziekte. Geen gebrek aan vrijwilliggers (-sters) om haar taak over te nemen–dus bij deze een review in twee schuifjes.

San
Gisterenavond voelde ik mij als een overjaarse puber. Door het ziekvallen van onze vaste concertreporter mocht ik haar vervangen en zo belandde ik om 22u20 op het podium van het Polé Polé festival om te luisteren naar Gabriël Rios.

Het pubergevoel had zowel te maken met de artiest als met het feit dat ik gewoon op het podium stond in plaats van ervoor. Hé, het was voor mij de eerste keer en het voelt toch ietsje anders aan dan beneden tussen het volk te staan.

Vanop het podium had ik een fantastisch zicht over de hele Gras- en Korenlei en het was impressionant. Er was een massa volk, alleman was tegen elkaar geplakt, zo erg dat je waarschijnlijk over de koppen kon lopen om van het begin naar het einde van de leien te gaan. Nu speelde hij wel een thuismatch, dus dergelijke grote opkomst was niet verwonderlijk, maar toch prachtig om zien.

Meer to the point: het optreden van Gabriël Rios.

De eerste drie nummers heb ik vanop het podium bekeken en ik moet zeggen: ik was onder de indruk. Vanaf het moment dat Gabriel Rios zijn eerste stappen op het podium zette was het publiek in extase. Hij opende met een acapella rap-achtig nummer en kreeg iedereen onmiddellijk mee: de sfeer zat erin. Het gillen en roepen bij zijn opkomst en daarna op het einde en in het begin van elk nummer was oorverdovend. En niet alleen de mensen vooraan het plein zongen en dansten mee: je kon de mensen zien meegenieten tot het einde van de leien.

Vanaf het vierde nummer heb ik mij tussen het publiek begeven, want alhoewel je een prachtig zicht hebt op het podium, zowel op de artiesten als op het volk, geluidstechnisch is het niet aan te raden. Alhoewel: ik stond vlak bij de percussionisten en die waren gewoonweg fantastisch: hoe handig en vlug zij waren, het plezier dat ze uitstraalden tijdens ‘hun werk’. Het was een genot om zien.

De rest van het optreden heb ik zoals de rest van de massa kunnen beluisteren en het dient gezegd: het was zeer goed. Het hele optreden swingde, het publiek was enthousiast en vooral bij zijn hits en de nummers van zijn eerste plaat was iedereen volledig mee. Het tweede deel van het concert, waarbij meer nummers uit zijn tweede CD werden gespeeld, werd op iets minder enthousiasme onthaald maar eigenlijk niet noemenswaardig. Het was duidelijk dat het publiek de eerste plaat gewoon beter kende dan de volgende, maar het deed niets af aan het gegil en het applaus.

Na een eerste afscheid kregen we nog een aantal bisnummers en het leek erop alsof Gabriël liever niet wou stoppen. Hij eindigde met een ingetogen nummer, zichzelf begeleidend op gitaar zonder de rest van zijn band. Een heel mooi einde voor een heel goed concert.

Lien
Ook ik vertrok gisteren naar Pole Pole als een overjaarse puber. Veel mannen begrijpen niet wat wij – 30 of die kaap al goed gepasseerd – in die man zien. Wel, zelfs als je zijn muziek in putje winter opzet krijg je er een zomers gevoel van. Los van het feit dat hij er nogal fantastisch schattig uitziet. Maar we gingen naar het concert voor de muziek natuurlijk. Ondanks mijn grote bewondering voor de man was het mijn eerste live concert van hem, maar uit wat ik hoorde heeft Rios niet echt een sterke live reputatie.

Tijdens het concert bevond ik me meestal net op de andere plaats als San, en ik heb een beetje een ander gevoel over het concert. Naar mijn gevoel startte hij beresterk: hij kreeg meteen de hele meute aan het heupwiegen. Met Broad Daylight zette hij zelfs heel even de hele Gras- en Korenlei in vuur en vlam. Maar daarna zakte het een beetje in. Kwam het omdat hij dan vooral nummers uit zijn tweede en minder goed in het oor liggende CD speelde? Of ligt het aan de opstelling van het podium? Ik was zeer blij dat het indrukwekkende podium over het water er dit jaar terug was en ik kon ook even een kijkje nemen van op het podium. Daaruit leerde ik dat het echt niet makkelijk moet zijn om op Polé Polé te spelen. Het publiek bevindt zich op behoorlijke afstand aan twee kanten en vlak voor je is er een leeg gat (af en toe opgevuld door een bootje met enthousiaste meezingers en dansers). Ook voor het publiek was het niet makkelijk om een glimp van de hartenveroveraar op te vangen of het was via één van de grote schermen.

Samengevat: het was een leuk concert maar geen topper, het bleef niet echt plakken.

© 2007 GENTBLOGT VZW