RSSOns Kommeere: Het oud wijf
Ons Kommeere is een “vrie schuune gazette van de vieze gasten veur de Brugse Puurte”, al zegt ze het zelf. Sinds begin dit jaar kan u driemaandelijks dit tijdschrift vinden bij verschillende Handelszaken in de Brugse Poort. Het initiatief komt van De Schuunschgreivers, de schrijfclub van de Vieze Gasten. Ook de foto’s van de fotoclub Fixatief, waarvan u ook hier een selectie kan vinden, vinden er een plaatsje. Uiteraard bevat Ons Kommeere heel wat informatie over de Brugse Poort, zo lees ik in het eerste nummer de geschiedenis van de Groene Vallei, wie de Kastaar van de Brugse Poort ontvangt, dat schoenmaker Roland zijn robijnen bruiloft met de stiel viert,… Maar er zijn ook gedichten met woorden die opgelicht worden in een ander lettertype en wat wij hier op Gentblogt als kroniekjes betitelen. In een poging om de komkommertijd te snel af te zijn, willen we u een aantal artikels uit Ons Kommeere voorschotelen. Misschien is die u in het jaar ontgaan en is de vakantie geen ideaal moment om wat bij te lezen? Voor deze post hebben we “Het oude wijf” van Koen gekozen.
Het oude wijf
De Brugse Poort, dienstmeid voor alle werk op leeftijd, kijkt verbouwereerd om zich heen. Nog nooit heeft haar vege lijkf zoveel activiteit gezien. Het is echt niet te geloven al die interesse, en in haar grijze jaren nog wel. Ze dacht al om rustig te gaan liggen en de afgtakeling te aanvaarden, en nu wordt ze belaagd door minnaars van allerlei allooi. Overal wordt gekrabd en geschart en geschraapt aan haar vel. Ze voelt de jeuk van gillende slijpschijven, brullende bulldozers en brommende vrachtwagens die wiegend en waggelend haar oude lichaam afvoeren en haar nieuwe lijf lossen. Ze weten niet van ophouden, die jonge mannen, het lijkt een operatie van lange duur.
Stratenleggers die aan een waanzinnig tempo koket gekapte steentjes tegen haar aanvlijen en zand over haar voegen vegen. Om de vijf huizen maakt er iemand gebruik van de chaos om ook een muur te kappen, een koterij te slopen of een vloer af te graven. In haar rijen vallen gaten waar rotte gevels zaten en krijgen oude gevels een nieuw gezicht. Huizen worden met wortel en al uit haar grond geukt. In afwachting van de eindbestemming schiet waar hun fundamenten lagen nu reeds het nieuwe gras. Toch blijven sporen van hun bestaan. Nieuwe aders, nieuwe botten, vers bloed en nieuwe longen, en aan de oppervlakte groeit driftig een nieuw en jonger vel, maar de ziel, die blijft dezelfde. Een oud wijf laat zich niet zomaar temmen. Daarvoor heeft ze al te veel gezien. Niet met mij denkt ze, ik weet wel beter. Laat mij het verstand maar van mijn jaren, dat wordt des te leuker leven in dit nieuwe vel. Niets beter voor de gezondheid dan jonge minnaars die willen wonen in mijn lekkere lijf, ze ontdekken snel genoeg de streken van dit oude wijf.
En toch. Soms, heel soms, overweegt ze om zelf ook wat te veranderen. Ze houdt wel van zichzelf, anders had ze haar verwaarlozing nooit zo lang overleefd, maar wie wil nu niet hier en daar een vilein karaktertrekje bijschaven? Hoe zullen ze zijn, denkt ze, mijn nieuwe straten, mijn frisse pleinen, mijn verse groen? En dan neemt ze zich voor om wat meer aandacht aan haar uiterlijk te besteden, en een beetje beter haar best te doen aardig om te gaan met haar bewoners. Dag meneer, dag mevrouw. Misschien zeggen ze wel dag terug. Hoeft ze niet opnieuw 100 jaar te wachten op een beetje hofmakerij. Wie weet. Misschien. Met een warm gevoel gaat ze die nacht slapen. Ze wil er goed op staan als de volgende ochtend de jonge werkmannen weer op de stoep staan.
© 2007 GENTBLOGT VZW
vrie wijs.