Gentblogt

Op kot bij de paterkes

maandag 13 augustus 2007 20u52 | patricia (tekst), Eve (beeld) | 12 reacties
.

Uw kotverhalen zijn nog steeds welkom op het redactie-adres.

Op kot gaan kan duur uitvallen, vandaar dat mijn toenmalige lief in de wolken was toen hij hoorde dat je bij de paters Augustijnen op kot kon voor een spotprijsje. Nee, bier werd er niet gebrouwen en vrouwen waren niet toegelaten, althans zij mochten geen kot kamer huren. Ik geloof zelfs dat je er enkel een kamer kon huren als je iemand kende die er al huurde, maar ik kan me vergissen.

Mijn vriend zag het heel goed zitten: de prijs viel goed mee en hij kon er een tussenverdiep installeren zodat het qua ruimte ook wel mee viel. Aangezien hij die kosten over meerdere jaren doorrekende, viel dat ook wel mee. Uiteindelijk is hij er slechts één jaar kunnen blijven omdat de paters verbouwingswerken gingen starten en kamers verhuren niet langer mogelijk was.

Ik was iets minder in de wolken met het nieuwe kot van mijn vriend. Wat me meest stoorde was dat je niet zomaar kon binnenvallen, je moest aanbellen en zeggen voor wie je kwam en dan liet een pater je binnen. Ik moet u niet zeggen dat ik daar de deur plat liep. Wij hadden de gewoonte om ‘s avonds samen iets te eten. Ik moet u ook niet zeggen dat laat op de avond aanbellen ook maar vreemd bekeken werd. Gedaan dus met in het midden van de nacht aanbellen omdat ik niet kon slapen. Oh ja, het was nog voor de gsm goed en wel ingeburgerd was, sommigen hadden weliswaar een ingenieus systeem om de persoon op kot te verwittigen zodat hij de sleutel kon laten vallen en je zo binnen kon. Het bleef echter een risico dat je toch nog een pater ging tegenkomen onderweg en hij vragen ging stellen.

De paters waren perfect op de hoogte wie bij hen een kamer huurde en wie niet, zomaar het systeem omzeilen werd niet op prijs gesteld. Er werd gefluisterd dat die controle nodig was om de kunstschatten te beschermen. Als meisje koos ik meestal het zekere voor het onzekere en belde ik braafjes aan. Ik vond het zo al een akelig gevoel om de gang door te lopen naar de kamer van mijn vriend, niet alle tegels in die gang lagen even vast en dat galmde zo. Beeld u een koude gang met hoge deuren die er allemaal eender uit zien, weinig licht en krakende tegels in.

Uiteraard gebeurde het wel eens dat ik er ‘s nachts bleef slapen. Ik vond het evenwel akelig om in de gang naar de toiletten te gaan. Een klein stemmetje zei dan dat ze het hoorden aan mijn stappen dat ik geen man was. De douches liet ik sowieso links liggen. Geen haar op mijn hoofd dat er aan dacht dat ik me tussen die mannen in het sanitaire blok ging vertonen. Idem voor de ontbijttafel. Ja, elke morgen werden de jongens verwacht aan de gezamenlijke ontbijttafel. Er was niet echt een aanwezigheidscontrole, maar het leek toch op te vallen als iemand meerdere malen het ontbijt miste. Een extra persoon gingen ze zeker niet op prijs stellen.

Ik stel het nu misschien erger voor dan het was, maar het voelde wel als een beperking van je vrijheid aan. En een kot is toch vrijheid? Maar het kot bij de paters had ook zijn mooie kanten. Als het te warm werd tijdens de blok in mijn semi-zolderkamer profiteerde ik er wel eens van om me te installeren in zijn kamer met mijn handboeken. Ik had een jaarsysteem en zat dus eerder in de blok dan mijn lief met zijn semestersysteem. Bovendien had hij veel meer lessen en practica. Mijn lievelingsplekje was ongetwijfeld het tussenverdiep met zicht op de Lieve. Ik zette de ramen dan wijd open en genoot van de stilte, wat een enorm verschil was met mijn kot aan de voet van de Blandijnberg, tot de toeristenbootjes passeerden en voor afleiding zorgden, een drie- vier-tal keer per uur.

© 2007 GENTBLOGT VZW