RSSHoe gaat het met u, zo op de eerste schooldag?
Eén september. Technisch gezien valt één september dit jaar op drie september, maar dat zijn details. Eén september heeft ook al op 26 september gevallen, een paar keer op 24 september, al eens de 27ste. Dat was toen ik in het hoger onderwijs zat. De boodschap blijft echter altijd hetzelfde: terug naar school.
De vooravond van de bewuste dag is al mijn hele leven getekend door een vreemde contradictie van emoties. Aan de ene kant een enorm bedroefd gemoed, want de eindeloos lange zomervakantie van vrijheid, uitslapen, spelen en jezelf vervelen was achter de rug. Aan de andere kant een gevoel van opwinding en anticipatie op het nieuwe. Nieuwe klasgenoten, nieuwe leerkachten, soms zelfs een nieuwe school. Nieuwe kleren ook, want die waren belangrijk: op de eerste dag bepaalt een kind of puber zijn imago voor de rest van het jaar. Een mens kan er maar beter hip uitzien dan, zo dacht ik altijd.
Vier jaar lang betekende 1 september nauwelijks iets. Vaak was ik zelfs op reis dan, want mensen zonder kindjes in een gewoon bedrijf, die gaan op reis buiten ‘t seizoen. Maar toen stapte ik weer over naar het onderwijs, en kreeg bovendien een lief in dezelfde branche. En zo kwam het dat ik deze ochtend koffie zette voor twee. En dat er snel een boterham en een banaan in een tas werd gepropt, er wat gekibbel was over sleutels van fietssloten die niet op de juiste plaats liggen en zo kostbare minuten zoekwerk betekenen. En dat ik daarnet dus mijn wederhelft uitwuifde, die zijn verse leerlingen voor dit jaar gaat opvangen. Hier in de straat liepen kindjes met een te grote boekentas. En de buren zien er net iets meer gestresst uit dan de voorbije maanden, nu er ook nog een hele kroost zonder chocovlekken op het gezicht op half negen op de juiste plaats moeten zijn. De routine van het nieuwe ritme is er duidelijk nog niet.
Ik blijf rustig thuis vandaag, want in het hoger onderwijs is momenteel de uitloop van het oude academiejaar nog aan de gang (de tweede zit, u kent het ongetwijfeld). Voorbereiden, nadenken over hoe het dit jaar allemaal moet worden in de les. Maar straks even na vier hoor en lees ik de verhalen. Die van mijn lief, die van de kinderen in onze straat en hopelijk ook die van u, die u ons straks doorstuurt op ons redactie-adres. Samen met wat foto’s misschien zelfs.
Ik kan nauwelijks wachten tot ze er zijn…
© 2007 GENTBLOGT VZW
“op de eerste dag bepaalt een kind of puber zijn imago voor de rest van het jaar”
… toen we in het eerste middelbaar met de dissectie van het konijn begonnen bleek mijn achternaam ineens wel heel hard te lijken op de “aars”-opening van dat beest. De eerste twaalf jaar had ik zonder problemen, trots en luidop mijn naam durven zeggen op 1 september (welke 6-, 8- of 10-jarige heeft het woord aars in zijn dagdagelijkse vocabulair?) maar ineens werd mobbing ook in mijn leefwereld geintroduceerd (toen nog wel onder de noemer “pesten”).
Van dan af had ik een standaardzin op 1 september : mijn naam is Stefanie Aers, nu mogen jullie allemaal eens goed lachen met mijn achternaam en dan moet het voor de rest van het jaar gedaan zijn. En de blik die ik mijn klasgenoten daarbij gaf sprak boekdelen want ik heb er nooit meer problemen mee gehad. Die eerste september moet je dus echt wel op je strepen staan …
om die reden lees ik regelmatig geen achternamen meer af bij de opstart van mijn kampen.. Sommige kinderen kunnen tegenwoordig zo hard zijn met dwaze woordspelingen.. Bij mij zou dat dus Stefanie A. worden.. ;o)
Eerste schooldag : sinds vorig jaar een dubbel gevoel : enerzijds :oef , ik mag blijven liggen vanmorgen . Anderzijds loop ik toch heel de dag met een “ik-mis-toch iets” gevoel .
Genoten van deze eerste schooldag, de vijfde keer dat ik als leerkracht dit beleef en het is voor mij altijd even spannend als voor de leerlingen. De regen deze morgen was er absoluut te veel aan, alsof iets of iemand ons eens flink met de neus op de feiten wou drukken en wou verhinderen dat we ook maar enigszins enthousiast aan deze dag begonnen. Helaas, tegen negen uur was ik zodanig in mijn schik dat mijn collega’s al vroegen of ik wel kinderen in de klas had. Een fijne schoolsfeer en toffe collega’s maken zo’n eerste schooldag bovendien dat je na twee maand rust toch weer een beetje ‘thuiskomt’.