RSS14 dagen in jazz
Veertien dagen geleden was er het eerste weekend van september –of het laatste weekend van Jazz in ‘t Park (JiP). Ik herinner mij nog dat ik mij afvroeg hoe men in godsnaam de klepper van vorig jaar –het slotconcert door het Brussels Jazz Orchestra– kon opvangen. Niet alleen de indrukwekkende omvang van het BJO, maar ook de kwaliteit van de muzikanten leek quasi onmogelijk te evenaren. Laat het dan toch maar over aan onze Dienst Feestelijkheden en de Jazzlab Series om op de slotdag voor twee hoogtepunten te zorgen.
De editie 2007 van JiP is als van hoog niveau te omschrijven. Dé verrassing van het festival was zonder twijfel Trio Rosso, dat op zeer verfrissende wijze met standards omsprong. Toegegeven, ze sprongen soms wel behoorlijk ver over de reeds ruime jazzgrens heen, maar de manier waarop maakte hun concert tot onverwacht boeiend en meeslepend. We horen graag nog meer van hen.
De echte hoogtepunten waren het Free Desmyter / John Ruocco quartet, en op de slotdag Bart Defoort “Jazzhood†en het Jeroen Van Herzeele Project. Free Desmyter was voor mij een grote onbekende, maar na het concert heb ik meteen zijn toen gereleasde cd in huis gehaald. Bop of postbop, er kwam een heleboel interessante improvisatie aan pas, zonder structuur of baslijn uit het gehoor te verliezen. Hoezeer de klarinet van Ruocco of het pianospel van Desmyter afdwaalden, er bleef steeds een houvast dat ik altijd wel op prijs weet te stellen. Klasse.
“Ballads zijn de moeilijker stukken om te spelen voor een saxophonist”, wist de kenner naast mij te vertellen. Het verschil tussen de sax van Bart Defoort en wat ik een paar uur eerder had gehoord was fenomenaal. “Vergeet wel het leeftijdsverschil –en daarmee de ervaring– niet”, kreeg ik als antwoord op die opmerking. Jazzhood stond evenwel voor hun eerste concert. Defoort en kompanen hadden vroeger wel eens samen gespeeld, maar deze tournee begon pas die eerste zondag van september. Jazzhood gebruikt in de concerten het publiek als klankbord voor de nieuwe composities. In oktober duiken ze dan de studio in om een cd op te nemen.
Dit was een serieus goed concert. Zo goed, dat ik al sterk in de verleiding ben gekomen om Jazzhood even achterna te reizen (tot buiten Gent *slik*) om te horen hoe het ensemble klinkt met Sal La Rocca (die op JiP vervangen werd door Philippe Aerts) en Emanuele Cisi. De cd staat sowieso al op mijn verlanglijstje.
Jeroen Van Herzeele heeft met zijn Project ondertussen bewezen waartoe een Coltrane-obsessie leiden kan. Het slotconcert op JiP was zonder meer schitterend (hoeveel jazzmuzikanten het u al door het publiek weten wandelen). Wij kijken dan ook reikhalzend uit naar het optreden bij Opatuur vanavond, waar Jeroen Van Herzeele met Projectgenoot Nic Thys een onderonsje komt opzetten. Dat wordt dan de derde versie van hun Project in het Gentse waar u getuige kan van zijn.
Ondertussen was Gent ook de achtergrond voor de opening van de nieuwe Bijlokegebouwen (met een duidelijk in haar nopjes zijnde Tineke Postma), en een dagje Flemish Jazz Meeting. Wij komen binnenkort nog op het Gentse jazzaanbod terug, maar spoeden ons eerst richting Tuur. De man gaat zijn laatste –bovendien verkorte– seizoen in, en als we hem mogen geloven heeft hij plannen om zich nadien op geriatrische jazztherapieën te smijten. “Of ik begin een opleidingscentrum voor drummers.” Enfin, u vraagt het hem beter zelf, en u mag ons gerust laten weten wat hij u op de mouw heeft gespeld.
Jeroen Van Herzeele en Nic Thys, zondag 16 september om 20u bij Opatuur, Citadellaan 17. Toegang 10 €
© 2007 GENTBLOGT VZW
Waarom zijn ballads de moeilijkere stukken voor een saxofonist?
De lange episodes van continu zacht aanblazen zijn helemaal niet evident, zo werd mij toen uitgelegd.