RSSControl – de schoonste dingen doen altijd een beetje zeer
Procession moves on, the shouting is over,
Praise to the glory of loved ones now gone.
Talking aloud as they sit round their tables,
Scattering flowers washed down by the rain.
Control is de naam van de film die Anton Corbijn maakte over het leven van Joy Division-zanger Ian Curtis. De film is gebaseerd op zijn weduwe Deborah Curtis’ boek Touching From a Distance uit 1996. Het boek gaat hoofdzakelijk over de opkomst en het succes van Joy Division, het turbulente huwelijksleven van Ian en Deborah, de persoonlijke problemen en de dood van Ian.
Wij zaten op de dag van verschijnen een half uur te vroeg in de Sphinx (Control speelt ook in Decascoop), vol verwachting en ongeduldig over wat zou komen. Misschien even duiden hoe dat zo komt.
Zij die met mij opgegroeid zijn, en vooral zij die mij opgevoed hebben, zullen het met overtuiging beamen: ik heb zwaar gepuberd in mijn jonge jaren. Ik niet alleen overigens, de schare in oversized zwarte truien gehulde maten waarmee ik in die tijd optrok kon er ook weg mee.
Er zat een gat in de ozonlaag, de wereld ging om zeep, onverdraagzaamheid roerde zijn lelijke kop steeds meer, het gevestigde regime was zo conservatief als maar kon wezen. En wij waren 14. Vol emoties, vol liefdesverdriet, vol verwondering over de schone en rebelse dingen die we voor het eerst ontdekten.
De soundtrack bij deze fase in ons leven dateerde vreemd genoeg van een tijd toen wij zelf nog geluierd tandjes lagen te krijgen tussen met vrolijke bloemekes bedrukte baby-lakentjes. The Sex Pistols. The Doors. Iggy Pop. En Joy Division.
Joy Division, met de immer gekwelde en spastisch dansende Ian Curtis als frontman. Hun tweede, Closer, was één van eerste CDs die ik kocht toen ik een CD-speler kreeg voor mijn goed rapport. Terwijl ik dit schrijf speelt Isolation op de achtergrond en ligt het beduimelde en gebarsten hoesje naast mij. En ik kan nog steeds alle nummers woord voor woord meezingen, zo blijkt.
Om maar te zeggen: als u een objectief verslag zoekt van de film Control, dan bent u helaas aan het verkeerde adres. Niet alleen is Joy Division puur jeugdsentiment voor uw recensent van dienst, daarnaast ben ik ook nog eens hevig fan van meneer Corbijn, die met Control zijn regie-debuut afleverde.
Voor wie hem niet kent: Anton Corbijn is de Nederlandse God van de muziekfotografie. Als u cd’s of platen van Depeche Mode, David Bowie, U2, Nick Cave, Metallica, The Rolling Stones, REM of The Bee Gees in huis heeft, dan is de kans behoorlijk groot dat de foto’s op de hoes van Corbijn zijn.
Daarnaast maakt de man ook fantastische videoclips, zoals deze van U2, deze van Depeche Mode en deze overbekende van Nirvana.
Corbijn blijft in Control trouw aan de stijl die hij in zijn fotografie en video’s ook gebruikt. Bloedmooie beelden, met een soms heel onconventionele kadrering en aandacht voor details. Het zorgt ervoor dat deze film al de moeite zou zijn om in de bioscoop te bekijken, ook al zou het verhaal niks waard zijn. En dat is hoegenaamd niet het geval.
Dit is, zoals al gezegd, Corbijn’s eerste langspeelfilm, en het is niet toevallig dat hij Joy Division als onderwerp koos. Als hevige fan verhuisde hij immers eind jaren ’70 naar Manchester om in hun buurt te zijn en foto’s te kunnen maken van hun optredens.
De film is een eerbetoon aan Ian Curtis geworden, maar tegelijk veel meer dan dat. Hoewel je de bewondering van Corbijn voor Curtis’ talent duidelijk voelt, wordt de man hoegenaamd niet ongenuanceerd afgeschilderd. We krijgen een beeld van een enerzijds getalenteerde jongeman en anderzijds een onstabiele en vooral depressieve egoïst.
Sam Riley speelt Curtis voortreffelijk en zeer waarheidsgetrouw. Als u de film al gezien heeft zult u getuigen dat zulks geen sinecure is, wel integendeel.
Control is een verhaal van paranoia, depressie, angst en ziekte dat bij momenten recht naar ons hart ging. Maar dat geeft niet, de mooiste dingen doen immers altijd een beetje zeer.
Na afloop waren wij overweldigd en aangeslagen, hoewel we van tevoren het einde van het verhaal kenden. Bij een juffrouw in de zaal was dat duidelijk niet het geval en zij was helemaal overstuur. En dat bewijst volgens ons genoeg de impact van deze film. Een aanrader.
Stood by the gate at the foot of the garden,
Watching them pass like clouds in the sky,
Try to cry out in the heat of the moment,
Possessed by a fury that burns from inside.
– The Eternal – Joy Division –
© 2007 GENTBLOGT VZW
Mij viel de film een beetje tegen. Zeer schoon gefilmd hoor, en een excellente soundtrack. Maar hij kroop nooit écht onder mijn huid, en na een dag was ik hem alweer vergeten. Een goede film, maar nooit een meesterwerk.
Ongelooflijke film. Ik had het genoegen hem met Peter De Backer in avant-première te zien (zijn weloverwogen gedacht leest u hier), en ik zou hem nog hoger durven quoteren dan Peter deed.
Wat mij betreft film van het jaar.
PS Bij ons was er net als bij jullie een aangeslagen juffrouw in de zaal. Twee zelf, die probeerden het slot met stil onderling gekeuvel te verzachten. Ja, dat deed duidelijk een beetje zeer.
En daarna “Closer” draaien.
Wie weet, ik was misschien wel één van die aangeslagen dames…
Ik wist wel hoe hij aan zijn einde gekomen was, maar net daarom vond ik dat laatste kwartier zo aangrijpend. Wat ik echter niet wist, was dat hij nog zo jong was! Een prachtige film. En de muziek kreeg er een extra dimensie bij.
Ik ben ook vanaf mijn 14e groot liefhebber, maar dan in een tijd dat Ian Curtis al tijden dood is. het is een bijzondere band, en dat zal het altijd blijven, hoeveel klonen en/of nieuwe bands er ook komen, ik denk niet dat ze deze band snel in excentriekheid kunnen overtreffen, Ben erg benieuwd naar de film !
Ik voel mij diep geraakt en de teksten waarover hij zingt geven de waarheid weer zoals die is.
Ik zit zelf wat in de rats en dan ga je nadenken over het leven. Ergens ontroert het mij enorm. En al helemaal hoe Anton Corbijn dit op film heeft weten te krijgen.
Joy Division, een band dat met minimale midelen iets neer weet te zetten dat je raakt.