RSSEkko
Voor wie vorig jaar het filmfestival frequenteerde, zal de naam Anders Morgenthaler misschien bekend in de oren klinken. Zijn Princess won toen de XploreZoneAward, een prijs uitgereikt door de jongerenjury. Het is een film die ik toen jammer genoeg moest missen. Met Ekko, wat zoveel betekent als echo, dingt anders Morgenthaler mee naar de Prime publieksprijs.
Simon Haslund is een politieman van eind de dertig-begin veertig. Hij is gescheiden van zijn vrouw en is onlangs het hoederecht over zijn zoontje Louie verloren. In plaats van zich bij de feiten neer te leggen, neemt hij zijn zoontje mee naar een leegstaand vakantiehuis in het platteland voor een laatste vakantie samen. Louie mag dan maar zes jaar zijn, hij is een pienter baasje die net als alle kinderen van het ene uiterste in het andere kan vallen. Hij houdt van kattenkwaad en durft al eens op te gaan in zijn eigen wereldje. Als politieagent heeft Simon wel weet van de procedures in dergelijke gevallen van ouderontvoering, maar de geesten uit zijn verleden blijken moeilijker om mee om te gaan.
In het programmaboekje wordt de film omschreven als een “thriller annex karakterstudie”, een omschrijving waar ik me niet zo kan in vinden. Akkoord, een aantal scènes hebben me doen opschrikken, maar het is zeker geen zuivere thriller. Ik zou de film eerder omschrijven als een drama over een groeiend maatschappelijk probleem. De echte kippenvelmomenten kreeg ik niet van de “spannende scènes” maar van de dialogen tussen de vader en zijn zoon. Zoals dit bij Deense filmmakers wel vaker het geval is zit je als toeschouwer heel dicht op de huid van de hoofdpersonages. Het aantal acteurs is eerder beperkt waardoor dit gevoel enkel versterkt wordt. De strenge regels van de zogenaamde Dogma-films worden niet meer gecontroleerd maar de trukken worden wel nog bovengehaald. Bijvoorbeeld wanneer de jongen aan de grammofoonspeler begint te prutsen of de naald iets later blijft hangen. Wat me ook typisch aan Deense films lijkt is het oproepen van het gevoel dat er meer is dan je ziet. Regelmatig krijg je scènes te zien die je niet kan plaatsen, maar op het einde van de film valt alles in een geheel. Wie niet van een open einde houdt, kan ik enkel aanraden om te blijven zitten tot het absolute einde van de film, ook na de filmgeneriek.
Ekko van Anders Morgenthaler, te zien op het filmfestival, ook nog op woensdag 10 oktober en zaterdag 13 oktober.
© 2007 GENTBLOGT VZW