RSSBelga Queen revisited
Lang geleden was Gentblogt hier al eens langs gekomen, tijd voor een nieuw bezoekje. Dat kwam goed uit, voor mij was het ook enkele jaartjes geleden en mijn gezelschap had er nog alleen maar van gehoord en was heel nieuwsgierig. Belga Queen heeft immers een reputatie. In Gent is het restaurant gevestigd in een van de mooiste historische gebouwen op de Graslei, de Spijker, het oude Korenstapelhuis uit de vijftiende eeuw. In Brussel huist de brasserie in een voormalig bankgebouw. Ik dronk er ooit een aperitief in de vroegere kofferzaal.
Beide restaurants zijn ontworpen door Antoine Pinto, een Portugese architect. Hij wilde van de restaurants een uithangbord maken voor Belgische producten. In elk geval laat de inrichting van de Belga Queen niemand koud.
Ons uitzicht kun je hierboven bekijken. Leuk zijn onder andere de lampen die van kleur naar kleur verglijden (rood, groen, blauw, wit). We zaten aan een klassiek tafeltje op gewone stoeltjes en dat vond ik maar best ook. In de lage loungefauteuils zitten oogt misschien aantrekkelijk, maar het lijkt me voor het eten niet zo handig. Voor het eten kun je kiezen uit een aantal menu’s of je kunt à la carte eten. Op de site vind je een overzicht, zodat je al vooruit je honger kunt aanwakkeren.
Bij de menu’s nu een brouwersmenu (33 €), een degustatiemenu (42,00 € — 47,00 € met aangepaste bieren) en zowaar een calorie-arm menu (30 €). Het was ons niet om de calorieën te doen, maar dit beperkte menu sprak ons het meest aan: vis, geen vlees.
Terwijl we de mogelijke keuze bespraken dronken we het huisaperitief, frambozenbier met champagne. Het is ongewoon, maar wel verrassend fris. De zoete smaak van het bier wordt gecompenseerd door de droge champagne. Lekker. Daar kregen we een hapje bij met geitenkaas en een potje met groene en zwarte olijven.
We staken van wal met gebakken gamba’s op een salade van knolselder, vergezeld van een yoghurt-curryvinaigrette. Twee grote gamba’s, perfect gaar en dus helemaal niet rubberachtig op een mooie mengeling van sla. Een perfect voorgerechtje. We dronken er de witte huiswijn bij (21 € voor een fles).
Het hoofdgerecht was heilbotfilet op een bedje van wilde boschampignons, waterkerscoulis en kasteelaardappelen. Nu wordt het etiket ‘boschampignons’ al te vaak voor allerlei onduidelijks gebruikt, maar in dit geval bleek het om een authentieke mengeling te gaan waarin cantharellen en trompettes de la mort (in het Nederlands ook wel Hoorn des overvloeds genoemd, wellicht omdat ze rond deze tijd in zeer weelderige groepjes te vinden zijn) goed vertegenwoordigd waren. De heilbotfilet was een lekker en vrij groot stuk vis. Het geheel vormde een uitmuntend gerecht.
Als nagerecht stond een soepje van clementines en mango met melkschuim geprogrammeerd. Er kwam een mooi bordje op tafel met daarin duidelijk herkenbaar heel lekkere partjes clementine — mango viel er niet te bespeuren — met daarbovenop een bol ijs, heel licht geparfumeerd met — vermoed ik — munt. Heerlijk!
We sloten al dat lekkers af met koffie en thee en betaalden voor ons beiden net iets meer dan 100 €. Dat vonden we een onberispelijke prijs-kwaliteitsverhouding en beslist voor herhaling vatbaar.
Belga Queen, Graslei, Gent
Tel. 09 280 01 00
Reserveren kan ook via de site
© 2007 GENTBLOGT VZW
‘t is toch altijd een clash of cultures als wij gespuis op de graslei rondhangen en de fils-Ã -papas met bijpassend vrouwelijk meubilair daar binnen en buiten zien gaan.
‘t Is maar wat je fils-à -papas noemt hé. Zelf ben ik niet bepaald onder deze noemer thuis te brengen, maar je vindt mij wél af en toe in de BQ. Mét meubilair.
beste hans,
het is een “clash” tussen portemonees.
toen ik hoorde hoeveel ze voor een sigaar vragen in hun rookzaaltje, ben ik direct een gaan kopen in de veldstraat, en met veel plezier die komen oproken op het terras van “het spijker” met een koffie en oude jenever. dubbel plezier: je bent onder de mensen, en het is een pak goedkoper.
door omstandigheden heb ik in veel sterrenrestaurants kunnen eten. bijna nooit, had er het geld niet voor, de rekening betaald. (mijn eerste schoonvader huurde de “new hilton” af voor zijn verjaardag, dan “la lorraine”, dan de”comme chez soi”, eindeloos)
denk je nu echt dat die mensen daar plezier aan hebben?
buiten mensen die er hun roeping en beroep van maken om al die gerechten te vergelijken, 99% gaat daar eten omdat het geld kost. ik doe heus niet af van de beroepsbekwaamheid van die koks, versta me niet verkeerd, maar het merendeel van hun klanten zijn “m’as tu vu”. gelukkig maar dat die er zijn, anders zouden wij, simpele gasten, die er moeten voor sparen, niet toch eens iets kunnen eten dat de worst met bloemkool overtreft. alhoewel, ik kan je verzekeren dat de gedachte alleen, me water in de mond laat komen, na jaren wok.
-meubilair. het stoort me echt dat je vrouwen zo beschrijft.
mijn eerste was de mooiste van de bende, ik, niets, ben ermee getrouwd. ze is nu ook 60 maar ik kan je verzekeren, daar draaien zich nog veel hoofden voor om.
mijn tweede was 17 jaar jonger. pracht vrouw. aan mijn kinderen vroegen ze: komt opa je halen?
nu ben ik getrouwd met de mooiste vrouw van wenzhou. dat zeg ik niet, dat zeggen al die afgewezen pipo’s.
dus, niet te vlug oordelen.
ik geef toe dat er een aantal dames zijn die voor die oudere, rijkere, succesvollere man kiezen, en zich laten kopen. maar dat is niet altijd zo.
schoonste bewijs: ik. “nothing de bothing” als je die uitdrukking kent.
dus als je me volgende zomer over straat ziet lopen, grijs, kort haar, iets te dikke buik, met een knappe chinese aan mijn arm, geloof me, het is uit liefde dat we bij mekaar zijn. zij had wel iets anders kunnen kiezen. dan had ze nu een mercedes en eigen groot appartement, nu een studio van 46m2, en de fietstaxi.
wo ai abin, ta ai lony. women shuohua, tonke, women pu tong. pu shekwan, nutai!. wo fanzhe wenzhou, boengiol, apa, ama, keke, kiki, meme, mimi,…
aibin, wo, suai, ok? ta wosetse, wo liutse, nokai!
vertalen ga ik niet doen, en het is wel het plaatselijk dialect.
Een kleine tip jm: eerst fotograferen, dan eten!
En om het uitzicht van het eten wat meer eer aan te doen misschien eens zonder flits proberen fotograferen…
Geloof me, als je de expressiviteit op hun gezicht en de animo die ze in de gesprekken brengen ziet, dan kan je de vrouwen die bij dat gezelschap horen doorgaans als niets meer categoriseren dan ‘meubilair’. In de Igor is het ook al van dat.
Voor alle duidelijkheid, ik beschrijf hier één soort van klanten, er zijn er uiteraard ook andere. En ik zeg al zeker niet dat alle vrouwen meubilair zijn. Ik zou zeker het tegendeel willen beweren.
Prachtige taal en met wat inspanning kan men er zelfs enkele Gentse klanken in herkennen.
Van horen zeggen:
De WC lekt doorheen de houten vloer. Voor wie daaronder zit te eten geen sinecure.
Er zou een procedure lopen!
Wij gingen hier onlangs met buitenlandse collega’s eten. Conclusie: mooi interieur, duur voor wat het eigenlijk maar is en het personeel behoort tot de categorie “beautiful people”. Spijtig dat zij niet erg vriendelijk zijn. Wat mij betreft geen aanrader.
Wij zijn gisteren naar BQ geweest , net om iets te drinken.
Was vooral nieuwsgierig naar het interieur.
Maar als de rioolgeur die in uw neus slaat bij het binnenkomen ,de vuile vloer en teleurstellende bediening u niet storen , dan neem je waarschijnlijk de koude koffie en de overprijsde drankenkaart er ook graag bij.
Ik ben zelf een horecamens en ik weet maar één ding als de eigenaar niet aanwezig is : foute boel.
Ik heb er niet gegeten , maar zou door de geur alleen niet mogelijk geweest zijn.
Gisteren naar BQ geweest met mijn vriendin en een bevriend koppel voor onze valentijn te vieren (en ja we waren deftig gekleed, en de vriendinnen waren opgemaakt, zijn wij/zij daarom meubilair? ter uwer informatie, het is mogelijk om een mooi meisje te zijn en toch nog verstand te hebben ook)
Ik moet zeggen dat het interieur prachtig is (wel helemaal niet praktisch, die piscine!) en het eten lekker was maar jammergenoeg houdt het daar op…
de bediening was een stuk minder en voor een duurdere restaurant-uitstap waren enkele zaken ronduit slecht (koude espresso, ‘vergeten’ apperitief, een broodbordje te weinig,slecht onthaal,…)
eerst dacht ik nog dat het enkel bij ons was (4 jonge studerende twintigers die op restaurant gaan(?!) ) maar ook bij onze buren schorde er van tijd tot tijd iets.
zelf werk in de horeca in het weekend (omdat ik nu eenmaal als student zulke uitstapjes wil kunnen doen en dat zonder een fils-Ã -papa te zijn…) en moest dat mijn zaak zijn zou ik toch enkele bedenkingen hebben…
ik zou er wel nog eens naar toe gaan om te weten of het een samenloop van omstandigheden was of dat het de gewone gang van zaken was (het eten was lekker en dat is toch een van de voornaamste dingen) dus ik ga het niet afraden noch ga ik het aanraden
@ Timothy: gisteren was het geurvrij :-)