Eelt

woensdag 14 november 2007 15u00 | ilse (tekst), Stephan Vanfleteren (beeld) | 1 reactie
Trefwoorden: .

Wouter Deprez is een fenomeen in Vlaanderen: hij verkoopt al zijn voorstellingen maanden van tevoren uit, programmatoren staan te drummen om hem naar hun cultureel centrum te lokken en wij hebben hem al menig dak van menig zaal zien spelen. In het verleden profileerde hij zich ook als “de gast die al de prijzen wint”. Humorologie, Humo’s Comedy Cup, Amsterdams Kleinkunstfestival, De Slimste Mens: de bekers staan op zijn schouw te blinken, de medailles hangen om zijn nek. Een winnaar, jawel. En zo komt Deprez ook op het podium op de première van zijn nieuwe avondvullend programma. Hij voert een arrogant showke op, bestoeft zichzelf en zweept het publiek op tot wat bijna een staande ovatie is, nog voor hij is begonnen.

Wie denkt dat daarmee de toon voor de rest van de voorstelling gezet is, trapt de bal mijlenver mis. Wouter krijgt zijn ovatie op het eind, jawel, maar niet omwille zijn grappen en de hilarische momenten. Dat het publiek gaat staan terwijl hij buigt, heeft hij integraal te danken aan de ontroering.

Begrijp ons niet verkeerd, Eelt — want zo heet het programma — is bij momenten zeer grappig. Meer nog: het is lang geleden dat Deprez humor brengt die zo dicht bij onze persoonlijke smaak aansluit. Wij hebben onze humor nu eenmaal graag met nen hoek af en een scherp kantje hier en daar. En dat vonden we zaterdagavond zeker terug.

Eelt, zo heet de voorstelling dus. Frans, zo heet de pa van Wouter, en het is zijn verhaal dat we te zien krijgen. Een verhaal van onmacht en doorbijten en flink zijn, en het is bijzonder mooi om naar te kijken. Wouter baseert zijn vertellement op een interview dat hij zelf afnam van zijn vader. De tekst staat daardoor zo dicht bij de realiteit dat het bij momenten recht naar ons hart ging. En naar dat van Wouter, zo bleek toen hij op een bepaald moment zijn emoties niet helemaal meer onder controle had. Het was zo stil in de zaal op dat ogenblik dat we vermoeden dat iedereen–net als ons — de adem inhield en heel hard op zijn lip beet.

Frans is een pa zoals wij ze allemaal kennen, als onze vader of grootvader, en daardoor kruipt deze voorstelling onder je huid. Wouter slaagt er bovendien in deze vader geloofwaardig neer te zetten. Dat er hier en daar nog wat speelritme ontbreekt en dat er nog wat zaken uitgevlooid kunnen worden, bedekken we met de mantel der liefde, want we hebben anderhalf uur genoten.

Eelt is een breekbaar verhaal, waarin Wouter Deprez onbevreesd zijn familiegeschiedenis in de ogen kijkt en een voorstelling aflevert die bijna geen cabaret of comedy meer kan genoemd worden.

Ladies en Gentlemen, meet Wouter Deprez. Theatermaker.

Info:
Eelt is vanaf nu te zien in de Vlaamse en Nederlandse zalen en zal daar ook volgend seizoen nog spelen. Bestel tijdig (lees: zes maand van tevoren) uw kaartjes.

© 2007 GENTBLOGT VZW

Eén reactie op Eelt

  1. Reactie van wimpunk

    blijkbaar is ie alleen in Aalst en in Roeselare momenteel nog niet uitverkocht…