RSSOr else nobody will know…
We waren er al van afgestapt dat theater een verhaal moet hebben. Laat staan een decor en gordijnen die open den dicht gaan. Dans hoeft niet langer op muziek, een geluid, hoe primitief ook, kan voldoende zijn. Onder de noemer performance kan veel. Dat is modern en hedendaags. Ze moeten wel vernieuwen, meneer.
Ik geef toe, een experiment van tijd tot tijd kan me wel boeien. Niet dat ik er veel van weet. Ik zie wel een aantal voorstellingen op een jaar, maar ik mis de opvoeding in dat soort dingen. Ja, ik schrijf er hier wel eens over, maar bots dan op mijn beperkingen. Ik durf toegeven dat de achterliggende betekenis me wel eens ontsnapt. Vaak blijf ik toch gefascineerd kijken, bijna met de verwondering van een kind. Natuurlijk sluipt dan ook de vrees binnen: ben ik te gemakkelijk?
Gisteren had ik het moeilijk. De domzaal van de Vooruit zat halfvol voor Or else nobody will know van Mette Edvardsen, een Noorse die in Brussel woont en met haar voorstelling de grenzen van de ruimte ging aftasten. Niet vernieuwend als idee, want heel wat performance gaat hier over. Maar de uitwerking kan wel verrassend zijn.
Aan een tafel zit een man druk te doen. Papieren schikken, nieten, bladeren in een boekje… Tegenover hem staan vier personen, drie vrouwen, een man. Behoedzaam stappen ze op hem af. De vrouw overhandigt een papier, krijgt een ander in ruil. De man schikt een ander blad tussen de stapel. Er wordt een sfeer van geheimzinnigheid opgebouwd. Waarom kijken ze regelmatig over hun schouder?
Dan wordt de scène herhaald. Ik ga op de andere performers letten. Wat heb ik daarstraks gemist? Dan wordt de scène herhaald. Er moet toch een reden zijn? Is er iets veranderd? Dan wordt de scène herhaald. Verwachten ze iets van ons, het publiek? Dan wordt de scène herhaald. Ik herhaal bewust de zin, de scène kan mij niet meer schelen, de verveling slaat toe. Dan wordt de scène herhaald. Ik blijk niet de enige te zijn die schuifelt op haar stoel. Maar de scène wordt nog eens herhaald. En nog eens. En misschien nog eens. Ik ben de tel kwijtgeraakt. Waarschijnlijk werd de scène nog eens herhaald.
Als het licht aangaat, hoor ik bijna een zucht van verlichting. De Vooruit-medewerker kondigt de pauze aan. We kunnen iets drinken in de foyer om ons voor te bereiden op het tweede deel dat maar een half uur zal duren. Hopelijk ziet hij ons terug. Hoor ik hier een waardeoordeel?
Mijn metgezel vervloekte mijn nieuwsgierigheid. Het werd een compromis, niet te ver van de trap zodat er gevlucht kan worden. Hij bleef zitten tot het einde, misschien onder lichte druk. Het tweede deel was ook geen topprestatie. De scène werd eerst door de artiesten apart gespeeld, nadien samen en viel alles wel mooi in elkaar. Alleen hadden we er niet echt meer een verhaal aan. Het infoblaadje had het over “de herhaling nodigt uit tot een dubbele lectuur”. Aan ons was deze alvast niet besteed. Dit wordt een voorstelling om snel te vergeten.
Or else nobody will know, gezien op woensdag 14 november 2007 in de Vooruit. Ook te zien op 15 november 2007.
© 2007 GENTBLOGT VZW
Grappig, maar ik herken mezelf 100% in die eerste alinea; geen kenner, maar wel nieuwsgierigheid en interesse. En een mening die door dat gebrek aan ‘opvoeding’ soms grondig verschilt van de dure, diepgravende recensies in pakweg De Morgen.
Net daarom is het leuk zo’n onbevangen review te lezen! Ik vraag me af wat de andere stoelschuifelaars vonden… Ben alleszins blij dat ik deze kelk aan mij heb laten voorbijgaan ;-)
Het vergt alleszins veel durf om zoiets op te voeren. Mij heeft het niet verveeld, en dat vond ik op zich wel eigenaardig.
Ben blij dat ik dit experiment heb meegemaakt :)
Het eerste deel vond ik wel boeiend, zeker als je door hebt dat ze – volgens mij – een uiteengerafeld en achterstevoren gespeelde (tot 8 keer toe) (bank)overval verbeelden. Bij het begin telt men de laatste seconden af, halfweg zijn er nog “30 seconden”, op ‘t einde “3 minuten”. De enveloppen zouden de buit kunnen voorstellen. My 5 cents …
In het tweede deel wordt de performance op een andere manier in stukken getrokken. Waar ze in het eerste deel speelden met ‘tijd’ en ‘volgorde’, speelt men in het tweede deel met ‘tijd’ en ‘rol’. Elk personage speelt eerst zijn/haar stuk afzonderlijk, wat soms knullig overkomt. Goed dat nadien het geheel werd getoond.
De voorstelling op zich roept inderdaad vragen op. Maar laat net dat een element zijn waarom performances vaak bijblijven.
Voor we naar de voorstelling gingen, dronken en aten we nog iets in de Hasta Mañiana. Tijdens de voorstelling had ik iets van: “waar was de CULTUUR gebleven”? Wellicht nog in de Hasta want helaas verprutste ik enkel mijn tijd in de Dom zaal. Een pint (of iets anders) drinken in gelijk welke kroeg, verruimt je cultuur (en andere inzichten) meer dan deze voorstelling. Neen, dit hoeft niet voor mij. 157 dagen zonder regering zijn boeiender dan dit. Geef mij dan liever iemand die een stoel in de domzaal rondtrekt met een leiband. Of toch nog liever een cocktail.
Da’s straf, wij zijn na de voorstelling in de Hasta Mañana gaan eten :-)
Eigenlijk ben ik nu vooral nieuwsgierig. Spijtig dat ik het gemist heb?