RSSEen grensgeval
Soms wil ik de muren slopen
Soms ben ik gewoon gaan lopen
Soms kras ik mijn armen open
SomsSoms loop ik mij te vervelen
Niemand om iets mee te delen
Soms kan mij dat ook niets schelen
Soms
Soms moet een mens kiezen voor het onbekende. En soms is dat onbekende verrassend bekend. Zo was er woensdagavond de voorstelling van de nieuwe cd van Wim De Wulf bij De Vieze Gasten. Ik geef toe, de naam was mij onbekend, maar toen ik zijn website erop na las, bleek het een muzikale duizendpoot te zijn.
De man is immers al jaren actief in het theater als acteur, regisseur en als tekstschrijver. Hij regisseerde heel wat opera’s en ensceneerde er zelfs enkele. Hij is ook, zoals dat heet, artistiek leider bij Ultima Thule, het theaterhuis. Maar vooral, hij is de regisseur van Kommil Foo!
Ok, een duizendpoot met een nieuwe cd dus. En dat is het? Nee, dat is nog niet alles. De man laat zich omringen door Nils De Caster, Yves Meersschaert en Mario Vermandel. Zegt u ook niets?
Wel, die mannen hebben één iets gemeen; Dirk Dhaenens alias Derek. Van Derek & Vis weet u nog wel? En diezelfde Derek is ook de link naar de overige twee muzikanten; Tom De Wulf (broer van) en Bruno Deneckere.
Mijn nieuwsgierigheid was alvast gewekt en ik ging zien en luisteren naar de verhaaltjes van Wim’s nieuwe CD; Grensgeval/Cas Limite. Tweetalig, inderdaad, je moet het maar durven in deze periode… Of misschien is het net het juiste moment?
De man kan het gemakkelijk verklaren, hij woont immers net over (of is het nu net op?) de taalgrens, in Flobecq. Of moet ik nu schrijven Vloesberg?
In ieder geval, er heerste een gemoedelijke sfeer in het zaaltje van de Vieze Gasten en het publiek smaakte zowel de Nederlandstalige als de Franstalige nummers. Met teksten die gemakkelijk de vergelijking met die van Lieven Tavernier of Stef Bos aankunnen en een stem die vrij dicht aansluit bij die van Kris de Bruyne. Enige verwijzingen naar Kommil Foo waren ook nooit ver weg, zeker woensdagavond niet want ook Raf zat tussen het publiek.
Gelukkig zat er ook iemand die zijn bril kon missen, want Wim was de zijne immers vergeten en dat maakte hem wat onzeker. Tenminste, dat probeerde hij ons toch wijs te maken. Maar het klopte. Eens hij die bril op had stond hij er helemaal en konden we genieten van ‘Venus’, gezien door de ogen van een vijfjarige. Genieten van een melodieus ‘November’, genieten een simpel maar aanstekelijk ‘Lalalala’, genieten van een Franstalige versie van ‘De Steen’ van Bram Vermeulen. En genieten van ‘Soms’, opgefleurd door de prachtige stem van Nathalie De Schepper.
De melodieën klinken misschien niet zo heel origineel in de oren, maar ze worden prachtig gebracht door een goed solide klinkende groep muzikanten. Je merkt dat ze elkaar bijzonder goed kennen, aanvullen en invallen. Klasse!
Het optreden duurde twee uur, zonder pauze lijkt dat lang en toch, het was zo voorbij. Geen seconde heeft de verveling toegeslaan, integendeel, het was ruim 7000 seconden genieten!
Wim de Wulf en co, een warm aanbevolen grensgeval!
© 2007 GENTBLOGT VZW