RSSBuffalo Tom in Vooruit
Na een stilte van maar liefst negen jaar is Buffalo Tom terug van nooit écht weggeweest met een nieuw album, Three easy pieces. Goed nieuws, want die nieuwe plaat bracht het trio uit Boston eindelijk nog eens naar de Vooruit.
Wegens nog niet gegeten na een lange werkdag besloten we het voorprogramma, Tiny Vipers, aan ons te laten voorbijgaan en eerst nog snel de knagende honger te stillen. Nog op tijd terug om de laatste nummers te zien van de tweekoppige groep. Geen onaardige luisterliedjes, maar op dit moment konden ze mijn aandacht alleszins niet echt vasthouden.
Ik keek eens rond om de tijd te doden. De Vooruit was aardig volgelopen, maar niet overladen, wat zorgde voor aangenaam veel ruimte tussen de mensen, zelfs op de eerste rijen. Het publiek was overwegend mannelijk en ook net iets ouder dan meestal het geval is.
Omstreeks half tien kwamen de drie mannen van Buffalo Tom op. Het publiek was van meet af aan vrij enthousiast; deze mannen hebben duidelijk hun kleine schare vaste fans.
Er werd sterk begonnen met een oud nummer (Staples meen ik mij te herinneren) om dan te bewijzen dat dit geen reünie is van een bende oude zakken voor het geld, zoals je de laatste jaren zo vaak ziet. Neen, Buffalo Tom is door de jaren heen altijd een groep gebleven, en ze zijn ook nieuwe nummers blijven maken, stevige nummers zoals Bad phone call, dat als tweede in de set zat.
Mijn persoonlijke hoogtepunten echter waren Summer, I’m allowed en Taillights fade, de lichtjes beklijvende nummers van halfweg de jaren negentig. Oftewel een deel van de soundtrack van mijn puberteit. Mijn wederhelft daarentegen was in deze zelfde zaal al eens naar Buffalo Tom komen kijken in de tijd dat ik mijn dorp niet eens uit mocht, laat staan naar de grote stad komen, en hij kende dan ook een pak meer van de oudere nummers, zoals Birdbrain, Mineral, Velvet Roof, het aanstekelijke Sodajerk en het aan de aanwezige meisjes opgedragen melige Late at night. Die meisjes waren volgens zanger/gitarist Bill Janovitz in de begindagen trouwens helemaal afwezig op optredens. Nu waren ze er dus wel.
Buffalo Tom mag dan geen vernieuwende muziek (meer) maken, ze zijn nog steeds even degelijk als in de jaren ’90. Ondertussen zijn zowel zij als het merendeel van hun publiek een dagje ouder geworden, wat zich uit in grapjes over op tijd stoppen met spelen zodat de babysitters niet te lang moeten wachten en het feit dat iedereen ondertussen een werkmens geworden is, maar het enthousiasme zit er nog steeds goed in. Janovitz ging geregeld lekker loos op zijn gitaar bijvoorbeeld, en maakt grapjes over de arme Belgen zonder zelfs maar een regering…
Het publiek mocht op een bepaald moment zelf het volgende nummer kiezen. Keuze was er tussen de hit Tangerine of het nieuwe nummer Bad Girl. Het werd natuurlijk Tangerine, op voorwaarde dat iedereen meezong. Een zoveelste hoogtepunt van deze gezellige avond.
Na een klein anderhalf uur verdween de groep weer van het podium, om meteen weer terug te worden geroepen voor de bisnummers. Ze speelden drie bisnummers, waarvoor Janovitz voor de eerste twee de akoestische gitaar van Jesy van het voorprogramma Tiny Vipers leende en bassist Chris Colbourn de elektische gitaar overnam. Na onderandere Frozen Lake en Butterscotch zat het er alweer op. De groep verdween opnieuw, de zaalmuziek ging weer zachtjes aan, maar het publiek verroerde geen vin en bleef de groep terugroepen. Niet vergeefs, het leverde ons nog een extra bisnummer op, You’ll never catch him (uit de laatste plaat), en dan moesten we weer de koude nacht in.
Buffalo Tom, gezien in Vooruit op 27/11.
© 2007 GENTBLOGT VZW
Mooi verslag Josie. Summer Song is altijd al één van mijn favoriete melancholieke liedjes geweest.
Een optreden dat langs de ene kant leuke nostalgie was, met nummers die na 15 jaar nog steeds fris klinken en langs de andere kant ook een verrassing dat de nieuwe nummers misschien net iets minder aanstekelijk zijn maar zich toch zeker rechthouden tussen het oudere werk.
Bassist Chris leek mij niet helemaal bij stem, hoewel hij het ongelooflijke cheesy Kitchen Door er nog net uitgeperst kreeg. Het oudere werk kwam voornamelijk uit let me come over en bid red letter day, niet toevallig hun twee beste platen.
Veel beter dan dinosaur vorig jaar. En benieuwd welke goude oude groep volgend jaar de vooruit onveilig zal maken.