Gentblogt

Wanneer de stad een avontuur wordt

vrijdag 7 december 2007 7u59 | Jozefien en Lukas, Sint-Polleiding (tekst), Charles Strijd (beeld) | 4 reacties
Trefwoorden: gastblogger, scouts.

Scouting is voor optimisten op zoek naar avontuur en dromend van woeste golven. Ook Sint-Pol drijft op het enthousiasme van leden en leiding. Op de betrokkenheid van ouders en oud-leiding, als toeschouwers op de eerste rij. Maar ook op de goedkeurende knik of genietende blik van de Gentenaar op de achterste rij. De buitenstaander zonder zitplaats die weet dat ook zoekende en zwervende scouts deel uitmaken van het Gentse universum.
Lukas en Jozefien van de Sint-Pol-leiding geven hun persoonlijke kijk op scouts in de stad. Eén week. Ons logboek op Gentblogt.

De stad. Voor de beginnende scoutjes is het een onschuldig decor voor hun spel. De leiding blijft altijd bij je, je stopt aan de hoek van de straat, je weet eigenlijk niet helemaal waar je bent. En dan word je groot…

Vanaf de jonggivers (11-13 jaar) vinden wij dat ze het zelf moeten doen. We laten ze los en dwingen ze echt te kijken naar de wereld om hen heen. We sturen ze alleen op fotozoektocht, of op pad met het stadsplan. Ze leggen flinke afstanden af tussen verschillende spelposten op plaatsen die ze niet kennen, en zoeken zelf uit hoe ze ergens geraken. We weten ondertussen wel al dat ze daartoe perfect in staat zijn. Wat niet uitsluit dat het soms toch misgaat…

Het komt bijvoorbeeld af en toe voor dat een of (meestal) enkele kinderen plotseling spoorloos zijn. Vooral wanneer we even uit het oog verliezen dat ‘iets ouder’ toch echt wel ‘iets wijzer’ betekent en we een uit vrije keuze onstaan groepje eerstejaars ongemoeid laten vertrekken. Ik herinner me een keer dat ze een route door de kleine straatjes moesten volgen. Op het einde bleek dat drie jongens al twee uur lang door niemand waren gezien. Net toen we overwogen om in paniek te geraken, kwamen ze doodleuk aangewandeld. ‘Onze kaart lag plots in de Graslei. We wisten niet meer waar naartoe, dus hebben we maar wat gewandeld.’

Een andere keer zat ik aan de Zuid, en kwamen de verschillende patrouilles één voor één langs om een spelletje te spelen. De Vossen bleven verdacht lang weg. ‘We hebben chips en cola gekregen van een vriendelijke vrouw,’ klonk het achteraf. ‘In de Pieter Vanderdoncktdoorgang.’ Tja. Je geeft een standje, op zo’n moment, maar je beseft ook wel dat ze er weer wat waardevolle stadservaring bij hebben.

Soms is hun falen in de stadsverovering wel minder leuk voor de leiding. Vorig jaar hadden we het lumineuze idee om onszelf ontvoerd te verklaren, en de kinderen ons spoor te laten volgen. In de Veergrep bonden we onszelf, elkaar, en een tikkende tijdbom stevig aan elkaar vast. Om nooit verlost te worden. De kinderen waren het spoor bijster, en lieten ons aan ons droevige lot over. Ze dachten er wel nog aan om tegen het einde van de vergadering terug te zijn op het lokaal, dat dan weer wel. Maar onze schoenen die we uit puur enthousiasme als bewijsmateriaal in het Vooruitcafé hadden achtergelaten, dumpten ze ergens onderweg. Wat een schatjes.

© 2007 GENTBLOGT VZW