Gentblogt

Van Bruhhelink tot Gentenoar

zaterdag 8 december 2007 8u33 | Tom | 11 reacties
Trefwoorden: Gent, verhuis.

Het verleden is iets voor historici en mensen die in het heden niks boeiend meer meemaken en dit proberen te verdoezelen door constant over het verleden te praten. Enfin. Historici en ouwe mensen dus. Maar aangezien dit artikel over mijn leven in Gent gaat, heb ik weinig andere keuze dan een korte samenvatting van mijn leven de voorbije jaren te geven. Maar hou dus in het hoofd dat ik in het heden nog constant boeiende en opwindende dingen meemaak. Zo ben ik er gisteren in geslaagd om de veter van mijn linkerschoen kapot te trekken net voor ik naar mijn werk wou vertrekken, waardoor ik een ganse constructie van draadjes en knopen heb moeten opzetten om die schoen toch maar toe te krijgen. Maar we dwalen wat af eigenlijk.

Na mijn laatste jaar op het Sint-Lodewijkscollege, een middelbare school net buiten het pretpark Brugge-Centrum, besloot ik in 2001 om informatica te gaan studeren in Gent, een stad waarvan ik tot op dat moment enkel Wondelgem kende en men kan veel zeggen over Wondelgem, maar saai vat het meestal mooi samen. Mensen die nu al een boze reactie willen achterlaten, ik lach straks nog met KAA Gent, even geduld nog. Spijtig genoeg mocht ik pas op kot als ik mijn eerste jaar hoger onderwijs met succes zou beëindigen, dus heb ik de eerste twee jaren nog mogen pendelen (de goeie verstaander begrijpt dat mijn academisch verleden niet zo vlotjes begonnen is). Maar toen kwam het najaar van 2003 en was ik van plan om de rest van mijn leven in Gent te blijven. Wat ook zo was, behalve weekends, vakanties en die keer dat ik appendicitis kreeg tijdens een rondreis in Kroatië en ik vervolgens een ganse maand thuis in de zetel heb gelegen.

Hoe leuk het kotleven ook was, met zijn gemeenschappelijke douches, toiletdeuren die niet op slot konden en kotgenotes die studentenverenigingen oprichtten in de keuken om half vier des nachts, toen ik in mei 2007 werk vond in Zwijnaarde begon ik onmiddellijk met de zoektocht naar een appartement. Wat ik ook vrij snel vond en sinds augustus woon ik dan ook in een appartement aan de Groene Vallei, samen met collega-Gentblogger Joke, een volstrekt intellectuele en non-fysieke relatie, laat dat duidelijk zijn. Maar daar bleef het niet bij, want ik was niet van plan om nog langer als een toerist rond te lopen in Gent, neen, als de politie mij tegenhoudt, wil ik als Gentenaar berecht worden. Gelukkig moest ik daarvoor niet naar het stadhuis en hoefde ik dus nergens uren aan te schuiven om vervolgens nog te moeten wachten tot ze een tolk voor mij vonden, want dat kan allemaal online via het publieksloket, gewoon je verblijfsplaats, rijksregisternummer en volledige naam ingeven en aanduiden wanneer je bereikbaar bent op je adres, iets wat ze nodig hebben om te weten wanneer de wijkagent kan langskomen en dus niet bijgehouden wordt om te zien of je een sociaal leven hebt.

Vanaf dan vraagt het proces wel een grotere inspanning van de aanvrager. Zo moet je echt proberen thuis te zijn op de uren die je hebt aangegeven en moet je dus ook de deur open doen voor de wijkagent, erg dringend naar het toilet moeten of niet (ik spreek uit ervaring). Het bezoek van de wijkagent is kort en bijna aangenaam, wat niet overeenkomt met mijn voorgevoel, waarbij ik dacht dat hij aan mijn beddengoed zou ruiken om te zien of ik er wel ingelegen heb. Al een geluk dat hij mijn koelkast niet opendeed, want veel meer dan blikken Redbull Light en een fles ketchup staat er niet in. De agent vraagt om wat documenten te tekenen waarmee je bevestigt op het adres te wonen, deelt mee dat je twee weken later een brief van de stad Gent zult ontvangen en springt weer op zijn fiets.

Twee weken later zat er inderdaad een brief van de stad Gent in de brievenbus, waarin mij gevraagd werd om langs te komen op de dienst Bevolking, Woodrow Wilsonplein 1. Toen er mij een aantal jaren geleden iemand vertelde dat het plein dezelfde naam heeft als de 28ste president van de Verenigde Staten, was mijn eerste reactie, “wie noemt er nu zijn kind naar een plein?”, iets wat grappiger was op het moment zelf en in mijn hoofd, duidelijk. Zoals elke zelfrespecterende openbare instelling, is de dienst Bevolking enkel open op uren wanneer normale mensen ofwel nog in hun bed liggen ofwel aan het werk zijn, hun goed recht, maar hierdoor liep mijn integratie wel nogal wat vertraging op. Maar zo’n goeie drie maanden na het ontvangen van de brief, had ik deze donderdag eindelijk tijd om mijn identiteitskaart te laten aanpassen.

Als u zelf ook van plan bent om Gentenaar te worden, of u bent verhuisd en wil uw adres laten aanpassen, let dan goed op. Als u op de dienst binnenkomt, moet u rechts voorbij de balie zijn. En dus geen nummertje trekken voor de loketten links, zoals Joke deed, om dan pas na een halfuur te beseffen dat de wachtenden voor haar niet erg vlot Nederlands spraken. Ikzelf mocht mij onmiddellijk aanbieden aan één van de twintig loketten, waarvan er maar acht gebruikt werden, de dame vroeg mij om mijn identiteitskaart in de kaartlezer te steken, mijn pincode in te geven (tip: gebruik dezelfde pincode als uw bankkaart, dat onthoudt u beter), ze paste mijn gegevens aan en mijn nieuwe identiteit was een feit. Mij nog even bij de balie aanmelden voor mijn welkomspakket (of zoals zij het noemen, het EHBG-koffertje), bestaande uit:

• een uitnodiging van de burgemeester in het Stadhuis voor 14 december
• informatie over de verschillende diensten van de stad Gent
• een overzicht van alle musea in Gent
• een sticker van Ivago
• drie stadsplannetjes
• nog een triljoen andere blaadjes met nuttige info

En dat was het. Ik ben officieel Gentenaar. Nu, in de praktijk betekent dit weinig nieuws. Ik walg nog steeds van uuflakke, mijn r wil nog steeds niet rollen en tot spijt van wie het benijdt zal Club Brugge altijd mijn ploeg blijven. Ik heb mijn voetbalploeg liever zonder een man met veren op zijn hoofd als mascotte, weetwel.

© 2007 GENTBLOGT VZW