RSSVergeten schrijvers: Achilles Gautier (4)
Gentblogt pakt uit met zijn eigen literaire lente die meteen in de herfst doorloopt. Daniël van Ryssel, lange tijd redacteur van het tijdschrift Yang, is voor ons in zijn uitgebreide archieven gedoken. Hij heeft een reeks mooie stukjes geschreven over literaire figuren die op de achtergrond zijn geraakt, maar ooit een rol van enige betekenis hebben gespeeld.
Achilles Gautier is de volgende in een rij vergeten schrijvers die weer voor het voetlicht worden gebracht. In dit vierde en laatste stukje leest u opnieuw enkele gedichten van Achilles Gautier zelf.
EXERCITIO IN CATABOLICIS
Zelden hebben dichters poëzie geweven
rond het katabolische deelaspect van het leven.
Zo toon ik hier met schroom de fecaliën van mijn hond.
Een dokter sneed een gistend diverticulum uit zijn kont.
Nu moet ik dagelijks zijn stoelgang controleren,
leerde derhalve goed zijn doen te analyseren.
Draait hij rond als een hond die in zijn mand zijn gemak niet vindt,
weet ik meteen dat de drang tot ontlasting dringt.
Maar wijl hij perst, kaken op elkaar zich klemmen,
slaagt het drukwerk er niet in zijn snuffelen af te remmen.
De achterpoten gespreid schuift hij, de anus laag
door het gras tot eindelijk verschijnt de eerste vlaag.
Een worst, lang en slap, saucijsjes kort afgebeten,
een klonter, maar appelspijs mag je vergeten.
Even verder herneemt het beest met ernst het proces,
soms verder nog een derde keer, maar dan is het welles.
In deze samenleving kan geen mens bogen
op uitwerpselen die gespreid zo goed ogen.
Ook schart mijn hond milieubewust zijn laatste kaka toe,
wat ik wellicht ook beter met dit, mijn opus doe.
CV VAN EEN DINOSAURUS
Dinosaurussen zijn niet altijd reuzengroot,
met scherpe tanden en ondanks alles uitgestorven.
Hier staat er één levend nog, zij het slechts op mensenmaat.
In zijn vroege jaren turfde hij strohoeden,
maar als je een bolhoed tegenkwam,
geraakte je meteen je strooien hoeden kwijt.
Zo was de regel van het spel.
Ook autoplaten en -merken schreven ze ijverig op,
de jongens in de speeltuin van de straten,
alleen de tram reed hen geregeld uit de weg.
Nu rijdt hij zelf met eigen ijzeren ros
al menig jaar kilometers in het rond.
Later opende elk huis een venster
op de grote wereld die plat verloren ging.
En dan de elektronische snelweg en cyberspace
maar hij schrijft liefst op gerecycleerd papier
met een pen en een pompje voor de inkt
gedichten ouderwets om luid te worden voorgelezen,
leest zelf oudbakken kranten op de plee,
maakte drie spellingshervormingen mee.
O wee, hoe druk doet toch de wereld!
Misschien is die wereld wel in catacomben bang
een kind en maakt lawaai tegen knekelgeesten.
En staat meneer de dinosaurus voor de spiegel,
glimlacht met zijn goed zittend vals gebit,
kijkt hij in grote disneyogen vol verbazing.
Die had hij al als kind.
Men zou warempel zijn kop een aaitje geven.
Maar binnenkort gaan die ogen dicht,
is ook die kleine dinosaurus definitief
af- en uitgeschreven.
Achilles Gautier
© 2007 GENTBLOGT VZW
Zwaar werk! Moet er mij een beetje doorwroeten. Wel goed gedaan.