Gentblogt

Onze eigen Statler en Waldorf – deel I

donderdag 20 december 2007 12u00 | Steven Noels, samen met Els Van Eeckhaut (tekst), Hans Dekeyser (beeld) | 9 reacties
Trefwoorden: commentatoren, Gentblogt, Interview, jean-marie de wulf, rony coeckaerts.

…
SN: Ik ga eerlijk zijn, vanaf nu wordt alles opgenomen.
JM: Maar wij hebben geen geheimen hoor, en we gaan onszelf censureren als dat nodig zou zijn.
SN: Ik heb een vragenlijstje, want dat werkt wat gemakkelijker bij het uitschrijven van een tekst, maar u hoeft zich vooral niet geïntimideerd voelen door die microfoon, en u moet vooral niet bezig zijn met mijn vragen: praat vooral onder elkaar.
RC: Dat zal geen probleem zijn. (bulderlach)

En zo belanden we -plof- zonder veel ritueel, in een wonderlijke conversatie met Jean-Marie De Wulf en Rony Coeckaerts, beiden vaste GB-commentator zonder weerga, die elkaar nog niet eerder mochten ontmoeten, maar die we voor een dubbelinterview voor de microfoon van Gentblogt lokten in de rust van het Foyer van NTGent.

Het soort interview waar de rol van de interviewer eigenlijk volstrekt overbodig wordt, het soort ontmoeting waar je alleen maar met kinderlijke verwonderlijking en blijdschap kan naar kijken en luisteren en van genieten. De neerslag hieronder is verre van volledig, maar verschijnt in een aantal stukjes hier op Gentblogt. Fotograaf van dienst was Hans, gastheer en gastvrouwe waren Steven en Els, maar de eer gaat vooral naar onze plaatselijke Statler en Waldorf: Jean-Marie en Rony. Rony bijt de spits af en vertelt over zijn leven in China.

…

RC: Als ik 50 euro heb, dan kunnen we daar met 12 man op restaurant mee gaan eten.
JM: Daar kunnen wij alleen maar van dromen.
RC: Wij gaan dus alle dagen op restaurant, uit eten. Het probleem is namelijk, als je in China kookt, voor pakweg vier personen, dan moet je zeven schotels op tafel staan hebben. Allemaal kleinere schotels weliswaar, maar iedereen eet dus van alles hé. Elk zijn bord, dat bestaat ginder niet. Met twee man is dat dus bijna niet te doen om eten te maken. Het zijn altijd kleine gerechten, zodat je nooit overschot hebt. Want opwarmen, dat gebeurt ook niet, omdat dat niet vers is. Iets wat gewokt is, en je steekt dat de volgende dag in de microgolfoven, dat trekt op niks. Wij gaan dus altijd met vrienden uit eten. Mijn vrouw en ik eten bijna nooit alleen.
JM: Is dat alle dagen wok dan? Oeioeioei. Mijn zonen, die spreken van woks, maar daar doe ik niet aan mee hoor.
RC: Ja, ‘t is een andere keuken in China. Oesters bijvoorbeeld. De dag dat ik vertrokken ben, zijn we met zijn allen nog gaan eten, want ik moest ‘s avonds vertrekken. Ik heb toen oesters gegeten, en ik heb ze speciaal geteld. Oesters krijg je daar niet in een schelp, je bestelt die per gewicht, 200 gram bijvoorbeeld. Dan komt er een madammeke, die zet zich op haar hurken, en die begint al die oesters open te maken; Ze haalt die beestjes eruit en legt ze op een schotel. En ik heb die dus geteld: 48 oesters heb ik gegeten. En dat kostte mij 80 eurocent.
EV: Wordt daar ook niet veel op straat gegeten?
RC: Wij kunnen ook buiten eten, maar eigenlijk doen we dat niet zo veel. Als je buiten eet, is dat meestal met vrienden ‘s avonds of ‘s nachts, een snack of zo. Wij hebben bijvoorbeeld in onze wijk een aantal restaurants – je moet u dat voorstellen als een keuken met ronde oliedrummen waarin geperste ronde blokken steenkool in verbrand worden. Daarboven komt dan een grote wok en daarin wordt er gekookt. De kok heeft een tafel voor zijn potten en pannen, rondom worden er wat klapstoelen en tafels gezet, en dan wordt er op straat gegeten. Let wel: onder de 20 graden vinden de Chinezen koud. Dan dragen de mannen lang ondergoed, eigenlijk al van begin september. In de zomer is het er namelijk 45 graden. Dan val je er bijna dood – de Chinezen zelf ook. Overdag wordt er dan bijna niks gedaan – zoals in het zuiden van Spanje. Eigenlijk zie je het hier op de kaart: boven de rivier is er verwarming – onder de rivier niet. Dus ook in restaurants en hotels is er geen chauffage. ‘s Winters wordt het er 12 graden – 5 graden ‘s nachts. Nu lijkt dat nog redelijk veel, maar als je daar 24 uur op 24 in door brengt, dan geraak je dus gewoon onderkoeld. Blauwe vingers incluis – je krijgt er nooit de kans om er eens op te warmen.
EV: Mijn culinaire ervaring in Azië is er één van heel veel vis. Is dat bij jullie inderdaad ook zo?
RC: Wij eten bijna nooit vlees. Rundsvlees is er niet te krijgen. Varkensvlees wel. Maar dan eten ze de poten, de oren, de snuit, en de rest wordt allemaal als gehakt verwerkt. Je ziet daar dus een hespegebraad liggen, en dat wordt er gewoon door de molen gedraaid. Wij hebben namelijk ginder geen ovens. Zo’n gebraad kan je niet in een wok klaarmaken. Alles moet klein en fijn gesneden worden om snel gaar te zijn in de wok, terwijl het ook krokant blijft. We eten ook heel veel rauw: rauwe vis bijvoorbeeld. We eten veel vis en schaaldieren: kreeften, krabben, langoustines …
JM: Die kreeften eten jullie toch niet rauw?
RC: Krabben wel, ja. Die worden ook gestoomd, op een netje in de wok.
JM: Oei, moest ik daar naar toe gaan, ik zou waarschijnlijk vermageren.
RC: Alle dieren worden er ook levend verkocht. En schaaldieren worden dan levend klaargemaakt.
SN: Een kip ook?
RC: Wel, je duidt je kip aan, en die wordt de keel doorgesneden, en dan wordt die in een soort droogtrommel of centrifuge gegooid, een emmer kokend heet water erover, en de pluimen komen er langs onder uit. Dan wordt de kip gekuist en krijg je ze mee.
JM: In het leger werden zo bij ons de aardappelen geschild.

SN: Over naar Gentblogt. Op de redactie durven wij al eens zeggen dat de helft van Gentblogt eigenlijk de commentatoren zijn.
JM: Dat is ons een grote eer aandoen. Dankjewel.
SN: De courante artikels zijn meestal eigen huisvlijt, maar de actua-rubriek van onze site is eigenlijk gewoon een aantal links naar nieuwsartikelen die we overnemen van de klassieke media. De actua-rubriek wordt eigenlijk bijna “gemaakt” door de commentatoren. Tussen die commentatoren springen jullie daar eigenlijk wel een beetje tussen uit, als -euh- de twee …
JM: Fossielen, zeg maar.
SN: Nee, ik had senioren in gedachten.
RC: Hoe heten die twee kerels in de Muppetshow op hun balkon nu weer?
SN: Statler en Waldorf.
EV: Die zijn het ook nooit eens met elkaar hé.

(hilariteit)

Binnen een paar dagen volgt meer.

© 2007 GENTBLOGT VZW