RSSAlice, terug naar Wonderland
Toen ik het stukje schreef over Alice in Museumwonderland vond ik dat een fijn iets om te doen met mijn oudste kinderen, dus vooraleer ik het OK gaf om het artikel te publiceren, mailde ik naar het MSK om te reserveren voor één van de workshops en omdat mijn oudste dochter vandaag al weg was op kamp, schreef ik me met mijn oudste zoon (6j) in.
Vandaag was het dan zover. Mijn zoontje keek er erg naar uit. Niet zozeer naar de workshop op zich, maar wel dat wij samen iets zouden doen, alleen hij en ik.
Iets minder dan tien minuten voor de aanvang van de workshop kwamen we aan bij het museum en er stond een rij wachtenden aan de kassa voor ons, maar de lengte viel al bij al mee zodat we op tijd betaald hadden en mijn zoon zijn naamkaartje had gekregen. De groep was al wel (iets te vroeg) vertrokken, maar we werden vriendelijk doorverwezen en onderweg kwamen we nog een paar laatkomertjes tegen die we gemakkelijk konden volgen.
De workshop was voor mij nogal teleurstellend. Het duurde een half uur en de eerste tien minuten kregen we uitgelegd hoe een handpop te maken van voornamelijk papier en plakband. Een leuk idee, maar pas na die tien minuten uitleg werd meegedeeld dat de kinderen die dat liever wensten, ook konden tekenen en drukken. Tien verloren minuten, want mijn zoon tekent nu eenmaal liever dan hij knutselt, dus voor hem was de keuze rap gemaakt. De twintig overgebleven minuten werden ook niet ten volle benut: er was niet voldoende materiaal voorhanden, de uitleg was miniem en niet compleet en in plaats van kort de kinderen instructies te geven wat de bedoeling was, deed de mevrouw het meeste zelf zodat de kinderen er maar bij stonden voor spek en bonen.
Gelukkig waren dat voornamelijk mijn frustraties als volwassene. De kinderen leerden uiteindelijk een nieuwe techniek en merkten de mankementjes niet zo op en het verkregen resultaat mochten ze meenemen naar huis. Apentrots waren ze daarmee.
Maar de workshops waren niet het enige wat er te doen was tijdens deze dag die aangekondigd stond als familiedag. Na de workshop trok ik dus nog even huiswaarts om mijn twee andere kinderen op te halen zodat we er effectief een familiedag van konden maken.
En zo keerde ik terug met drie kinderen om verder te genieten van de dag. De rijen mensen die, toen ik eerst aankwam, nog te doen waren, waren nu serieus in lengte toegenomen en stonden zelfs tot buiten op de trappen te wachten. Gelukkig had ik reeds ticketjes gekocht voor ons alle vier toen we eerst toekwamen en konden wij gewoon doorwandelen.
Het hele gebeuren liep in de afdeling van British Vision en dus gingen we daar dan maar eerst heen. In verschillende zalen konden wij ons aansluiten bij figuren uit het sprookje die allemaal verhaaltjes vertelden, maar je kon ook gewoon bij één figuur blijven tot die uitverteld was in de ene zaal en dan meewandelen naar de volgende zaal voor nieuwe verhaaltjes. Bij de verhaaltjes die werden verteld werden verschillende kunstwerken van de tentoonstelling betrokken zodat de kinderen actief naar de werken zouden kijken.
Na het laatste verhaaltje, uiteraard het verhaal van Alice in Wonderland zelf dat werd verteld rond het originele manuscript, liepen we door naar de ruimte waar The mad tea party werd gehouden. In ruil voor het bonnetje dat de kinderen aan de ingang kregen kregen ze een drankje en konden ze een bordje vullen met snoep, cake, gelei, taartjes, … en of het hun smaakte.
Er was ook kindergrime en dat moest ik geen twee keer zeggen aan mijn jongens. Eventjes waren ze weg (er stond gelukkig geen rij wachtende kinderen) en ze kwamen terug als twee mooie witte konijntjes.
Na het theekransje vervolgden we onze weg om te eindigen bij het reuzebordspel waar de kinderen zelf de pionnen waren. Bij het spelletje waarbij mijn kinderen meespeelden waren nog 11 andere kinderen aan het meedoen en het moet gezegd, de twee juffrouwen die het spel in goede banen probeerden te leiden deden dat zeer goed. Bij het uitspelen van het spel werden de kinderen beloond met een feestfluitje: simpel maar een betere beloning konden ze niet bedenken. Toch vanuit het standpunt van de kinderen gezien, voor mijn oren daarentegen …
Na het spel heb ik nog een poging ondernomen om naar de tentoonstelling van British Vision te gaan kijken, maar het was een lange namiddag geweest voor de kinderen en die extra inspanning zat er niet meer in. Maar wat ik gezien heb van de tentoonstelling maakt dat ik alleszins terug zal gaan om ze eens heel goed te gaan bekijken, pareltjes heb ik gezien, een voorproefje dat naar veel meer smaakt.
Behalve de workshop was alles meer dan in orde en zo te zien ook zeer geslaagd: het museum liep vol kinderen, van zeer jong tot ouder, en iedereen leek zich goed te amuseren. Het was vooral leuk om in een museum te zijn waar je voor een keer niet constant achter je kinderen moest lopen opdat ze de andere mensen niet zouden storen.
Voor mijn part mogen er in musea meer familiedagen georganiseerd worden.
© 2007 GENTBLOGT VZW