RSSOntroerend Goed
Gisteren werd ik uitgenodigd door immer uithuizige Eve om de herneming van Hard to Get van Ontroerend goed te gaan bekijken. Zij had namelijk een kaartje over en aangezien ik af en toe nog wel graag een stukje toneel meepik, was ik vrijwilliger om het andere kaartje te benutten.
De afspraak was in de inkomhal van de Minard. Aangezien ikzelf met de fiets was, was ik ruim op tijd en ondanks het probleem om op zaterdagavond de auto kwijt te geraken in het centrum, haalde Eve het deze keer nog net op tijd.
Het was een beetje een bizarre bedoening. Toen we in de zaal kwamen bleken we een van de eersten te zijn: alle andere toeschouwers zaten nog in de cafetaria maar volgden onmiddellijk na ons. Het bizarre lag in het feit dat de drie acteurs reeds op de bühne stonden en op hun gemak naar iedereen keken die binnenkwamen.
Toen iedereen binnen was bleken er te weinig zitplaatsen, maar er werd niet voorgesteld om ook de tribunes te gebruiken, dus wachtten we geduldig af wat de bedoeling was. Pas toen iedereen min of meer geïnstalleerd en het stil geworden was begonnen de acteurs.
De premisse heel kort: twee mannen en één vrouw. De vrouw en de ene man zijn een koppel, de andere man is de ex van de vrouw. De huidige partner was de beste vriend van beiden, tot hij de vrouw ‘afsnoepte’ van de andere man. Nu, twee jaar later, werd opnieuw contact gemaakt tussen de vrouw en haar ex en na vier ontmoetingen heeft ze dit ‘opgebiecht’ aan haar huidige partner.
Iedereen had op zijn toegangskaart een nummer gekregen (1, 2 of 3) en behoorde zo tot groep 1, 2 of 3. Elke groep mocht met één van de acteurs meegaan en zou zo zijn verhaal te horen krijgen. Na dat eerste verhaal zou ‘doorgeschoven’ worden naar een andere acteur die op zijn beurt zijn verhaal vertelde. Daarna kwam iedereen weer samen in de zaal. M.a.w. elke groep kreeg twee van de drie verhalen te horen, nooit het derde.
Eens iedereen terug in de zaal zat (en deze keer werden de tribunes wel gebruikt zodat iedereen kon zitten) werd door de drie acteurs een toekomstverhaal verzonnen voor hen drieën. Hoe blijkt dat ze alle drie dachten hoe dan ook hun verdere levens min of meer ‘samen’ te zullen blijven, in die bizarre driehoeksrelatie die niet echt af te breken bleek, voor geen van de drie.
Aangezien je als toeschouwer maar twee van de drie verhalen te horen kreeg, liet dat een soort leegte achter die je zelf probeerde in te vullen. Het laat hiaten in het verhaal waardoor je daden en woorden gaat interpreteren in het licht van wat je gehoord hebt van de twee acteurs. Het maakt je nieuwsgierig om het derde verhaal te kennen en je probeert het af te leiden uit gebaren, blikken en al dan niet chemie tussen de verschillende acteurs, lettende op hints of woordspelingen die je toelaten het derde verhaal te reconstrueren.
Persoonlijk vond ik het een zeer boeiend stuk en zeer overtuigend. Toen we de verhalen/monologen te horen kregen kon ik me zeer inleven in het verhaal van de vrouw, maar ook het verhaal van de ex was herkenbaar. Heel overtuigend en naturel gebracht en zo overtuigend dat ik mezelf moest voorhouden dat het geen echte verhalen waren, dat het een toneelstuk was.
Ontroerend goed! Ze hebben hun naam niet gestolen.
© 2008 GENTBLOGT VZW
Ik heb mij goed geamuseerd, ook in het café achteraf waar ik mij overigens belachelijk aangesteld heb door een poging te ondernemen de acteurs te proberen fotograferen zonder ze het door hadden. Toffe bende, ontroerend goed, ik vond het erg dat ze hun drank zelf moesten betalen!