RSSComedy Zone 2008, slotdag
De laatste avond van Comedy Zone is traditioneel een bijzonder leuke bedoening: de crazy comedy contest staat elk jaar al maanden van tevoren aangestipt in mijn agenda, en dat was dus voor gisterenavond niet anders. Het concept is simpel edoch geniaal: comedians coveren hun favoriete comedy-stukje van een andere komiek, maar dan met eigen interpretatie. Het is altijd ontspannend, en het wordt traditioneel gevolgd door een feestje in de foyer van de Minard. Bovendien zijn de gecoverde stukken steevast ijzersterk materiaal, dus kan het bijna niet stuk. En toch…
Gisteren bleek nog maar eens dat comedy meer is dan ijzersterk materiaal. Het is ook timing, vertelkracht, teksten op de juiste manier brengen, lichaamshouding, souplesse en zo bleek die avond heel vaak: kilometers doen. Podiumervaring opdoen, op je bek gaan, rechtkrabbelen, wonden likken en opnieuw verdergaan. Met geleerde lessen en een paar vaardigheden bij. Dat alles ontbrak bij een deel van de kandidaten, wat gisterenavond over het algemeen de zwakste Comedy Cover Contest in de geschiedenis van het fenomeen maakte, een paar uitschieters niet meegerekend.
De eerste positieve noot kwam van presentator Wim Willaert — of zullen we zeggen Andrea –die we onder andere kennen van Flat Earth Society en De Dolfijntjes. Willaert is een uitstekend acteur (misschien herinnert u zich nog de met twee césars bekroonde Franse film Quand la Mer Monte?) en een bijzonder grappige mens. Met een natuurlijke flair praatte hij de verschillende acts aan elkaar, in Algemeen Beschaafd Nederlands, dat spreekt (Oe is min uitsprake? Es’t hoe? T’ès gelekt è!). Dat hij op een bepaald moment enthousiast en onbeholpen meedanste en -zong met de altijd uitstekende en amusante Showband Showbandski maakte zijn optreden helemaal af.
Ook juryvoorzitter Freddy De Vadder scoorde wat ons betreft goede punten, met zijn korte optreden na de pauze. Met een visbak vol merchandising toonde Bart Vanneste een klein kwartier dat hij een massa podiumervaring heeft en dat Freddy een deel van zijn persoonlijkheid is geworden. Ontspannen en aangenaam om naar te kijken, jawel.
Nog positief nieuws? David Galle, die de spits afbeet, bracht een zeer goede Dikke Gilbert De La Tourette. Een hilarisch stuk over boterhammen smeren, doorspekt met heel wat gevloek (tetten-preuten-Martine Tanghe dikke nekke) en feilloos van timing. David bewees hier dat hij een jonge komiek is met heel wat in zijn mars en als er een tweede prijs was geweest dan had hij hem gewonnen.
Dikke Gilbert De La Tourette was in het verleden een typetje van Piet Depraitere en Piet Depraitere zelf coverde gisteren een stukje Kamiel Kafka, een typetje van Kamagurka. Het klinkt allemaal ingewikkelder dan het is, want eigenlijk hoeft u enkel te onthouden dat het weergaloos sterk was wat Depraitere deed. Bij momenten beter dan het origineel. Dit was het hoogtepunt van de avond en Piet ging dan ook terecht met de hoofdprijs en de portefeuille van Freddy’s manager lopen.
Raf Coppens, die Urbanus coverde en meteen ook zowat alle Vlaamse komieken, deed het niet slecht, maar ik had het gevoel dat er zoveel meer inzat: nogal slordig, nogal nijdig en snel afgehaspeld. Wij hadden er meer van verwacht, maar het was al bij al een goede middenmoot.
Rest ons nog de drie andere deelnemers: Luc Dufourmont (van de Ugly Papas, weet u nog?) deed Etienne met het open verhemelte, Peggy Van Dooren deed Theo Maassen en Arbi el Ayachi imiteerde Han Solo, wiens voorprogramma hij in het echte leven verzorgt. Alledrie hebben ze nog heel wat te leren en nog veel van de hierboven genoemde kilometers te doen. Het lijkt ons dan ook niet eerlijk hen te vergelijken met de oude rotten die we eerder hebben beschreven en dus doen we dat niet. Ha! Maar we blijven hen volgen, dat wel. En we zijn benieuwd waar ze binnen een jaar zullen staan.
* *
© 2008 GENTBLOGT VZW
Mijn eerste ervaring met de Crazy comedy cover contest was zeker niet echt bemoedigend. Persoonlijk vond ik Peggy Van Dooren niet zo slecht, maar ja, ik ken de dvd’s van Theo Maassen dan ook niet van buiten.
Twee dieptepunten van deze toch al niet zo geweldige avond werden (volgens mij) nog niet vermeld:
- Het Freddy De Vadder-typetje was als juryvoorzitter even gevat als een fles karnemelk. Voorafgegaan en gevolgd door pijnlijk lange stiltes waren “Wuk†en “twasgoe†zijn enige bijdragen in de spontane gesprekjes met de presentator. Het is niet iedereen gegeven om te kunnen improviseren, maar zelfs Marc Coucke weet dat je dan best al een aantal witzen klaar hebt liggen.
- Naast de prijs voor beste cover mocht Piet De Praitere van mij ook de prijs voor meest tenenkrullende dankrede in ontvangst nemen, of laat toch maar, anders had hij weer zo ellenlang ongrappig en venijnig zijn laatste show kunnen recycleren. Raf Coppens had groot gelijk toen hij het aftrapte, hadden wij maar hetzelfde gedaan.