Gentblogt

Vergeten schrijvers: Carlos de Vriese (1)

zondag 10 februari 2008 11u07 | Daniël van Ryssel | 1 reactie
Trefwoorden: literaire lente, literatuur, vergeten schrijvers.

Gentblogt pakt uit met zijn eigen literaire lente die meteen het hele jaar doorloopt. Daniël van Ryssel, lange tijd redacteur van het tijdschrift Yang, is voor ons in zijn uitgebreide archieven gedoken. Hij heeft een reeks mooie stukjes geschreven over literaire figuren die op de achtergrond zijn geraakt, maar ooit een rol van enige betekenis hebben gespeeld.

Carlos de Vriese is de volgende in een rij vergeten schrijvers die weer voor het voetlicht worden gebracht door Daniël van Ryssel.

Ik heb in mijn leven nooit een meer bescheiden man ontmoet dan Carlos de Vriese (Ledeberg, 1926). Hij studeerde in de oorlogsjaren aan de Rijksnormaalschool te Gent (waar hij als zeventienjarige is afgestudeerd) en is zijn hele loopbaan in het stedelijk onderwijs actief geweest, het langst en tot hij met pensioen ging te Meulestede. Hij moet een enthousiast en stimulerend lesgever zijn geweest. Mooie verhalen kan hij vertellen o.a. over wat hij gehoord heeft van vrouwen die aan de schoolpoort op hun kinderen stonden te wachten: Ik heb mijn vent laten zitten omdat hij het geen vijf keer per dag meer kan zoals vroeger.

Zijn hele leven heeft hij last gehad van steeds terugkerende migraine, waar hij zich iedere week een paar dagen echt ziek door voelde. Carlos is ook een heel sociaal man, maar dringt zich nooit op en hij staat ook nooit ergens op de eerste rij. Hij is ook soms wel wat verward. Zo herinner ik mij dat hij eens een voordracht gaf over Esperanto… maar zijn papieren zaten zodanig door elkaar, dat hij een deel van wat hij te zeggen had, heeft moeten laten vallen omdat hij de volgende bladen niet terugvond.

Maar hij was tegelijkertijd veel meer dan dat. Ik ken niemand die zo belezen is als Carlos. Alles wat literatuur en filosofie betreft heeft hij gelezen… en hij schuimt nog dagelijks de boekhandels en antiquariaten af op zoek naar nieuwe lectuur. Behalve alle Westeuropese talen heeft hij ook een actieve kennis van Russisch, Tsjechisch en Esperanto en zijn droom is op een dag Chinees te gaan leren. Anekdote: Toen hij op een dag naar zijn geliefkoosd Tsechoslovakije op reis vertrok, nam hij een boek mee om onderweg te lezen. Wat nam hij mee? Een Agatha Christie in het Russisch.

Ik heb de naam Carlos De Vriese voor het eerst gelezen onder een bijdrage “Evangelie volgens Judas” die in 1970 in Yang is verschenen. Pas een jaar later heb ik Carlos persoonlijk leren kennen.
We konden het dadelijk goed met elkaar vinden en hij vertelde me dat hij dagelijks niet alleen las, maar ’s morgens vroeg ook dagelijks schreef: leerboeken voor het lager onderwijs, kinderboeken, bijdragen over de dagelijkse schoolpraktijk en didactiek voor het tijdschrift “Persoon en Gemeenschap”, SF-verhalen, aforismen, vertalingen en besprekingen van Russische en Tsjechische literatuur.
Zo iemand konden we natuurlijk goed gebruiken en kort nadien is hij redacteur geworden van Yang. Later, nadat hij met pensioen was gegaan, heeft hij ook een aantal jaren het secretariaat van Yang op zich genomen.
Hij kwam in die tijd regelmatig bij me thuis over de vloer om verslag uit te brengen over wat er zoal was binnen gekomen of wie hem telefonisch gecontacteerd had. Ook hier bleek soms weer zijn verwarring. Zo zei hij me op een bepaalde dag: “Ding heeft me gebeld over ding.” Tja, een zin met twee onbekenden… dan wordt het wel moeilijk om te begrijpen wat hij eigenlijk bedoelde.

Carlos was samen met Julien Vangansbeke ook een van de weinige redacteuren, die zich niet terugtrok als er uren rond de tafels moest worden gelopen om een nieuw nummer van Yang samen te leggen. En hij was het ook die telkens weer naar Zingem reed (hij had daar een buitenhuis), om de door Julien Vangansbeke gemonteerde bladzijden en de dozen gedrukte losse bladen bij drukker Eric De Preester te brengen en op te halen.
[wordt vervolgd]

© 2008 GENTBLOGT VZW