Gentblogt

Juno

dinsdag 19 februari 2008 15u12 | josie | 10 reacties
Trefwoorden: bespreking, Film, Kinepolis, review.

Dat je van “de eerste keer” niet zwanger kan raken, is een fabeltje dat hopelijk niet meer leeft onder pubers. Dat het wel degelijk een fabeltje is, ondervindt Juno letterlijk aan den lijve. Zestien, een beetje anders dan de andere meisjes, en een leuke middag bij haar beste vriend resulteert in drie positieve zwangerschapstesten.
Zoals je kan verwachten slaat de paniek toe, en maakt Juno een afspraak bij de abortuskliniek. Het welkom daar is niet bepaald hartelijk; het gepiercete meisje aan het loket probeert haar condooms met bosbessmaak mee te geven, en aan de ingang staat een meisje van haar school eenzaam te demonstreren tegen abortus.
Een andere optie dan maar. Juno’s beste vriendin raadt haar de zoekertjeskrant aan, en daar vinden ze een advertentie; de dertigers Vanessa en Mark proberen al vijf jaar zwanger te raken, en willen graag een kindje adopteren.

Samen met haar vader, die behoorlijk geschrokken is maar ondanks dat het nieuws vrij nuchter opneemt, een trekje dat het hele gezin lijkt te typeren, trekt Juno naar het koppel. De kennismaking valt goed mee, Vanessa blijkt naar eigen zeggen geboren voor het moederschap, en Mark is eerder een overjaarse puber die er stiekem van droomt nog iets te betekenen in de muziekwereld en op vlak van muziek een raakpunt vindt met Juno. Ze besluit dat dit koppel best geschikte mensen zijn, en dat zij de ouders zullen worden van haar kind.

Juno is het niet zo populaire meisje met de grote bek en de uitgebreide cd collectie dat compromisloos zichzelf is. Ze heeft niet om deze situatie gevraagd, maar probeert er gewoon het beste van te maken. Terwijl de seizoenen voorbij trekken en Juno’s buik opzwelt probeert ze verder te gaan met haar leven. Ze raakt bevriend met de toekomstige vader van haar kind, Mark, en denkt na over de band die ze heeft met de werkelijke vader, Bleeker. Eerst houdt ze hem op afstand, maar na een tijdje gaat ze twijfelen of dat wel helemaal is wat ze wil.

In de pers maakt men vaak de vergelijking met Little Miss Sunshine, en dat is niet onterecht. Beide films tonen dat mensen anders mogen zijn en dat het leven best ok kan zijn als je gewoon je eigen, een beetje vreemde zelf bent. En buitenbeentjes die het goed doen, dat zien we graag.
Alhoewel de film best zware thema’s aanraakt; tienerzwangerschap, abortus, onvruchtbaarheid en adoptie, wordt het nergens moraliserend.

“Juno” is kort gezegd een dikke aanrader. Het is een lichtvoetige en grappige film die aan de mensen rondom in de zaal te zien zowel de giechelende bakvissen als de meerwaardezoekers aanspreekt, en zelfs een gezin met kinderen. Eerlijk, enorm grappig, complexloos en hartverwarmend, en heel soms ontroerend. En meer moet dat voor mij niet zijn.

Juno, gezien in Decascoop, Ter Platen 12.

© 2008 GENTBLOGT VZW