RSSUitgelezen: O Dierbaar België
In deze tijden van communautair gezwans kon de literaire avond in de balzaal natuurlijk niet achterblijven. Het was dan ook te verwachten dat de boeken die op het programma stonden, ‘Arm Wallonië’ van Pascal Verbeken, ‘Belgicum’ van Stephan Vanfleteren en ‘het Verdriet van België’ van Hugo Claus, vooral door een politieke bril zouden worden bekeken. Toch was ik helemaal niet vooringenomen. Met een maag vol mozarellapizza en een biobier van het Hinkelspel kon ik zelfs het eerste nummer van Koen Buyse smaken. Koen had tegen zijn gewoonte in geen extension-coiffeursalon bezocht voordat hij het podium betrad zodat mijn aandacht naar zijn muziek werd getrokken in plaats van naar zijn looks.
Uitgelezen is het betere TV-programma dat niet meer getoond wordt. Waar tijd genomen wordt en waar men toch enigszinds een poging doet om elkaar te laten uitspreken. Naast de vaste gasten Anna Luyten en Jos Geysels, bestond het panel uit de tipsy Hilde Van Mieghem en de voor mij onbekende Vlaamse minister van Welzijn Steven Vanacker.
De heer Vanacker begon zijn Uitgelezen-debuut met zijn snelheid van lezen te etaleren. Ja, ja, ministers moeten tijdens hun beperkte quality time dan ook heel snel literaire werken kunnen doorgronden: 60 bladzijden per uur, Het Verdriet van België in 4 dagen er doordraaien, we zouden het hem niet nadoen.
Arm Wallonië blijkt een boek te zijn dat de historicus Ward de Bever beslist zou moeten lezen. Het toont aan hoe snel economische golven op elkaar kunnen volgen. Het leert ons de geschiedenis kennen van Vlaanderen en Wallonie van voor 1965. Een geschiedenis die volgens het panel niet meer gekend is. Het confronteert Vlaanderen met zijn verleden, met zijn recente armoede. Het boek kan een wapen zijn tegen ‘de laaghartige hoogmoed’ van mensen met separatistische-Bever-neigingen.
Heel verfrissend was dat er in dit literaire programma het fotoboek Belgicum van Stephan Vanfleteren werd opgenomen. Dit is ook geen toeval. De tentoonstelling in Antwerpen kende een gigantisch succes. Belgicum is momenteel één van de best verkochte boeken, wat voor een fotoboek heel uitzonderlijk is. Vanfleteren, bekend van zijn werk voor De Morgen is dan ook geen gewoon fotograaf. Op een ambachtelijke nostalgische manier toont hij een land dat hij graag ziet en ‘dat morgen misschien niet langer meer zal bestaan’.
Het boek werd door het panel teveel gezien tegen de achtergrond van een nakende boedelscheiding.
Ik vond het erg dat er vooral een betoog werd opgezet over de ethische kwestie van het fotograferen van mensen in confronterende situaties. Vanfleteren overtuigt zo sterk in zijn integriteit dat dergelijke discussie overbodig is. Toen ik op bezoek was bij zijn tentoonstellingen in het fotografiemuseum lieten geile oude fotoclub-mannen in hun penopauze jonge schaars geklede babes poseren tegen de achtergrond van zijn doorleefde portretten. Laat ons daarover eens een boompje opzetten.
Ten slotte was er nog even de tijd om Het Verdriet van België onder de loep te nemen. Ik wou wel eens weten waarom dit boek, dat ik na 3 bladzijden al voor bekeken hield, zo’n goed boek is. Ik ben niet overtuigd ondanks dat ik een les kreeg in overtreffende trappen. Ik citeer het panel: ‘Geniaal!, wonderbaarlijk!, fenomenaal!, van wereldniveau!, symfonisch van taal!, de kracht van de zinnen daarin! Erudiet!’. Helemaal om los te lopen was Hilde Van Mieghem die zich begon te gedragen als een bakvis die dol werd van het eerste Beatles concert. Zij vond de taal van ‘de Hugo’, zoals ze hem noemt, zo ongelooflijk geniaal. Hij had haar zelfs eens ‘Een godin op een fiets genoemd’. Hoe kom je er toch op?! Ja daar moet je een ware taalvirtuoos voor zijn.
Gelukkig was de pauze bijna aangebroken en mocht Koen Buyse dit eerste deel afsluiten. Maar toen deze teacher of pop het nummer Hurt van Nine Inch Nails bracht, recent gecoverd door de Men in Black, hield ik het voor bekeken: ik wil Natalia ook niet de extension versie horen brengen van Anarchy in the UK.
Soit je gaat mij niet horen klagen. Toch fantastisch dat de Vooruit ons deze uitgelezen avonden gratis en voor niks smakelijk serveert!
© 2008 GENTBLOGT VZW
Mooi dat men ook een fotoboek durft te bespreken. Maar blijkbaar kunnen de gasten geen fotos ‘lezen’. En deze fotos zien als een symbool voor een Belgische scheiding getuigt van bitter weinig inspiratie. Vanfleteren fotografeert trouwens zijn ‘modellen’ met bijzonder veel respect.
“De historicus Ward De Bever”.
Is dat geen kleine lapsus?
Ik dacht dat dat iemand anders was????
Neenee: MySpace van Ward De Bever
Toch enige nuance aanbrengen bij de beoordeling van het gesprek over de schitterende foto’s van Stephan Vanfleteren en de tekst hierbij van schrijver David Van Reybrouck. Boeiend vond ik wel dat actrice Hilde Van Mieghem (het waarnemen van de actrice?) gefocust was op de foto’s terwijl de tekst stoorde terwijl de andere panelleden de tekst als een zeg maar “verrijking” beschouwden.
Ik heb ook de volledige Uitgelezen met plezier en aandacht uitgezeten.
Vond ook dat te weinig woorden aan de inhoud van Het Verdriet besteed werden. Het bleef nogal in de marketingsfeer maar Van Mieghem (ontdekt in en weggeplukt uit toneelschool door Claus; zij geeft dus recht van spreken, denk ik, over Hugo) maakte veel goed door een prachtig fragment voor te lezen met onder meer commentaar van de familieleden van aankomend jong auteur Louis Seynaeve en wie Boon kent denkt onmiddellijk aan het de kritische bedenkingen van zijn vrienden in het boek De Kapellekensbaan uit 1953, 30 jaar vroeger dan Het Verdriet.
Ander hoogtepunt na de pauze met de traditionele leestips (genoten van alle tips van de panelleden). Een sterke aflevering van Uitgelezen dus.
Wie de tekst van David van Reybrouck als een verrijking van het boek Belgicum beschouwt, gaat er eigenlijk vauit dat de fotos te arm zijn om voor zichzelf te spreken. En dat is natuurlijk helemaal niet zo.
Fotoboeken van dit niveau en oplage zijn in Vlaanderen zeer zeldzaam (behalve die van Carl De Keyzer). De tekst vond ik best mooi, maar zeker noet noodzakelijk. Iets minder fotos dat het boek nog sterker gemaakt. De teskt fungeert eigenlijk nu een beetje als een soort rustpunt.
Het boek kan een wapen zijn tegen ‘de laaghartige hoogmoed’ van mensen met separatistische-Bever-neigingen. Qua subjectieve verslaggeving kan dit wel tellen (en niet dat daar iets tegen is, trouwens). Dat de auteur Steven Van Ackere, CD&V-minister in de Vlaamse regering niet kent, is jammer. Hij loopt immers een foutloos en inspirerend parcours op Welzijn en Gezondheid. Ik ben wel benieuwd wat hij te vertellen had op deze Uitgelezen.
Beste Jeroen,
Wat betreft ‘de laaghartige hoogmoed’ van separatistische Vlamingen. Komt het inderdaad over alsof dit mijn subjectieve visie was. Ik heb dit zo bijna letterlijk overgenomen van iemand van het panel. Doordat ik acheteraf niet meer wist wie precies dit gezegd heeft heb ik dit zo vermeld.
Wat betreft uw tweede opmerking: zeg nu zelf: Wie in de straat kent nog de Vlaamse ministers. Overig toepasselijke colum wat betreft uw tweede opmerking vandaag in de Morgen van Yves Desmet.
Beste Hendrik, ik schreef gewoon dat ik het jammer vond dat u de Vlaamse ministers niet kent. En inderdaad, Yves De Smet vergelijkt het met een bodemloos gat van onverschilligheid, waarin de energie van de politici in Brussel verdwijnt. Nochtans zijn het die politici die het kader vormgeven waarin u en ik dagelijks vertoeven. Een beetje meer aandacht en betrokkenheid (en dus ook kennis van wie onze bewindvoerders zijn) mag wel zeker?
Die Hilde van M. lag daar precies te slapen… ;-)