Gentblogt

Café Capri

zaterdag 15 maart 2008 20u25 | teun (tekst), Hendrik Braet (beeld) | 15 reacties
Trefwoorden: café capri, Sint-Amandsberg, volkscafés.

Begin dit jaar trok vzw Volkskunde Vlaanderen aan de alarmbel: het typisch Belgische volkscafé is met uitsterven bedreigd! De vzw achtte dan ook de tijd rijp om deze authentieke etablissementen extra in de kijker te zetten en lanceerde “Red het Volkscafé” . Samen met u en iedereen hoopt men het landschap van buurtcafés in kaart te krijgen. Wie die dit erfgoed niet verloren wil zien gaan, kan via de website zijn/haar stamcafé (nog altijd) nomineren.

Een mooi initiatief waar uw reporters gewillig gehoor aan geven. Gentblogt buigt zich daarom over de vraag: zijn de buurtcafés ook in het Gentse op hun retour?

Op het eerste zicht lijkt het niet meteen zo’n vaart te lopen. Buurtcafés zijn misschien niet meer op iedere hoek te vinden, toch weten we niet meteen waar en hoe te beginnen. Want wat is nu precies een volkscafé? Het blijkt weinig evident om, nog voor we begonnen zijn, een gemeenschappelijke deler te vinden. We houden het voor deze eerste kennismaking bij nabijheid, gastvrijheid en vooral: de ‘ons kent ons’ sfeer.

Uw reporter woonde in een niet zo ver verleden nog in Sint-Amandsberg, en herinnerde zich bij die omschrijving spontaan café Capri op de Antwerpsesteenweg. Aldus trokken we die zondag ‘over het water’.

Het is best spannend om dit ongekend terrein te verkennen, want zal die geroemde samenhorigheid toegankelijk zijn voor twee toevallige passanten? Bij het binnenkomen kijkt een handvol habitués ons aan met een blik van ‘wat smijten ze hier binnen?’ . Onze drempelvrees vermindert er niet op wanneer we vaststellen dat onze strategie om aan de klap te raken aan de toog niet voor vandaag zal zijn. Alle barkrukken zijn in gebruik en we worden veroordeeld tot één van de bruine zetels tegen de muur. Onze fotograaf laat het niet aan zijn hart komen en kiest voluit voor de actie. Wanneer hij een eenzame klant fotografeert, heeft hij het heel even niet onder de markt. Twee stoere bonken aan de toog hebben hem in het oog gekregen en roepen het café bijeen: ‘oe! ‘t is nen fotograaf of wa?!’. Enkele tellen later staat het duo gewillig voor de lens en is de onwennigheid langs beide zijden als sneeuw voor de zon verdwenen.

Zo snel kan het blijkbaar gaan in café Capri. Nog geen tien minuten zijn we binnen en we hebben al kennisgemaakt met de gangmakers van de dag. Deze ‘Peppi’ en ‘Kokki’ mogen dan beschikken over een ruwe bolster, ze geven ons het gevoel van welkom te zijn in hun stamcafé. Dat doet ook de waardin, een lieve dame die één en al moederlijke uitstraling over zich heeft en zichzelf voorstelt als Carol. Zij vertelt ons dat het café sinds mensenheugenis bestaat -de foto van het pand anno 1910 is daarvan getuige. Het huidige Café Capri bestaat sinds 2002. Toen namen Carol en haar man Ali de zaak over, zonder veel aan het interieur te veranderen weliswaar. Enkel een deel van het meubilair werd vernieuwd en dat levert een curieuze mix op tussen authentiek en modern. In die luttele zes jaar heeft het paar een trouw en gevarieerd cliëntèle weten op te bouwen. Op weekdagen komen vooral gepensionneerden langs, dewelke in het weekend gezelschap krijgen van de werkmensen.

Deze zondagmiddag zijn het inderdaad dertigers met hun kroost die de wacht uitmaken. Op de oudere klanten is het nog even wachten tot na het middagdutje, voorspelt Carol ons. Uit de jukebox schallen intussen de meest uiteenlopende muziekgenres. We ontwaren flarden van schlagers als ‘Zij gelooft in mij’, Europop à la Kate Ryan maar ook evergreens zoals ‘Stand by me’ en klassiekers als ‘Superstition’ van Stevie Wonder. Af en toe komt Plusj de poedel ons verblijden met zijn gekwispel. Dan weer zijn we aan het tetteren met Carol of één van de klanten. Zonder het te beseffen worden we helemaal in de gemoedelijke sfeer van het café meegezogen.

Van Peppi -beter bekend als Danny- vernemen we dat we op de verkeerde dag gekomen zijn. Beter waren we op een zaterdagavond langsgekomen want dan is het vol kot. Ook de andere stamgasten overtuigen ons dat er ‘s zaterdags steevast tot op de toog toe gedanst wordt. Danny moet evenwel nog op andere momenten dan deze hoogdag in de Capri te vinden zijn want beweert bij hoog en laag dat zijn persoonlijke E.G.W. faktuur wel vaart bij zijn veelvuldige passages. Dochter- en vrouwlief bevestigen met een veelzeggende knik. Het scheelt de vriendelijke man blijkbaar echt in de portemonnee want deze twee vreemdelingen krijgen een pint getrakteerd.

En zo kabbelt de namiddag rustig verder. Alsof ze het van mekaar weten, komen de oudere klanten -zoals voorspeld- binnengedruppeld. ‘Voadre’ is er maar één van. Hoewel er nog veel plek is, neemt hij samen met zus Monique plaats op de bruine zetel naast ons. Terwijl voor onze neus plots een pint van het huis staat, zijn we al aan de klap geraakt met de twee. Werner (want zo heet de man) bombardeert mij na een half uurtje kletsen over zijn familie, lief en leed bij de andere tooghangers zowaar tot ‘zijn jongste dochter’. Als dat geen introductie is.

Café Capri is duidelijk een volkscafé van het zuiverste soort. Het gros van de klanten komt er met regelmaat over de vloer en drinkt tapbier. Waarom Voadre juist de deur van de Capri platloopt? Wel ‘omdat alles hier aaneenhangt’. Je voelt al dat wij het er geestig vonden. We geraakten dan ook pas na 4 uur en 7 pinten -schitterende Jupilers met een warme kraag- terug buiten. Onze slotsom: Café Capri rijft met brio onze eerste nominatie van vokskcafé binnen!

Café Capri, Antwerpsesteenweg 31, telnummer 09/228.75.58
Openingsuren: dagelijks vnf.10u tot… Sluitingsdag: woensdag.

Naam waard(in): Ali en Carol
Prijs van een pintje: 1,40euro.
Varia: jukebox, kaarten/dobbelspelen aanwezig

© 2008 GENTBLOGT VZW