RSSHet kadaster
Een fotokroniekje, om uw week te beginnen.
U kent dat wel, dat gevoel van vrijdagmiddag zoals u dat al heel uw leven kent,
van op de achterbank van uw jeugd tot de chauffeurszit in de file van uw heden. Vrijdagmiddag, wanneer mensen de vleugels krijgen die hen het weekend moeten binnentillen. Over de drempel van vrijdagavond vallen.
Vrijdagmiddag, zou men dat kunnen meten, vrijdags-vrijheidsdrang? De collectieve goesting om naar buiten te gaan, ramen open te gooien, wollen truien over uw hoofd uit te trekken, aan fonteinen te gaan zitten… U zou de meter zwaar zien uitslaan, op vrijdag, zo rond een uur of drie.
Een ideaal moment voor ondergetekende dus, om… de ambtenaren van de Federale Dienst voor Financiën een beetje extra werk te geven… Ik toog dus naar de Savaanstraat, naar de dienst die ook wel ‘het kadaster’ pleegt te worden genoemd en alwaar het verboden is rijwielen te plaatsen.
Heel lieve mensen daar. En ook gedienstig en zo. Niet wat je zou verwachten van wat algemeen toch wel wat aangekeken wordt als zijnde één der goelagarchipels der staatsdiensten. Ik vermoedde, of laat ons zeggen, ik hoopte er een tijdstilstand te kunnen bespeuren, dit in het kader van mijn fetisj voor onhippe plekken, op zoek naar de verloren tijd, u bekend… Mijn verwachtingen werden behoorlijk ingevuld: van blauwe stofjas tot Bokrijkfoto’s uit het gezegende jaar 1983 op de frontdesk, het was allemaal daar…
Het uur wachten op de papieren liet zich ten volle maximaliseren, zittend in een stilte zoals men die nog zelden beleeft temidden de stad, en dit alles onderschreven door de alomtegenwoordige geur van oud papier. Mijn allergische alter ego kreeg er zowaar jeuk van, en tot dit schrijven toe, zelfs nog, jeuk dus. En ik durf wedden dat mocht u het zich deftig proberen voor te stellen, u ook wel jeuk zou krijgen, zo’n psychosomatische jeuk, van het gedacht alleen al… zeker weten!
In deze gewijde sfeer van stilte en oud papier, dreven gelukzalige gevoelens van huiselijke warmte, geborgenheid en zorgeloosheid in me naar boven. De geur van koffie kwam me voor de geest, de geur van massa’s koffie in de olifantenthermos, zetel-zondagmiddagen met op TV, op de BRT, “de collega’s”. Het ging toen nog zelfs van “juih, de collega’s” en dan pats, stil in de zetel voor een uur, zo net voor het donker werd en de sandwiches met toespijs op tafel gingen komen.
Ik probeer me nog steeds voor te stellen hoe de perikelen van Jomme Dox, mevrouw Arabelle en Verastenhoven en co. me als puber in godsnaam konden boeien. De vroege voorliefde voor schetsen van menselijkheid verzekers. In ieder geval, ik zou me nog uren kunnen draaien hebben in deze archivale baarmoeder, ware het niet dat de vriendelijke man van dienst opgedoken kwam met de gevraagde gegevens… edoch, beste lezer, ik zou zeggen, geniet u hier dan alvast toch nog rustig even een minuutje verder, want hier staan in eeuwige stilstand de foto’s: Gentblogt presenteert “Het kadaster”!
© 2008 GENTBLOGT VZW
Wat helemaal fantastisch is, is dat ze er in slagen om zelfs compleet moderne gebouwen binnen de kortste keren te verjommedoxen. Prachtig.
Dat ga je mij toch een keer moeten uitleggen: hoe verjommedox je een gebouw? Door het vol te zetten met archiefkasten?
Yep. En klaseerders overal. En schuifelende oudgedienden in stofjassen, overal bordjes en papiertjes ophangen.
Ik zou willen dat ze in ons hypermodern gebouw waar voortdurend iets aan scheelt en waar we zelfs geen eigen bureau hebben archiefkasten zetten, kwestie dat ik niet steeds moet printen als ik mijn dossier niet vindt. Uit plaatsgebrek worden we nu voortdurend op de vingers getikt om alles digitaal te bewaren, maar in de praktijk is papier wel iets handiger om notities op te maken.
Ik heb daar twee jaar vakantiejob gedaan, op het kadaster. En de meesten die daar werken komen echt recht uit de collega’s gestapt. ‘t was daar altijd grappig vertoeven.
Miraaa maaaasje ook???
Dit is zo’n mooi stukje. Even geleden was ik er ook om de geschiedenis van ons huis van te gaan. De stofjas, de bokrijkfoto’s, de bureaus,…het komt me allemaal heel bekend voor.
Is het in de “moderne” Boekentoren zoveel anders?
Ik ben er enkele weken terug ook geweest en ik ben erachter gekomen waarom mensen steeds een pijnlijk gezicht trekken wanneer ik hen vertel dat ik archivaris ben. Na het uitroepen van “Archiwadde ??” volgt waarschijnlijk steeds een scène waarin de kadaster-man een glansrol heeft. Miljaar!
Bij een bezoek vorig jaar aan het Kadaster, Savaanstraat stelde ik vast dat op de hoogste verdieping een lange gang met ruime bureaux aan beide kanten er volledig verlaten en ongebruikt bij lag.
Gedroomd decor om er een vervolg op “De Collega’s” aan te breien.
Hoewel de administratieve veldslag die je soms met zo’n diensten moet uitvechten je tot wanhoopsdaden kan brengen, kan ik er ook niet aan doen telkens weer met een nostalgische grijns het te aanschouwen. Alwaar de tijd bleef stille staan… dit is het België zoals ik het me herinner uit de jaren 80, en ik ben er zeker van dat over 20 jaar, het er allemaal nog steeds hetzelfde zal uitzien :)