RSSJazz is (ook) een drumsolo
In januari had Opatuur het bij Neve op Klara nog over de gelijkenis tussen een drummer en een condoom. ‘Het is veiliger met, maar leuker zonder.’ Die uitspraak komt van een drummer –als we Tuur mogen geloven natuurlijk.
Woensdag was voor de drummers-van-de-band alvast een hoofdrol weggelegd. Niet alleen liet Lionel Beuvens zich stevig opmerken in het Peter Hertmans Quartet, Han Bennink stal op totaal onnavolgbare wijze de show tijdens het concert van het trio met Michael Moore en Will Holshouser. De double bill paste langs geen kanten bij elkaar, en de techniekers van Vooruit hadden het klaargespeeld de podiumspots pal in de ogen van de toeschouwers te laten schijnen, maar toch droop de sfeer ervan af.
Het Peter Hertmans Quartet toert momenteel door Vlaanderen met de Jazzlab Series om zijn pas verschenen cd Cadences voor te stellen. In onze aankondiging hebben we de cd al een beetje voorgesteld, en het optreden sloot daar eigenlijk naadloos bij aan. De live uitvoering bood wel degelijk een meerwaarde, al werden er geen potten gebroken noch waagde men zich aan al te uitbundige zijstappen.
De kwaliteit waarmee Hertmans zijn composities brengt is zeer vanzelfsprekend. De cd kan de ganse dag onopgemerkt op herhaling draaien; de muziek is zonder meer goed, maar zal zelden uitnodigen om actief te worden beluisterd. Dat geldt ook voor dit concert. Hertmans is een meester van ingetogenheid op de gitaar, en dan mag Theo de Jong daar nog zo hard staan wiegen met die basgitaar, dat zal de composities zelf er niet energieker op maken. En dat hoeft ook niet, wij horen die muziek graag hoe ze is.
Drummer Lionel Beuvens hield er evenwel graag de nodige schwung in. Hij kwam kauwend de set op, deed met veel inspiratie zijn ding, en ging het podium weer af –met een naar wij vermoeden totaal uitgekauwde en ondertussen naar petroleum smakende gum. Van een piepend cimbaal tot een sprankelende solo, het zat er allemaal tussen. En ze passen wonderwel bij elkaar, Beuvens en Hertmans.
Het contrast tussen het concert voor een na de pauze kon niet groter zijn. De muziek van het trio Moore, Bennink & Holshouser marcheerde van free jazz naar dixie en terug, maar vaak leek het alsof er twee afzonderlijke groepen speelde op dat podium, een solo drummer en een duo tussen rietblazer en accordeon i.p.v. een trio.
Moore leek de keuze van de composities te bepalen, maar Bennink leidde de show. En wat voor een show. Vooruit had speciaal voor de Nederlandse drummer een uitgebreid (en peperduur) drumstel gehuurd, toen Bennink besliste om voor het concert enkel een snare drum te gebruiken. Met één trommel, twee bottines, een planken vloer, en een arsenaal aan drumsticks en brushes had Bennink eigenlijk net zo goed solo het publiek in de ban kunnen houden.
Al bij de opening zwaaide hij met een –voor een 65-jarige– verrassende dynamiek het linkerbeen bovenop de trom, om zijn voet als volwaardig percussie-instrument aan te wenden. Even over de helft van de set ging hij wijdbeens op de podiumvloer zitten om met minstens zoveel enthousiasme als op de snare drum het tempo ook daar aan te geven. Hij was bijzonder verheugd om voor de eerste keer met dit trio te kunnen optreden, en ik heb zo een vermoeden dat het ook bij het publiek zeer in de smaak viel.
—
Peter Hertmans Quartet
Peter Hertmans (gitaar), Daniel Stokart (sopraansax), Theo de Jong (NL) (contrabas) & Lionel Beuvens (drums)
—
Michael Moore (US) (klarinet, basklarinet, altsax) Han Bennink (NL) (drums) & Will Holshouser (accordeon)
—
Het waren twee zeer verscheiden optredens, woensdag in de Balzaal, maar ik ben blij dat ik ze allebei heb kunnen beluisteren. Bennink is zeker iemand om live mee te maken, en als u het concert van Hertmans hebt gemist, is er nog de nieuwe cd, Cadences, die op u ligt te wachten.
Peter Hertmans Quartet / Michael Moore, Han Bennink & Will Holshouser, gehoord op woensdag 19 maart in de Balzaal van Vooruit.
© 2008 GENTBLOGT VZW
Een prachtig concert van wat je het Clusone 3 voor de 21ste eeuw zou kunnen noemen. Hoewel, het voelde wat dubbel. Ik miste Ernst Reijsiger, en was wat teleurgesteld door het gebrek aan engagement en prikkeling van de wat tamme accordeonist. Maar de ronduit hemelse toon en de bedrieglijk bedaarde inventiviteit van Michael Moore en de onweerstaanbare swing en het ontwapenend charisma van Bennink verbazen keer op keer. Nog geen trio inderdaad, dat ben ik het met de recensent eens, maar ik zag de verhoudingen in deze muziek merkwaardig genoeg totaal anders; Moore en Bennink zijn aan elkaar gewaagd en tillen het niveau de hemelen in, maar het is nog wat wachten op iemand van hun kaliber die het evenwicht in dit trio kan herstellen. Holshouser viel voorlopig wat licht uit.