Gentblogt

Waar ik nog gewoond heb

donderdag 27 maart 2008 20u29 | Veerle | 6 reacties
Trefwoorden: wonen.

Adres 1
Vele jaren geleden brachten mijn ouders mij vanuit de kraamkliniek naar de plek waar mijn wieg wachtte. Die plek bevond zich in de Drongensesteenweg, het stuk tussen de Kaarderijstraat en de Liermanstraat, waar ze een deel van een huis huurden bij een ander jong gezin. Zelf weet ik daar niets meer van aangezien mijn ouders al na een paar maanden verhuisden.

Adres 2
Een kleine honderd meter verder in de straat was er namelijk een huis vrijgekomen. Daarvan herinner ik mij natuurlijk al heel wat meer, al is het slechts fragmentair. Dat huis had geen centrale verwarming en ramen van enkel glas, waardoor wij als kind de pracht van ijsbloemen op de ramen nog – bibberend – konden bewonderen, de keuken zat in een soort aanbouw, het toilet was nog buiten en er was ook geen badkamer, zelfs geen douche. Om een bad te nemen gingen we naar mijn grootouders, die slechts vijf huizen verder woonden. Ons thuis wassen, dat deden mijn broer, mijn zus en ik in de living bij de kachel, in een teiltje water. Op een avond, ik was een jaar of zeven, acht, stond ik daar dus in mijn blote billen en ik leunde tegen de kast. Een fractie van een seconde later wist ik dat het niet de kast maar de kachel was en ik bleek gebrandmerkt met een halve maan op mijn bil. De volgende dagen kon ik niet echt gemakkelijk zitten – en iedereen maar lachen met mij van “wie zijn gat brandt, moet op de blaren zitten”, en ik verstond dat maar niet want wat had dat nu in godsnaam met (boom)bladeren te maken.

In die dagen had de Drongensesteenweg zelfs nog een heuse dekenij, en die organiseerde gebuurtefeesten, ergens in augustus, met fanfares en majorettes en kraampjesmarkt en al, en dan werd de straat verkeersvrij gemaakt en stonden er overal tafels en stoelen buiten, jawel, destijds kon dat nog, en toen kwamen mijn grootouders – die andere, niet die van het bad – op bezoek en kocht mijn grootvader altijd een meloen voor ons bij madame Denise van de buurtwinkel rechtover de deur. Wat er mij dan weer aan doet denken dat ik met de dochter van madame Denise meeging naar school, bij de groentjes en omdat er toen nog geen bus door onze straat reed, moesten wij tot aan de kerk om daar tram 3 te nemen (en ja, u leest het goed, op lijn 3 reed vroeger een tram, en dat was zelfs nog zo’n gele tram, met een platformke waar je buiten kon staan). Maar dit terzijde.

Adres 3
Blijkbaar woonde ik daar niet zo graag, want ik was dolgelukkig toen mijn moeder ons – we schrijven inmiddels ergens 1971 – vertelde dat we gingen verhuizen. “En waar gaan we nu wonen?” “Oh, hier vlakbij, op de Drongensesteenweg, maar dan aan de andere kant van de Rooigemlaan”.
En dat nieuwe huis had een heuse badkamer mét toilet, en een keuken vlakbij de eetkamer. Het toilet beneden was strikt genomen nog steeds buiten, maar wel onder een afdak! En na latere verbouwingen is buiten ook binnen geworden. Centrale verwarming hadden we nog steeds niet en aanvankelijk ook ramen met enkel glas, waardoor we ook daar nog regelmatig ijsbloemen gezien hebben.

Ook de omgeving was veel aangenamer. Niet meer die vrij smalle, lange, sombere straat, maar een veel bredere weg – ok, met drukker verkeer maar wel veel opener – en het leek of de stad wat verder plots stopte. Er was veel groen en ook de Leie vloeide vlakbij. We hebben heel veel langs haar oevers gewandeld (maar die kikker of die ooievaar heb ik daar toch nooit gezien).
Toen we daar nog niet lang woonden, werden we geconfronteerd met grote wegenwerken: de straat werd nog verbreed (en ons XL-voetpad versmald), de oude betonnen brug over de Leie werd afgebroken – met zo’n soortement metalen boksbal (en ik dacht dat ik daarvan foto’s had, maar ze moeten nog ergens bij mijn ouders liggen; als ik ze heb, publiceer ik ze zeker nog, beloofd) – en vervangen door een brede, platte brug, en ook de “Drongendreef” werd heraangelegd. Dit laatste hield in dat ze de dreef gewoon lieten voor wat ze was – gelukkig – en langs beide zijden ervan een tweebaansweg aangelegd hebben. Beeld u in dat al het verkeer tussen Gent en Drongen nog langs die kasseiweg tussen de lindebomen zou verlopen.

Adres 4
Inmiddels groeiden wij op, we gingen naar het middelbaar en naar de universiteit, er kwam al eens een lief langs, en stilaan groeide toch de nood om op eigen benen te staan. Ik was 25, single, pas afgestudeerd en had nog geen inkomen. Dus werd besloten dat ik tijdelijk bij mijn grootmoeder zou intrekken (jawel, die van de badkamer). Zij was niet meer van de jongste en inmiddels weduwe geworden, en hoewel ze nog zeer goed te been was, gaf het iedereen een veilig gevoel dat ze niet meer alleen in dat grote huis zou wonen. En dus trok ik met mijn spullen weer de Rooigemlaan over en installeerde mij in het bovenste deel van huis nummer vier in de Drongensesteenweg (u bent de tel nog niet kwijt?).
De leefomstandigheden waren niet altijd even comfortabel – warm water voor de vaat moest ik met een emmer op de badkamer anderhalve verdieping lager halen – maar ik was jong en zo blij met mijn eigen stek. Kort nadien leerde ik mijn wederhelft kennen die na verloop van tijd bij mij introk en al snel kwamen daar kindertjes van: één, twee, drie, vier. Inmiddels kon mijn grootmoeder helaas niet meer thuis wonen, en zo betrokken we het hele huis en is ‘tijdelijk’ weer eens een zeer rekbaar begrip gebleken. Daar definitief blijven was echter geen optie, het huis was té versleten en het sprak ons niet genoeg aan om het te verbouwen. Bovendien wilde mijn wederhelft-architect toch één keer in zijn leven zijn droomhuis ontwerpen en dus keken we geleidelijk uit naar een geschikte en vooral betaalbare bouwplek. Eén ding stond vast, we wilden in de stad wonen, en dan nog liefst in het centrum maar dat bleek te hoog gegrepen voor ons budget. Dan maar naar de periferie, het liefst binnen de ring. Uiteindelijk vonden we een geschikt pand, helaas net buiten de ring: betaalbaar, groot genoeg, én goed om af te breken. En u mag één keertje raden waar! Jawel, de Drongensesteenweg, weer over de Rooigemlaan!

Adres 5
Jaren gingen voorbij waarin alle vrije tijd opging aan compromissen, leningen, notarissen, koopakten, leenakten, ontwerpen, plannen tekenen, plannen aanpassen, indienen van de bouwaanvraag (en het wachten), afspreken met aannemers, wachten op offertes, beslissen, afbreken, bouwen, en vooral heel veel zelf de handen uit de mouwen steken. Na tien jaar zijn we dan eindelijk verhuisd. Het huis was nog meer een bouwwerf dan een huis – nog steeds eigenlijk – maar de voordelen wogen niet op tegen de nadelen: het voortdurend pendelen tussen de twee locaties (ook al liggen ze vlak bij elkaar), en vooral het gebrek aan ruimte (met frequente kletterende ruzies tussen de kinderen tot gevolg) lieten hun sporen na. En ook al zal adres nr. 4 altijd een bijzondere plaats in mijn hart behouden – er speelde zich tenslotte een groot deel familiegeschiedenis af én het is de plaats waar de wieg van onze kinderen stond, we hebben nu ons eigen ‘nest’ en we hopen dat we er samen oud zullen worden. En tegen dan, dan is er misschien wel een rusthuis op de Drongensesteenweg, wie weet.

Toemaatje
Terwijl ik al het voorgaande zo neerschreef, begon ik mij toch af te vragen of er iets speciaals in onze genen zit, want ik kwam tot de vaststelling dat dus ook mijn moeder reeds heel haar leven op de Drongensesteenweg heeft gewoond. Ik denk dat ik mijn kinderen maar verwittig.

© 2008 GENTBLOGT VZW