Gentblogt

Gravenhurst @ Vooruit

woensdag 23 april 2008 8u50 | D. | 4 reacties
Trefwoorden: concert, gravenhurst, optreden, Vooruit.

De Vooruit, even voor acht uur ‘s avonds. Terwijl op het gelijkvloers een aanzienlijke mensenstroom zich naar de theaterzaal rept voor het optreden van Frank Boeijen, gaat een weinig opmerkelijk persoon in de trappenhal lichtjes puffend omhoog. Met zijn onopvallende bril, zijn zwarte jas en een al even zwarte tas over de rechterschouder lijkt het gewoon een of andere concertganger te zijn die al een zwaar weekend achter de rug heeft.

Dat leek ook de ticketstrookjesafscheurder te denken wanneer de man de laatste stappen richting de Balzaal neemt. Hij zegt de man vriendelijk maar kordaat dat de zaal nog niet open is. Hij mompelt iets van backstage en laat het obligate bandje zien. Dit om maar te zeggen dat Nick Talbot, frontman van Gravenhurst, nu niet onmiddellijk de meest opvallende rockpersoonlijkheid is die deze aardkloot rijk is. Ook de andere bandleden hebben veel weg van regular chaps die recht uit een Bristolse pub zijn gewandeld.

Muzikaal gezien is de man een tikkeltje minder doodgewoon en houdt hij er een spreidstand op na waar een voorhuwelijkse Kim Clijsters jaloers op zou zijn. Gravenhurst begon immers als een soort eenmansproject waarbij Talbot op het debuut Internal Travels en opvolger Flashlight Seasons folk genre Bert Jansch ten berde werd gebracht. Na de overstap naar Warp Records en met de derde cd Fires in Distant Buildings en de meest recente The Western Lands werd Gravenhurst niet enkel een groep, maar werd muzikaal de steven gericht naar shoegaze spacerock met hier en daar een likje Krautrock in het verlengde van My Bloody Valentine en Talbot’s grote Bristolse voorbeeld Flying Saucer Attack. Consequent blijft hij wel in de donkere thema’s die de songteksten van Gravenhurst kleur geven.

Voor het optreden in de Vooruit werd vooral geput uit de laatste twee cd’s, met daarbij vooral toch de nadruk op het album dat vorig jaar verscheen. Met het titelnummer uit The Western Lands, een naar surf neigend nummer dat je zo doet belanden in een of andere Spagetthi Western, werd instrumentaal van wal gestoken. Wie Talbot’s ijle en dromerige stem miste, moest echter niet al te lang wachten. She Dances en het zwaar noisy Hollow Man zorgden voor een mooie omlijsting ervan. Met het tekstueel bittere maar o zo mooie Trust kwam een einde aan het eerste deel The Western Lands van het optreden.

Wat volgde waren een drietal nummers uit Fires in Distant Buildings. Down River werd in de hardere onderdelen met een intensiteit gespeeld die ver het origineel op de cd oversteeg. Het sinistere Velvet Cell volgde naadloos op Down River, wat toch een beetje een verademing was. De soms lange pauzes tussen twee nummers voordien (en ook later) waren bijwijlen ietwat aan de irritante kant en braken de sfeer toch enigszins. Anderzijds was juist tijdens dit onderdeel het geluid niet helemaal optimaal. Talbot’s stem leek wat verloren te lopen tussen het “gitaargeweld”. Na Song From Under The Arches, werd met Saints even teruggegrepen naar The Western Lands. Afgesloten werd er met het trage Tunnels, zowaar het eerste nummer dat gespeeld werd uit Flashlight Seasons.

In tegenstelling tot hun optreden in de Botanique in november vorig jaar, waar Talbot solo de bisnummers speelde, kwam nu de ganse groep terug op het podium. Er werd gekozen voor een nummer uit elk van de laatste 3 cd’s. Het publiek vroeg onmiddellijk naar Nicole. Dat kreeg het ook, maar het diende voor dit stukje zwarte romantiek te wachten tot het allerlaatste bisnummer. Damage II was de ietwat verrassende keuze voor Flashlight Seasons. Persoonlijk hadden we graag het bloedstollend mooie The Diver gehoord. Het hemelse Hourglass vertegenwoordigde The Western Lands.

Gravenhurst zoals gezien in de Vooruit op 20 april 2008.

© 2008 GENTBLOGT VZW