RSSTWBA: Over nerds en showbeesten
Handelsbeurs, vrijdagavond jl. Een happy camper staat schuin op het voetpad, knal voor de statige ingang van de concertzaal geparkeerd. Uw reporters aanschouwen hoe een stelletje nerds het één na ander ondefinieerbaar apparaat uitladen. Jawel, we hebben duidelijk te maken met vreemd volk uit Scandinavië.
Vanavond zijn we naar de Ha’ afgezakt voor The Whitest Boy Alive (TWBA), een vierkoppige band die rond bezieler en oprichter Erlend Øye draait. Deze Noor heeft in muzieklandschap in relatief korte tijd een heel parcours afgelegd, kortweg van indiepop (Kings of Convenience) naar de Berlijnse draaitafels en subtiele electronica (o.m. zijn goed ontvangen soloplaat Unrest). Met TWBA gaat muzikale duizendpoot Øye in 2006 alweer een nieuwe richting uit. Het debuut Dreams herinneren we ons als een aanstekelijk, lieflijk plaatje vol melancholische en stuwende deuntjes. Los van de zo goed als kapotgedraaide single Burning geloven we niet meteen dat TWBA ooit rockgeschiedenis zal schrijven -daarvoor klinkt het geheel net iets te vrijblijvend. Benieuwd of we na vanavond dat oordeel over TWBA zullen moeten bijstellen.
Niet zonder eerst een portie geflipte electropop voorgeschoteld te krijgen door SlagsmÃ¥lsklubben (SMK). SKM geniet in thuisland Zweden een zekere cultstatus, maar het is voor het eerst dat het zestal op Belgische bodem speelt. Dat ze maar net op tijd recht uit Duitsland per camper arriveren, én nog een optreden voor de boeg hebben in Hasselt, kan de knapen niet deren. Zelden hebben we een groep vanaf de eerste tellen zo hard weten gaan. Wat we zien, valt het best te omschrijven als een bende springende pipo’s die aan een lange tafel vol apparatuur een soortement van ‘pling ploing’ muziek voortbrengen. We kunnen er niet meteen een bestaand genre op kleven, maar als vanouds biedt het wereldwijde interweb uitkomst. De pling ploing waarvan sprake staat voor nintendo-dance, amigagebliep, joystickdisco, stuiterballenelektronica of bitpop.
Ik kan u vertellen dat het allemaal hoogst aanstekelijk werkt. In geen tijd slaat de vlam in de Handelsbeurs en horen we de typische woooooo’s en waaaaa’s wanneer het tot een climax komt. In tegenstelling tot de meeste electronische muziek klinkt SKM warm, bijna aandoenlijk speels. En dat moet je deze computernerds echt wel geven. Bovendien zijn ze erg sympathiek en houden ze het publiek tussen de nummers zoet door met Nestlé-chocoladerepen te staan gooien. Om een beter beeld van deze originele wervelwind te krijgen, kijkt u misschien best eens naar dit YouTube filmpje of beluister hen op myspace.
Dan is de set van The Whitest Boy Alive zorgvuldiger, zeg maar klassieker opgebouwd. Elk van deze mannen, met Erlend Øye op kop, lijdt aan het perfecte schoonzoon syndroom. Met zijn uilenbril, schattig kroezelkopje, zwaar androgyne trekjes en een iel postuur bezit de leadzanger objectief bekeken geen spatje charisme, of zo u wil: is zijn X-factor gelijk aan nul. Gek genoeg weet Erlend Øye tal van meisjes en vrouwen vanavond om te turnen in dolgedraaide groupies. Vergis u dus niet: deze übernerd is een gewiekst showbeest. Hoewel TWBA songs doorgaans rustig, zelfs intiem aandoen, is deze zanger/gitarist vooral uit op de aandacht en adoratie van het publiek. Dat zullen we vanavond meermaals geweten hebben, en stippen we bij een concert als dit absoluut aan als meerwaarde. Want -ik val maar meteen met de deur in huis- van alleen hun muziek moet TWBA het niet hebben. Daarvoor is het repertoire te beperkt en de sound te eentonig.
Het unieke recept van TWBA laat zich samenvatten subtiel pompend percussie -en baswerk, een vleugje synthesizer, fragiele en minimalistische gitaargeluiden en de dromerige, frêle zang van Erlend Øye. Die klank weet ons een hele tijd zoet te houden. Desondanks dreigt halfweg het concert de verveling de bovenhand te halen bij uw reporter. Dat is evenwel buiten Erlend Øye gerekend want deze volksmenner laat zijn band net op dat moment een serieuze tand bijsteken. Toetsenist Daniel Nentwig -die tot nog toe in de marge te horen was- mag zich nu volledig laten gaan en de songs raken ondergedompeld in een electronisch bad. Het zet het concert bijna helemaal terug op koers maar dan krijgen we plots een medley van covers voorgeschoteld. Het herkenningsapplaus bij Show me Love (Robyn S.) of Gypsy Woman (Class & Style) is krachtig maar van zeer korte duur. Het blijkt exemplarisch: TWBA weet nummers strak en krachtig in te zetten, maar mist de finesse om die spanning tot het eind van de nummers hoog te houden. Wanneer Erland hele stukken tekst mist bij een nummertje freestyle coveren, draait het bijna helemaal soep in. Muzikaal gezien dan, want onze charmeur blijft hoe dan ook de aandacht van het publiek vasthouden.
Erlend Øye bezit een hele trukendoos en trekt deze geleidelijk aan helemaal open. Deze nerd krijgt het publiek geheel op zijn hand door nu weer huppelend op het podium rond te fladderen, dan weer mislukte dansjes ten berde te brengen of een schoon deerne op het podium te sleuren. Wij houden het er op dat de man charmeert vanwege zijn totaal gebrek aan pretentie en een zeldzaam geziene durf om plat op de bek te gaan. Reken daarbij zijn ervaring in het clubcircuit, en je hebt een entertainer van de bovenste plank. Øye’s herhaalde vraag “Can we have some darkness in here??“, levert in deze context enkele magische momenten op. Vreemd dat andere popartiesten de truuk zo weinig toepassen. In de donkerte gaat een mens nu eenmaal makkelijker uit zijn dak.
Enkel het laatste nummer van de set blijft recht zonder dat er enige gimmick aan te pas komt: een aangenaam krachtige en op tempo gebrachte versie van de hitsingle Burning zet de Handelsbeurs voor een laatste keer in lichterlaaie. Logischerwijs volgt de bisronde snel. Na een overbodige cover van The Music Sounds Better With You (Stardust) worden we de nacht ingestuurd met een bijzonder breekbaar en bloedmooi Don’t give up. TWBA is misschien niet de meest uitmuntende band ooit, maar wel één die menigeen in een vrolijke roes weet te brengen.
Gezien in de Handelsbeurs op vrijdag 16 mei 2008.
TWBA kunt u op myspace beluisteren.
© 2008 GENTBLOGT VZW
ik zag TWBA gisteren op Play Festival in Hasselt en ‘t is idd allemaal gelijkend, maar toch een heerlijke loungie sound en die kerel heeft ‘n zalige stem!