RSSGent Jazz – 13/07: krasse knarren
In de titel van vandaag ga ik gemakshalve even voorbij aan de jeugdige leeftijd van Bert Joris, en ook aan het beminnelijke gezelschap van Melody Gardot –metaforen over bokken en groene blaadjes waren al té voor de hand liggend.
Speciaal voor Melody Gardot kwamen wij nog vroeger dan anders uit ons bed gekropen –wij zijn de organisatie heel dankbaar dat ze niet meer op zo’n ontiegelijk vroeg uur beginnen (en eigenlijk nog dankbaarder dat ze niet meer met de Feesten overlappen). Gardot droeg een zonnebril op het podium. Dat was geen fashion statement, en was evenmin geïnspireerd door het plots opgedaagde zonlicht. De 22-jarige Gardot raakte drie jaar geleden betrokken in een ongeval, en is zeer gevoelig voor licht (en lawaai). Op een bizarre manier leidde de tragische gebeurtenis tot een erkenning van haar talent en wat ze voorlopig mist aan maturiteit, maakt ze zeker goed door presence. Haar stem mist de rauwheid die tegenwoordig in is, maar streelt bijna fluweelzacht uw gehoor. De belofte druipt ervan af, en dit mag men wat ons betreft nog meer als opwarmer op het podium brengen.
Een mens zou bijna ontgoocheld zijn om nadien meer dan een uur lang naar vijf mannen te moeten kijken, ware het niet dat we het Bert Joris Quintet voorgeschoteld kregen. Op verzoek van Joris kwam diens kompaan Enrico Pieranunzi naar Gent afgezakt, om er de samenwerking van Don’t forget the Poet uit 1999 te herhalen. Wat toen het Enrico Pieranunzi Quintet heette, hertaalde zich bijna integraal naar het Bert Joris Quintet, met uitzondering van Stefano d’Anna die door Rosario Giuliani op saxofoon werd vervangen. Misschien niet nieuw, maar wel nog steeds goed.
Edoch, die krasse knarren. Bij het overlijden van Michael Brecker zag het er even niet zo best uit voor de toekomst van Saxophone Summit, tot Joe Lovano en Dave Liebman bij Ravi Coltrane uit kwamen. Niet echt een toeval, want Ravi is inderdaad de zoon van John Coltrane, en het is voornamelijk uit diens latere periode dat de Summit hun heil halen. Voor het concert gisteren, werden ze versterkt door Billy Hart (drums), Cecil McBee (bas), Phil Markowitz (piano). Naats de saxofonisten bleek vooral Billy Hart enorm populair –wij zagen net nog geen ondergoed zijn richting uit vliegen.
Dit optreden spetterende langs alle kanten. Drie macho’s met een saxofoon gaan met elkaar in de clinch, zo vatte iemand samen in de conversaties achteraf. Dit was wel degelijk top, en bij momenten wisten we niet of ze het publiek dan wel elkaar wilden omver blazen. Steek dit in een oude Disney cartoon, en u ziet de noten uit de saxen de tegenpartij om de oren meppen. Veel spannender dan sport!
Hoofdact was niettemin het Wayne Shorter Quartet, en die man staat er nog steeds. Waar hij al die longinhoud vandaan blijft halen, wij weten het niet, maar we vermoeden dat hij tijdens een concert voortdurend met een runner’s high (lees: zuurstoftekort) moet spelen. Hij kent echter zijn limieten, en vlak voor het laatste restje zuurstof zijn longen dreigt te verlaten, neemt hij een galante en perfect getimede pauze. Dit is geen muzikant op zijn retour. Met vier staan ze eigenlijk gewoon met elkaar –en zo het daartoe open staat ook met het publiek– muzikale grappen en grollen uit te halen, een solo hier, een duelletje daar, in een immer verschuivende klemtoon die echter steeds weer naar het hoofdpersonage wordt teruggespeeld.
Wat een afsluiter voor dit eerste gedeelte!
—
Melody Gardot
Melody Gardot (gitaar, vocals), Patrick Hughes (trompet), Bryan Rogers (saxofoon), Ken Pendergast (bas), Chuck Staab (drums)
Bert Joris Quintet feat Enrico Pieranunzi
Enrico Pieranunzi (piano), Bert Joris (trompet), Hein van de Gein (bas), Hans van Oosterhout (drums), Rosario Giuliani (alt saxofoon, sopraan saxofoon)
Saxophone Summit
Joe Lovano (saxofoons), Dave Liebman (saxofoons), Ravi Coltrane (saxofoons), Billy Hart (drums), Cecil McBee (bas), Phil Markowitz (piano)
Wayne Shorter Quartet
Wayne Shorter (saxofoons), Danilo Perez (piano), Brian Blade (drums), John Patitucci (bas)
—
Gent Jazz Festival, van 10 t.e.m. 13 juli en van 17 t.e.m. 20 juli op de Bijlokesite. Tickets: in voorverkoop betaalt u 27 euro voor een dagticket of 68 euro voor een driedagenpas.
© 2008 GENTBLOGT VZW
awel makker, ik ben het helemaal met u eens!
melody vond ik ontroerend charmant, almoest ik er even inkomen, ik vond haar melanchosliche zachte warme liedjes en haar prachtig stemtimbre (fukk winehouse and buffie) indrukwekkend en zoals je zefl zegt: veel belovend. har presence mag er idd zijn, ze straalt wel iets ferms uit :-))
en haar ankedotes over haar liedjes waren leuk.
Een complete stijl verandering van bert Joris en Enrico, maar ik hiedl wel van de zuiderse accenten in de sfeervolle muziek. Aangenaam om naar te kijken ook alvast, al is het podium wel wat laag als je zo redelijk achter het eerste blok mensen zit.
En welken onverlaat zet er nu een plant midden op het podium zodat je de muzikanten niet ziet staan
compleet magnifiek waren de krasse knarren van Saxophone Summit, i totally agree: they blew the audience away..wervelned duelerend , vrij zware jazz, volgens veel stemmen in mijn omgeving, maar impressive, ze tonen aan dat jazz met karakter nog steeds niet door broekies kan gespeeld worden :-)
en ja Wayne Shorter, wat was me dat: 4 virtuozen op een podium dollend met muziek en improvisaties door mekaar heen, niet naast mekaar, maar met mekaar, premtakend, uitdagend, en muzikaal entertainend zoals geen ander…
en ‘t was ook goed eten dit keer en propere wc’s
Beste Bruno
Dat Billy Hart zo warm werd onthaald is niet echt te verwonderen. Hij is immers de drummer die deel nam aan de opname van drie legendarische albums van Herbie Hancock, zijnde Mwandishi, Crossings en Sextant. Ook drumde hij voor niet minder dan Pepper Adams, Kenny Baron, PAul Bley, Larry Coryell, Miles Davis, Stan Getz, Hank Jones, Eddie Henderson, Sherley Horn, Charles Lloyd, Pat Martino, George Mraz, Niels-Henning O Pedersen, Pharoah Sanders, Wayne Shorter, Jimmy Smith, McCoy Tyner, Buster Williams en Joe Zawinul. Mij dunkt het dat hebben gedrumd voor zo’n waslijst grote namen ongetwijfeld zordt voor een grote populariteit, waar ook ter wereld. Ze zijn erg schaars, de muzikanten die zo’n curriculum kunnen voorleggen.
Melody Gardot was voor mij de max gisteren. Ongelooflijk wat zo’n jonge vrouw op die leeftijd al kan overbrengen. Ontroerende songs over pain and heartbreaks en gestorven grootmoeders (wat een versie van Over the rainbow!!)Was ik blij dat ik op dat vroege uur al aanwezig was. En een prachtige band. Met een glansrol voor een schitterende trompettist. Ze was er zelf weg van, dat was duidelijk. Woonde ze in België, ze won terstond de Django D’or -prijs voor jong talent!!sorry Robin. Nee, het was een schot in de roos.
De rest kon me maar matig boeien.
Bert Joris: gelukkig zorgen de Italianen in zijn band nog voor wat Tabasco op de spaghetti. Maar de saxophone summit: nee, bedankt. Dat geloei van drie saxofoons samen, het gebeuk van Billy Hart (of beter Hard)… pff.
Dan Wayne Shorter: in het begin nog enigszins leuk, creatief en verrassend, daarna teveel van hetzelfde. En Brian Blade wou ook niet onderdoen voor Billy Hart zeker ?? Gelukkig kon Wayne Shorter nog leunen tegen de piano om zich recht te houden. Dat is geen uur meer voor een man van zijn leeftijd om nog op een podium te staan. Is dat pensioensysteem in de states echt zo slecht?
Desalniettemin: met een ‘Melodytje’ in ons achterhoofd keerden we moe, maar tevreden naar huis. Hasta la proxima. Benieuwd wat de Cubanen volgende week in huis zullen hebben. Azucar!
Mambo, ik ben het met jou eens (behalve dat ik Wayne Shorter wel vond boeien).
Saxophone Summit vond ik een virtuoos maar voor buitenstaanders (lees: het publiek) volstrekt oninteressant onderonsje. Het leek alsof de muzikanten elkaar iets probeerden te bewijzen.
Een soortgelijk gevoel bekroop me bij Bert Joris, maar Shorter en zijn band hoefden elkaar duidelijk niets te bewijzen, met als gevolg dat het hele publiek aangesproken werd en meegesleept in een heerlijke roes.
En Melody Gardot, wat een stem… ik zou haar graag bezig zien in een kleine club, daar zou ze wellicht meer op haar plaats zijn dan in een kwart-volle zaal op een veel te groot podium. Het moet teleurstellend zijn voor een artiest om te zien dat je voor een quasi lege zaal aan het spelen bent. Niettemin een optreden om te onthouden.