RSSAbsynthe Minded en The Partchesz @ Charlatan
Voor Gentblogt naar de Feesten gaan, het kan zwaar afzien zijn. Toch als je niet, zoals anders, twee weken verlof hebt, maar noodgedwongen na slechts een viertal uur slaap de trein naar Brussel opkruipt, met ogen zo groot als speldenknopjes en een niet aflatende geeuwreflex. De Gentse Feesten, ze kunnen pijn doen meneer…
Het is nochtans onze schuld niet. Om 23u naar Absynthe Minded gaan kijken, ten laatste om 1u ons bed in, geef toe, zo’n grote zonde is dat niet. Dat was echter een beetje buiten de Charlatan gerekend. Toen we daar aankwamen, bleken alle groepen immers een half uur verlaat te zijn. Het was dus al dik 22u30 toen The Partchesz, oftwel Vlaamse country met Bjorn Eriksson (ex Zita Swoon, Maxon Blewitt, Admiral Freebee), diens vader en Nathalie Delcroix (Laïs) het kleine podium van de Charlaten beklommen.
Ik ben wel een fan van Eriksson, maar bepaald niet van country, en was dan ook benieuwd wat het duo (en de andere groepsleden) met die muziek zouden aanvangen. Ik was trouwens al even benieuwd hoeveel andere Feestengangers mijn nieuwsgierigheid deelden; aan de ene kant had je het koude hondenweer, wat een indooroptreden plots dubbel zo aantrekkelijk lijkt te maken, maar aan de andere kant zijn er dan al die andere, gratis podia en de toch wel stevige toegangsprijs van €8, voor groepen die anders gratis te bekijken zijn op het helaas dit jaar afwezige Boomtown. Het slechte weer, en waarschijnlijk ook wel de stevige affiche (Boomtown zijn dood, Charlatan zijn brood?) leken het pleit gewonnen te hebben; voor The Partchesz was de zaal al voor driekwart gevuld, zij het dan met een vooral keuvelend, rokend en drinkend publiek.
Het was een grappig zicht, Eriksson, helemaal in het wit, mét bijbehorend wit cowboyhemd-met-friezeltjes aan, en net iets kleiner dan Delcroix, met een bijzonder lange wiebelende paardenstaart (van fake haar?) en een koddig groen kleedje. De country stijl is zoals ik al zei niet echt mijn ding, en er is me dan ook weinig bijgebleven van het optreden, al kan dat ook aan het uit de kluiten gewassen slaapgebrek liggen natuurlijk. Waarmee ik niet wil zeggen dat het niet fijn was! Ik herinner me vooral de in het zwart gehulde cowboy op het podium, de vervaarlijke bekken trekkende drummer, de cover van Where did you sleep last night, het opgezette vogeltje van Delcroix en de gitaarkunsten van Eriksson. Het was degelijk, al bleken de meeste mensen liever te babbelen dan echt te kijken. Op het einde kwam er, na een optreden van een dik uur, met behulp van een banjo en akoestische gitaar, dan toch sfeer in.
Ondertussen was het al 23u30, het moment waarop Absynthe Minded eraan moest beginnen. Eerst moest echter al het materiaal van The Partchess nog afgebroken worden en de set opnieuw opgebouwd, en dat duurde toch wel… een uurtje. Pertinent weigerend aan de dag van morgen te denken maar eigenlijk al rechtstaand slapend, wachtten we, terwijl de zaal zich langzaam aan vulde tot iedereen in ware sardinestijl op elkaar gepropt stond.
Ons geduld werd op de proef gesteld; het werd uiteindelijk 0u30 eer de groep er aan begon…
Absynthe Minded is echter altijd het wachten waard. Deze groep Ãs voor mij de Gentse Feesten; ik heb ze ontdekt op Boomtown in 2005, en sindsdien kom ik ze bijna elke Gentse Feesten opnieuw tegen.
Het duurde een eindje eer de groep er echt inkwam. De eerste vijf nummers leek de lange soundcheck gewoon door te gaan, en sloeg de vonk niet echt over, ondanks een heerlijk rockende versie van Substitute. Hun meest recente plaat There is nothing is al anderhalf jaar oud, en het publiek kreeg een mix van oude en nieuwe songs.
Hoe verder in het optreden, hoe meer de sfeer erin kwam, en we hoorden het ene na het andere pareltje passeren, zoals Fortune, I like you when you’re sad (met niet enkel leuke mondharmonica, maar ook trompetstukjes), New Day, I am a fan, Acquired taste (nog van de eerste plaat), There is nothing en Plane Song. Kippenvel was er bij My heroics part one, aan de respons van het publiek te merken nog steeds de meest geliefde single. Afsluiten deed de groep met het zweterige Stuck in Reverse.
Absynthe Minded kan weinig verkeerd doen, en al helemaal niet in Gent. Hun sound is niet enkel uniek, maar is ook gekenmerkt door puur vakmanschap; muzikanten die een passie hebben voor hun instrument. Het optreden waaierde langs pop, rock, jazz en was altijd dansbaar. Deze mannen kunnen zowel de soundtrack zijn bij een lieflijke lentenamiddag ergens op den buiten, als bij een dreigend onweer in een zwarte industriestad. Faut le faire. In de kleine Charlatan sta je ook dichter bij de groep dan in menig andere concertzaal, en is het zalig om de mannen bezig te zien, volledig opgaand in hun spel, met gesloten ogen en geconcentreerde gelaatsuitdrukkingen.
Zijn er dan geen nadelen? Toch wel. Zo was het eerste deel van het optreden zo drummen, dat een meisje vlak voor mij flauw viel en door haar vrienden naar buiten gedragen moest worden. Het lange wachten is voor de werkmens iets minder prettig dan voor de doorsnee student en bij momenten leek de groep ook vooral voor zichzelf te spelen; na een optreden van een dik uur kregen we nog een rist bisnummers, maar die waren weinig interessant. Ten slotte fluiten mijn oren, die toch wel iets gewend zijn, nog steeds na, terwijl ik niet de indruk heb dat Absynthe Minded het echt van decibels moet hebben om over te komen. Maar al bij al zijn dat natuurlijk details, en was het absoluut een hoogtepunt van mijn eerste drie dagen Feesten.
© 2008 GENTBLOGT VZW
Ik ga in ‘t oog houden wanneer ze nog eens spelen! Om 12u lag ik al in mijn bed :-)