RSSMiraMirO: Alhambra Container
Om half elf ’s avonds lieten we een bruisende feestenzone achter ons en wandelden naar het Sint Pietersplein. Een hele wandeling, en had ik er niet vrij gerust in geweest dat de geplande voorstelling meer dan de moeite waard zou zijn, hadden we het misschien wel zo gelaten en ons ergens aan een van de drukke pleinen een plekje gezocht tussen de massa.
Op het rustige Sint Pietersplein was er van drukte echter geen sprake. Er was amper volk te zien, op enkele stewards van Miramiro na die de mensen vriendelijk verzochten niet over het speelvlak te lopen. We maakten dus braafjes een omweg en gingen naast een groepje andere mensen op de grond zitten.
Nog eventjes wachten eer het straattheater begon, tijd genoeg om te genieten van de mooie locatie; de abdij, het grote plein, rust met op de achtergrond vaag de belofte van de feesten, een klein beetje magisch.
Dan, met een luid industrieel aandoend geluid vanuit de boxen, reden drie vorkheftrucks met drie kleine, witte containers het plein op. Na een rondje rijden werden de containers neergeploft, en bleven daar zo even staan, terwijl de rare geluiden uit de boxen bleven knallen. Spannend, zo de verwachting van wat er te gebeuren stond…
Dan gaan de containers open, en kruipen de dansers eruit. De containers staan zo opgesteld dat elke danser zich telkens richt tot één zijde van het publiek, en dat de overige dansers niet zo goed te zien zijn. Bij ons is het een jongen in verfomfaaide jeans en Tshirt die naar buiten komt, en die de ruimte voor zijn container begint te verkennen.
Zijn bewegingen zijn opgejaagd, onrustig. Tegelijkertijd met de actie van de dansers wordt op de witte containers een film geprojecteerd; het gezicht van een iets oudere operazangeres die een stuk zingt. Het geheel is een bevreemdende, fascinerende combinatie van dansers, beelden en muziek.
Net zoals er drie dansers zijn, worden op de containers ook drie zangers geprojecteerd, om de beurt. De operazangeres wordt afgewisseld door een andere, zuiderse zangeres en een oosters aandoende zanger.
Plots zijn de machines, de vorkheftrucks weer in het spel. Ze racen het spelvlak op, tillen de containers op en rijden er rondjes mee. De dansers springen op de containers, op de vorkheftrucks, lopen er van weg of worden er toe aangetrokken.
En zo ontrolt zich verder de voorstelling. De dansers, die staan voor illegale vluchtelingen, dansen vaak apart, soms samen, waarbij het niet altijd duidelijk is of ze nu in strijd zijn met elkaar dan wel samen bewegen. Soms worden ze opgejaagd, aangevallen door de razend geworden trucks. Ze lijken weg te vluchten van hun kleine container, maar trekken zich op andere momenten net weer terug in, langs of op die kleine, veilige haven.
Een uur lang gaat het zo verder, de combinatie van moderne dans, muziek uit verschillende windstreken, beelden, en de af en toe in het beeld rijdende machines. Bevreemdend, fascinerend, boeiend, mooi. Toch verslapt na 45 minuten langzaam mijn aandacht. Je verwacht een wending, iets nieuws, iets dat je aandacht opnieuw zal aantrekken, maar dat komt er eigenlijk niet. Bovendien beginnen de weliswaar warm aanvoelende kasseien van het plein langzaamaan een marteling te worden voor ons zitvlees… De voorstelling had naar mijn aanvoelen dus net iets korter gekund.
Niettemin een voorstelling van bijzonder hoogstaand niveau, met zeer knappe dans en inventieve audiovisuele elementen, waaraan nog bijgedragen werd door de sfeer van het majestueuze Sint Pieterplein op deze warme zomeravond. Spijtig dat er niet meer publiek was voor deze voorstelling, toch wel een van de betere dingen die ik al gezien heb op het jaarlijkse straattheaterfestival. Gelukkig kunnen de afwezigen in de komende dagen nog naar een van de drie overige voorstellingen.
Alhambra Container van Osmosis Cie, nog op vrijdag 25, zaterdag 26 en zondag 27 juli op het Sint Pietersplein van 23 tot 24u
© 2008 GENTBLOGT VZW
Het zijn dit soort voorstellingen die de term straattheater overstijgen, en dan krijg je MiraMiro. Dans, theater, zang, projecties, installatie. Dat zorgt eerder voor een sfeerschepping dan een rechtoe rechtaan verhaal. Een sfeer van twijfel, angst, hoop, ontgoocheling of een sprankeltje geluk. Verlangen geeft de richting aan. Het vertrouwde en dierbare koesteren of helemaal loslaten om te vinden. Een broos evenwicht. Vooral de scenes waarbij het soms vervaarlijk samenspel tussen dansers en vorkheftruck voor een extra spanning en dynamiek zorgden vond ik bijzonder geslaagd. Maar soms mis je dat minieme stukje onontbeerlijke humor, even die glimlach die een niet zo makkelijk stuk als dit allemaal wat zou verlichten, en draaglijk maken. Het vraagt dus inderdaad wat moed om dit stuk tot het eind uit te zien. Ik had het zeker in tijd allemaal wat gevatter willen zien, want een uur ‘alhambra container’ is toch wel wat van het goede te veel. Een zelfde opbouw in de helft van de tijd lijkt me als toeschouwer een stuk aangenamer. Maar al bij al een gedurfde keuze. Waardering.
Knappe voorstelling. Tip: wandel tijdens de voorstelling er gewoon rondom. Je krijgt minder zitvlees,minder kou en vaak knappere zichtlijnen/invalshoeken. De projecties, schaduwen op de Sint-Pieterskerk zijn een mooi contrast met het containerverhaal. De Boekentoren en passerende auto’s passen dan weer wonderwel in deze sfeervolle aanklacht.