Gentblogt

MiramirO: Menus Larcins

zaterdag 26 juli 2008 17u15 | josie (tekst), charles strijd (beeld) | 5 reacties
Trefwoorden: MiramirO, poppenspel, straattheaterfestival, theater.

Ik geef het eerlijk toe, poppentheater is niet iets dat me bijzonder aantrekt. Ik associeer het (waarschijnlijk volkomen onterecht) nog steeds met de behoorlijk stompzinnige poppenkast uit mijn eigen kindertijd. En toch besloot ik dat vooroordeel aan de kant te zetten en uit het grote aanbod van straattheater deze Gentse Feesten ondermeer ‘Menus Larcins’ eruit te pikken. ’Poppenkast met levensgrote poppen in echte huizen en geschikt voor jong en oud’, vooral dat van die huizen intrigeerde me wel een beetje.

En zo zochten we vrijdagavond dus een plekje in het gras van de druk bevolkte speeltuin op het Spaans Kasteelplein, met aan de overkant van de straat een verlicht raam waarvan iedereen vermoedde dat daar de actie zou ontstaan.

Tot ieders verbazing begon de actie echter niet aan het raam, maar in de verte, waar een bizarre constructie van een grote hand kwam aangerold, begeleid door drie mannen die het ding bedienden en van geluid voorzagen. Een bijzonder vreemd schouwspel! De hand wenkte, en dus kroop de massa moeizaam recht van zijn verworven zitplekje, en liep iedereen de hand achterna.

En zo ging het, allemaal de hoek om, begeleid door die rare hand die aan verkeersborden voelde en in bomen kroop en tenslotte aanbelde aan een huis waar een levensgrote pop van een ouder heertje en een kat ons zaten op te wachten in de ramen. Spontaan ging de bijzonder talrijk opgekomen massa weer neerzitten op de straatstenen, zodat je van overal een goed zicht had.

Ik heb eigenlijk weinig zin om te zeer te gaan beschrijven wat er zich precies in die ramen afspeelde, want het leuke was net het niet weten, het voor dat huis zitten afwachten en zien wat er gebeurde, de gekke wendingen in het verhaal, het verrassende.

Al kan ik natuurlijk al wel een tipje van de sluier oplichten. Zo bracht de hand ons nog drie keer van de ene gevel naar de andere, en kregen we dus vier verschillende verhalen te zien met telkens gigantisch goed gemaakte levensgrote poppen in de hoofdrol. Niet enkel het poppenspel, maar ook het geluid zat trouwens goed in elkaar, met geluidjes, muziek, stemmen, allemaal op bijzonder hoog niveau.

We kregen een burlesk stukje te zien over een mannetje dat fantaseert over de wulpse dame die de verdieping hoger woont, een stukje over het leven in het bejaardentehuis, het verhaal van een bizar oud dametje en tenslotte een heel sprookjesachtig stuk waarbij je constant op het verkeerde been werd gezet en ik wegdroomde bij de leuke muziek. Het was echt bijzonder knap hoe goed alles in elkaar zat; de poppen voerden soms echt bijna een heuse choreografie uit, de verhalen waren telkens weer anders, maar altijd enorm onderhoudend en grappig, en zowel de allerkleinsten als de volwassenen in het publiek amuseerden zich naar mijn gevoel te pletter.

Terwijl ik na afloop de stad inliep, verwonderde ik me er nog eens over welke kwaliteit MiraMiro biedt; de vele, heel verscheiden voorstellingen, de internationale gezelschappen, steeds weer aangenaam verrast worden, en dat allemaal in onze eigen achtertuin, gratis en voor niets. Ook dat zijn Gentse Feesten!

Menus Larcins van Délit de Façade, nog te zien op zaterdag 26 en zondag 27 juli op het Spaans Kasteelplein, telkens van 21u30 tot 22u45.

© 2008 GENTBLOGT VZW