Gentblogt

Lady Linn and her Magnificent Seven aan Sint-Jacobs

zondag 27 juli 2008 18u57 | Peter Vandenabeele (tekst), Thierry Lammertijn en Jeronimo (beeld) | 7 reacties
Trefwoorden: Bij-Sint-Jacobs, Lady Linn.

Ik had het optreden van Lady Linn zaterdagavond op het Groot Podium van Sint-Jacobs aangestreept in mijn agenda voor Gentblogt. Ik kende de muziek niet. Ik had alleen vagelijk van de naam en de reputatie gehoord. Eens iets nieuws leren kennen op de Gentse Feesten, dat is ook wel leuk. En het meteen verslaan. Met een onbevangen, maar misschien minder deskundig oordeel als resultaat.

Ik had me voor het optreden wel wat gedocumenteerd op het internet. Lady Linn is Lien De Greef, zanglerares aan de Gentse muziekschool, die het in de muziekwereld eerder probeerde bij de elektropopgroep Bolchi en het soulcollectief Skeemz. Als Lady Linn treedt ze op met een halve bigband, The Magnificent Seven.

Sinds enkele jaren heeft die combinatie een goede livereputatie in het Gentse met covers van oude swingnummers uit de jaren ’30 en ’40. Begin dit jaar bracht Lady Linn een eerste volledig studioalbum uit, Here we go again, waarvoor ze zelf bijna alle tekst, muziek en blazerarrangementen schreef. Jazz met soulinvloeden.

Het plein aan Sint-Jacobs was goed volgelopen. Vlak voor het podium bevonden zich nogal wat fans. Het was immers een band uit het Gentse. De nog jonge zangeres verscheen. Een fifties-look: een froufrou-kapsel met één lange vlecht aan de zijkant, een wit jurkje met zwarte bolletjes, witte oorbellen.

Zeven begeleiders, waarvan 4 blazers in witte pakken met een zwarte das, typisch voor de swingperiode: een baritonsax, een tenorsax, een trompet en een trombone. Verder een piano, een contrabas en drums. Bij enkele tragere nummers in het midden, o.a. Waiting, vervoegden vier strijkers (drie violen en een cello) het orkest. Typisch ook voor de periode: de lady omringde zich uitsluitend met mannen.

Lady Linn zette in met That’s Alright, een swingend jazznummer uit haar laatste album. Ze vervolgde met een uptempo nummer dat een beetje aan The Andrew Sisters deed denken. De danspasjes van de lady waren in orde, haar brede smile ook. Ik vond haar stem soms wat nasaal klinken, maar niet te. Ik heb dat gevoel met jazzzangeressen vaak. Het zal wel aan de soort muziek liggen.

Snelle en tragere, meer ingetogen nummers, volgden elkaar op. De jazzballads waren niet altijd de beste nummers en kwamen soms wat melig over. I am aware was een duet met speciale gast Bert Ostyn van Absynthe Minded. Ik vond dat de zanger er vocaal te weinig uitkwam.

Een sterk middengedeelte nu. Cool Down was een swingend nummer dat zelfs ondergetekende wat aan het dansen bracht. Idem voor A Love Affair. Voor dit nummer trok de zangeres een ander kleedje aan. Volgend nummer was Only a Glance, ook van het laatste album.

Lady Linn bracht alle tien nummers van dat album en vier andere. Het titelnummer Here we go again kon me ook bekoren. Het is een trager, meer intimistisch nummer met een sterke zangpartij. De lady ging ervoor aan de piano zitten naast de pianist, terwijl de andere instrumenten zwegen.

Het nummer Shopping droeg de lady op aan alle vrouwen. Tijdens een lang uitgesponnen nummer daarna werden de instrumentalisten een voor een voorgesteld, terwijl ze een solo mochten spelen. Speciale gimmick: de vier blazers, die overigens sterk speelden, bevonden zich daarbij ineens achter een deel van het publiek.

Maar liefst drie bisnummers. In If it’s rhythm that you feel voerde de lady een swingend duet op met de trompettist. Als tweede Too darn hot, een nummer uit de EP van 2005. Als allerlaatste nummer kondigde de zangeres een nummer uit haar geboortejaar aan.

Het werd een cover van I don’t wanna dance van Eddy Grant. Niet echt het soort nummer dat mij erg aanspreekt, maar wel een uitstekend nummer om mee af te sluiten. Op een bepaald ogenblik zwegen de instrumenten en nam het publiek de zang over:

I don’t wanna dance, dance with you baby, no more,
I never do something to hurt you though
O but the feeling is bad, the feeling is bad (blijf herhalen) 

Het bleef tot in het oneindige weergalmen aan Sint-Jacobs, ook als het gordijn al lang gesloten was en de artiesten verdwenen.

Alles bij elkaar was het een aangename kennismaking.

© 2008 GENTBLOGT VZW