Gentblogt

Reset op Sint-Baafs

maandag 28 juli 2008 16u14 | Michaël Rosseel | 3 reacties
.

Na negen dagen Gentse Feesten is de verleiding groot om je in het Baudelopark neer te vleien en samen met bekenden te genieten van de gezellige drukte die op het plein heerst. Een lazy sunday als het ware na, in mijn geval, zeven avonden feestgewoel.

Maar bij mij is het net als op reis, al dat rusten en relaxen is best oké voor een tijdje, maar ik moet ook iets gezien hebben. Actie dus. Toen we rond acht uur in beweging kwamen, besloten we op basis van de omschrijving van het optreden van Reset (a capella- rock en elektro door elkaar geklutst) naar het Sint Baafsplein te trekken. Ik heb de gewoonte om van het nachtprogramma per dag een strook af te knippen, zodanig dat ik in pocketformaat een overzicht van de optredens bij me heb. Handig om je een klein beetje te richten op de beschrijving. Het feit van meer dan tien jaar in een kerkkoor te hebben gezongen, heeft blijkbaar zo zijn invloed op de voorkeuren, ook tijdens de Gentse Feesten. Dat ik daarenboven het geluk heb gehad 4 jaar a capella te mogen zingen, zal er ook voor iets tussen zitten.

Ik kende de groep Reset niet, en zo te zien aan het opgekomen publiek, was ik niet de enige. A capella associeerde ik tot nu toe met de groepen Voice Male en, natuurlijk, de Flying Pickets. Tijdens de soundcheck herkende ik echter wat Voice Male, onder de vorm een markante bril. Internet leerde me achteraf dat de de drager ervan Jan Bervoets was, ex- Voice Male. De Flying Pickets was volgens de Reset-site ook vertegenwoordigd onder de vorm van Chris Brooker, een Londenaar die hier aan een West-Vlaamse is blijven plakken.

Vóór hen had de Dendermondse concertband met 80 man het podium op Sint Baafs gevuld. Het contrast met deze 5 man, in maatpak, maar nu zónder instrumenten, kon niet groter zijn. Ze openden met de Black Eyed Peas. Hun nummer “Pump it“, startte met de surfgitaar van ‘Miserlou’. Deed mij natuurlijk denken aan de openingsscène van Pulp Fiction, maar de tapottage van het borstbeen waarmee Reset dit imiteerde was een verdienstelijke poging daar verandering in te brengen. Toen het nummer eenmaal op dreef kwam, vond ik het arrangement heel dicht bij het origineel aanleunen, inclusief de kopstem van Jan Bervoets die de solo voor zich nam. Een stomend begin, en het publiek nam gelukkig in aantal toe.

Het tweede nummer, Gangsta’s Paradise van Coolio, nam de bas Chris Booker de lead zang voor z’n rekening, wat ik persoonlijk een minder geslaagde keuze vond. Tussen de niet zo gelijkstemmige samenzang, kabbelde het nummer op weinig criminele wijze voort zonder echte hoogtepunten. Misschien ben ik het nummer zelf al wat beu gehoord, dat kan ook.

Het sterkst echter vond ik de groep wanneer ze Belgische nummers in een meerstemmig arrangement hadden gestoken Dit leidde tot verrassend goede resultaten qua geluidseffecten. De bliepjes, electro soundbytes en de ritmesectie bij Fell Off The Floor, Man van Deus waren echt goed gevonden. Het getuigde van een flinke portie lef om dit nummer a capella te brengen. Ik zou best eens de partituur van dat nummer willen zien. Niet simpel denk ik.

Toen Reset ons meldde dat Johnny Cash still alive was en Ring of Fire inzette was ik pinten gaan halen. De mariachi-trompetten maakten een niet al te grote indruk. Misschien omdat het terug een downtempo nummer was.

Het ritme ging weer de hoogte in met Annabel van Hans de Booij. Dit met een echte Annabel op het podium, en een ska-uitstapje met Madness (One step beyond). Op het podium rennen en zingen tegelijk was geen probleem voor het zestal. Vervolgens kwam een rustig deel met Van God Los van Monza, Biko van Peter Gabriel en Mia van Gorki. Goeie nummers allemaal, en allemaal goed en sereen gebracht door het vijftal.

Met Iedereen is van de Wereld van The Scene pakten ze een klassieker aan, en bewezen ze ook close harmony tot hun recht te komen. Ongemerkt maakten ze de overgang naar Four to the Floor van Starsailor in de Thin White Duke remixversie. Ook vocale mashups zijn dus geen probleem voor deze groep. Ik vind hun techno en electro versies zoals ze ze “klutsen” gedurende de loop van het optreden beter en beter worden.

Bij de aankondiging van een koppel en een lied zo oud als het belfort, valt onze euro. Ik herinner mij een redelijk zenuwachtige versie van Goeiemorgen morgen van Nicole en Hugo op tv te hebben gezien. De vocale herwerking is inderdaad van de mannen van Reset. Hoe grappig het ook bedoeld is, het is niet aan mij besteed dit nummer. De gustus et coloribus …

Na Vertigo van U2, waarbij het mij opviel hoe goed de stem van één van de groepsleden op die van Bono trok, was het weer raak. Met King Kong Five van Mano Negra, overgaand naar Run DMC met Walk this Way, wisten ze me weer te overtuigen dat ze uptempo echt wel goed waren. Terwijl ik dit op m’n gsm aan het intypen was (notaboekje vergeten), vergat ik tijdens dit nummer dat daar gewoon slechts 5 man met een microfoon stonden. Ze produceerden zo’n vol en opzwepend geluid, dat ze het publiek nu echt wel in hun greep hadden.

Dat Kate Ryan eraan kwam en het podium voor deze dame diende opgebouwd te worden, lieten ze niet aan hun hart komen. Ze brachten nog twee bisnummers. Eerst en vooral het tappotage-nummer Pump It, en daarna een soort Belgian Associality-nummer met de niet te misverstane boodschap “Het is gedaan“.

De sterkte van deze groep is vooral dat ze het lef hebben om de platgetreden paden van het a capella genre te verlaten. Geen evergreens, of voor de hand liggende nummers. Ze kiezen er ook voor het Nederlandstalige werk van een nieuw muzikaal jasje te voorzien, en weten hierbij een gevoelige snaar bij hun publiek te raken. De meer avontuurlijk aangelegde luisteraar (zoals ik) zal vooral zijn gading vinden in de uptempo nummers, waarbij Reset de grenzen van de stembanden tracht te verleggen met experimentele en goed uitgedachte arrangementen, overgangen en vocale geluidseffecten.

© 2008 GENTBLOGT VZW