Gentblogt

Patricia Beysens: Duitse expressionistische liederen in de Spiegeltent

dinsdag 29 juli 2008 9u23 | Peter Vandenabeele (tekst), Rosemie Callewaert (beeld) | 5 reacties
Trefwoorden: duitsland, Patricia Beysens, spiegeltent.

Laatste optreden in de reeks chanteuses maandagavond in de Spiegeltent: Patricia Beysens. Deze zangeres werd geboren in Rotterdam, maar werkt en woont sinds 1974 in België. Ze zingt al meer dan 25 jaar Duitse expressionistische liederen uit vooral het interbellum. In maart van dit jaar bracht ze een cd uit waarin ze liederen van de Duitse componist Friedrich Hollaender (1896-1976) zingt.

Deze nieuwe cd was de reden dat Guido De Leeuw haar gevraagd had. Het nieuwe Hollaender-programma gaat echter pas in oktober van dit jaar in première. Daarom bracht de zangeres ook liederen uit Der Haifisch, een eerder programma gewijd aan Berthold Brecht, en een soort greatest hits.

Niet echt een grote volkstoeloop in de Spiegeltent voor Patricia Beysens. Hoewel er toch wel enkele fans aanwezig waren. Naast leraren Duits e.d. Het creëerde een soort club-atmosfeer, ideaal voor dit soort muziek. Ik moest dan ook geregeld aan de bekende film Cabaret met Lisa Minelli denken, die trouwens in dezelfde periode en hetzelfde milieu gesitueerd is.

Patricia Beysens werd op de piano begeleid door Frank Vercruysse. Ze zette in met enkele liederen van Friedrich Hollaender: eerst Wenn ich mir was wünschen dürfte, een nummer bekend gemaakt door Marlène Dietrich, waarmee Hollaender veelvuldig samenwerkte. Daarna Die Hysterische Ziege (de hysterische tuttebel), een liedje dat Hollaender schreef voor zijn eerste vrouw, Blandine Ebinger, een zogenaamde ‘diseuse’ van liederen.

Daarna Ich bin von Kopf bis Fuß auf Liebe eingestellt. Inderdaad: Hollaender blijkt ook de componist te zijn van de muziek uit de bekende film Der Blaue Engel met Marlène Dietrich.

De zangeres schakelde over op enkele liederen van Bertold Brecht en anderen. Eerst Der Song von Mandelay, een liedje van Brecht over de betaalde liefde. Vervolgens een herfstlied van Erich Kästner en Der Graben van Kurt Tucholsky, een antioorlogslied. Patricia Beysens heeft een krachtige, volumineuze stem. Dat moet ook voor dit soort muziek. Ze zag er ook zeer expressief uit: een lang zwart kleed, rode mond en rode accessoires, helemaal geschikt naar de époque.

Een liedje van Wolf Biermann over een circuspaard daarna, Lied vom achten Elephanten van Berthold Brecht, die vaak politieke boodschappen overbracht via sprookjesgegevens. Enkele korte satirische liedjes: eentje over een domme olifant en eentje over een pissebed (Die Kellerassel). Een romantisch lied van Peter Hacks: Mondlied.

Daarna weer enkele liederen van Hollaender: Ich weiß nicht zum wem ich gehöre, over een vrouw die vindt dat ze enkel zichzelf toebehoort en niet één man; Das zersägen einer lebenden Dame, over een vrouw die verliefd is op de circusartiest die haar doormidden zaagt; Kleines Lied, een drinklied.

Vaak weinig romantische onderwerpen in dit soort liederen: Alles Schwindel (alles is bedrog) van Marcello Schiffer. Het nummer Geld deed onmiddellijk denken aan Money makes the world go round uit de film Cabaret. Veel nummers ademen de decadente sfeer van een Berlijns cabaret uit de jaren ’30.

De laatse nummers: Ballade vom Wasserrad en Das Lied von der Moldau van Berthold Brecht. Als bisnummer Die Kirschenballade van Heinz Kahlau, een allegorisch nummer over de ondergang van een dictator.

Het optreden duurde een goed uur en kreeg ruim applaus. Het was een beetje atypisch voor de Gentse Feesten toch. Waarna de lange nacht van de lege portemonnees kon beginnen.

© 2008 GENTBLOGT VZW