RSSJazz in ‘t Park is alweer voorbij
Waarom moet dat altijd toch zo luid? Ik vraag het mij meermaals af op mijn concertronde. Niks beter dan een –grotendeels– onversterkt concert, want dat draagt altijd bij tot de live-ervaring. Het klinkt dan allemaal niet zo gebalanceerd, krijg ik soms als antwoord, of de mensen achteraan horen niet goed genoeg wat er vooraan gebeurt. Dat is bij een festival als Jazz in ‘t Park niet anders. Meer zelfs, daar wordt –dacht ik– expliciet rekening meegehouden. In het eerste gedeelte van ‘de tent’ staan stoeltjes opgesteld voor de luisteraars; in het tweede gedeelte worden bij die stoeltjes ook tafeltjes geplaatst voor de gezelligheidzoekers.
Van die gezelligheid wordt overigens gretig gebruik gemaakt. Velen brengen een lunch of avondmaal mee, en voor wie zijn voedsel vergeet of het bezoek aan het Zuidpark niet meteen had gepland, is er de goedkope maar lekkere catering (een tip voor het Gent Jazz festival?) waar u turkse broden, soepjes, kaasschotels én oliebollen kunt verkrijgen. Al gaat de prijs voor het meest geslaagde feestmaal naar de groep twintigers die in een grote Creusetpan spaghetti bolognese hadden meegebracht. Schitterend gewoon.
Maar we hadden het over het volume. Tijdens het eerste festivalweekend stonden er ook achteraan bij de tafeltjes een paar grote luidsprekers opgesteld. Die stonden echter aan de zijkant van de tent, waardoor de vele mensen die niet onder het tentzeil maar op het grindpad stonden te luisteren, ook konden meegenieten. Tijdens het tweede weekend waren minstens twee van die luidsprekers naar binnen verhuisd, zodat het volume in het tafelgedeelte jammer genoeg veel te luid stond. Tijdens het festival werd het niveau herhaaldelijk aangepast, maar misschien houdt men die luidsprekers toch maar beter aan de zijkant?
Voor de rest niks dan lof. Hoewel Bob Mover nog een tijdje in ons geheugen zal blijven gegrift, onthouden wij ook een aantal concerten uit het tweede weekend. Niet in het minst The Unplayables van Ben Sluijs, dat bewezen heeft dat er voor zulk een intimistische muziek ook plaats is op een (rumoerig-gezellig) festival als het onze. Er was de oerdegelijke kwaliteit van de Jazzlab Series All Stars Band –wij komen daar binnenkort nog op terug, want ook de Jazzlab Series mogen 15 kaarsjes uitblazen. En ten slotte het Special Project van Jeroen van Herzeele. Man, man, man, wat een afsluiter. Hebt u die piano zien bibberen toen Fabian Fiorini ze beroerde/erop inbeukte? Hebt u de ogen van Giovanni Barcella orgastisch zien wegdraaien bij zijn drumsolo’s? Hebt u de grimassen van Jean Jacques Avenel gezien toen hij aan zijn bas plukte? Hebt u de kikkerwangetjes van van Herzeele zien opblazen om die felste noten uit zijn sax te halen?
Niet alleen de muziek, maar ook de sfeer, die zat er telkens goed in –ondanks het weer, maar dat is stilaan traditie. Ik heb ze niet geteld, de mensen die voor de avondconcerten naar het Zuidpark zijn afgezakt, maar ik neem aan dat iemand dat wel heeft gedaan. Zelfs vrijdag –toen half Gent en gans Ledeberg naar de film zat te kijken– was er een overvloed aan volk.
Wat vond u van Jazz in ‘t Park?
Tot zover Jazz in ‘t Park. Tot volgend jaar!
© 2008 GENTBLOGT VZW
superfijn intitiatief!!!! houden zo
Gent is een jazz-stad aan het worden.
HMMM, tof om te weten dat dienst feestelijkheden zoveel materiaal heeft dat niet op hun uitleenlijst staat.
Toch eens de moeite om te checken
Of houden ze het beste speelgoed voorzichzelf?
Veel jazz in ‘t Park meegmaakt dit jaar.
en Veel genoten.
Van Moker op de eerste vrijdagmiddag,
naar Bob Mover,
Barkin’ en the Unplayables .
Helaas Jeroen moeten missen op zondag.