Wardrobe: Gentse ontwerpers stellen ten toon
Het was de afgelopen jaren onmogelijk om niet te weten waarvoor de populaire serie “Sex and the City†stond. Met de levensstijl, waar mode een belangrijk onderdeel van uitmaakte, werd gedweept. Het is gemakkelijk bij een verslag over mode te verwijzen naar die serie, maar uiteindelijk was het wel mijn informatiebron voor mode tot nu toe.
Onder enig voorbehoud trokken we dus naar een modeshow, georganiseerd door de vzw Fashion Forward. Het gebeuren kreeg ook een naam, Wardrobe, en de bedoeling was dat Gentse ontwerpers aldaar konden tentoonstellen, en indien alles meezat, ook stukken verkopen.
We trokken onze mooiste kleertjes aan, plukten de stukjes stof en bloem uit het haar, en trokken richting Blekersdijk. Het mezelf ingesproken zelfvertrouwen werd verbrijzeld toen ik aan de ingang een aantal vrouwelijke genodigden waarnam. De huppeltrutjes, waar ik niet zou willen tegen basketten, wierpen luchtkusjes naar elkaar en hadden blijkbaar ook de nét iets mooiere kleren uit de kast gehaald.
Een paar opmerkelijke mensen waren daar te aanschouwen. Eén jongen droeg als polshorloge een oude wekker. Er was een man met getatoeëerde baard. Van één vrouw was ik een beetje bang, omdat ze heksenbotjes, mét kousen, aanhad en er ook wel zo een beetje uitzag. Mode is iets zeer relatiefs, viel mij op. Sommige opmerkelijke outfits waren gewoon mooi om dragen. Sommigen waren nét dat tikkeltje fout dat ze mooi of grappig waren. Sommigen leken dan niet in dat opzet te slagen, zonder dat het mogelijk was om te zeggen waar de fout nu precies zat. Het moet ongetwijfeld een harde wereld zijn om dik in te zijn.
Veel van de kleren konden me echt nog wel bekoren. In tegenstelling tot mijn initiële idee over mode, kan men met vele stukken echt nog comfortabel de straat op. Het was zelfs nog redelijke betaalbaar, weliswaar met de nodige variatie. Zo kon men een zwarte T-shirt, met daarop een print van een babyecho, op de kop tikken voor de luttele som van 22 Euro.
Links: Ambrosius Smets – rechts: Lies Imschoot
Het hoogtepunt van de avond was een uitzonderlijk defilé. Op de grond was een vierkant gemarkeerd waar twee vrouwen in badpak naartoe stapten met een rek kleren. Op het ritme van de muziek wisselden ze van kledingstukken terwijl de naam van de ontwerper opgehangen werd. Gedurfd en origineel, en het ging aan een stevig ritme vooruit. Soms had ik wel medelijden met die meisjes als je de paniek in hun ogen zag wanneer een ritssluiting niet zo vlot wou meewerken. Zo was er een mooi avondkleed, maar zoiets kan je niet dragen als je klein bent en een BMI hebt van boven de 18. De menigte gniffelde zachtjes toen een kleedje in badstof, met daarop een badeendje, spons en badstop genaaid, getoond werd. Het lijkt wel alsof grappige zaken altijd wel modieus zullen zijn. Enkele ontwerpers verkochten ook hoeden, juwelen en handtassen. Moeilijk om te showen, maar dat lukte wel. Verbazingwekkend was de snelheid waarmee de twee meisjes de oorringen aandeden. De meeste ontwerpers hadden wel een rode draad door hun werk lopen. Het sprookjesachtige was duidelijk aanwezig. We hebben een paar mooie outfits voor sneeuwwitje gezien. Een andere ontwerpster had een collectie gekaderd onder de zin “You rang for a cocktail my lord?†en die zin kon de stukken ook typeren.
Links: Sancho – midden: ZOOT – rechts: Caro Dhooge
Persoonlijk vond ik vooral de accessoires van Elles De Koe best wel mooi. Het concept is dat ze schilderijen van landschappen versnijdt, en daarvan onder andere portefeuilles maakt. Speciaal waren vooral de broches die ze maakte door een stukje van een schilderij in de montuur van een oude bril te plakken.
Links: Fôret Feérique – rechts: organisatoren Silvie Celen en Debbie Van der Steen
Het was een bijzondere ervaring, en met ontluikende anorexia stapte ik huiswaarts. Het is wel mooi om te weten dat er in Gent veel initiatieven zijn die jonge mensen proberen te stimuleren en een kans te geven. Een vzw voor moraalwetenschappers, anyone?
© 2008 GENTBLOGT VZW
Heb je ook iets gekocht? Ik ben er niet geraakt
Hadden we meer geld gehad, wel. :)
‘k heb nochtans getwijfeld over een soort van kokervormige das. heel schoon.
En pins met kleine mensjes erop, waardoor ze van ver op insecten lijken