RSSHappy Go Lucky
“You can’t make everyone happy.”
“There’s no harm in trying that”
Ik kwam, ik zag en ik werd verliefd vrolijk. Na een redelijk bedrukte week vol stress en andere ernstige en minder ernstige zaken des levens, besloot ik mijn cinemanietickets te verzilveren en eens naar een feelgood movie te gaan. Beklaagd heb ik het me alvast niet! Als ik al een beetje moody was en me het eerste kwartier van de film een beetje ergerde aan het gekakel van de personages, deed de ontwapende spontaneïteit van de immer vrolijke flapuit Poppy (een uiterst knappe charmante en innemende Sally Hawkins) me algauw smelten en breed glimlachend genieten.
Happy Go Lucky is zonder twijfel de don’t worry be happy- movie van het jaar.
Een jonge, hip geklede en leuk uitziende vrouw doorkruist de stad op haar kleine fietsje. We zijn in Camden, London. Ze snuistert wat in een boekenwinkel, probeert vriendelijk contact te maken met de apathische verkoper en hoe minder hij reageert, hoe meer zij met grappige uitspraken het ijs probeert te breken. Zonder resultaat, maar Poppy laat het niet aan haar hart komen en slaat er nog een hilarische uitspraak uit: “hoho, don’t worry! I didn’t steal anything (gekke bekken trekkend en huppelend door de alarmpoortjes) “oow! Biep biep biep” hahah, hoho, hiiii, bye-ye!”
De toon van de film is meteen gezet.
Poppy is een dertigjarige lerares in het lager onderwijs, woont al jaren samen met haar vriendin Zoe (die een wat sarcastische tegenpool vormt) en ze trekt er samen met haar zusje regelmatig op uit. De kleurrijke bende doorkruist de stad in een knalgele fiat Panda.
We volgen het hoofdpersonage in haar dagelijkse leven. Flatlife, school, dansles, rijles. Vrolijk, spontaan en altijd “in for a joke”. Als statement tegen de verzuurde maatschappij waarin het veel moeite kost om even te glimlachen, of een grapje te maken kan Poppy’s karakter wel tellen. Ze reageert op alles met grappige kreetjes, lachjes, zuchtjes, one-liners. Hoe meer de omgeving zich verzet, hoe heviger ze er lijkt tegen aan te gaan.
Enraha!
Compleet hilarisch zijn de scenes met haar gefrustreerde rechts-conservatieve, licht misantropische rij-instructeur. De droge saaie piet vol opgekropte frustaite schreeuwt bevelen en hoe meer hij schreeuwt hoe luider Poppy schreeuwt en lacht: de “ooh’s en “aah’s met dito wapperende handen vliegen je om de oren.
“Bear with me! Bear with me!” schreeuwt de instructeur om haar te doen zwijgen.
“Is there? where is he, I don’t see him” klapwiekt Poppy in haar zetel.
En zo gaat het van scene naar scene waarin -ondanks de ernst van de situatie- altijd wel plaats is om te blijven lachen en vrolijk te wezen. Dat maakt het leven immers veel makkelijker, isn’t it just?
Is Poppy gewoon gek, oppervlakkig, een onvolwassen vrouw? Nee, ze bekijkt gewoon alles vanuit een vrolijk standpunt. Het leven is zo al serieus genoeg en met die hartelijke openheid palmt ze niet alleen haar omgeving in maar ook de kijker.
Een uiterst genietbare film om lekker bij te ontspannen.
Regisseur: Mike Leigh -Acteurs: Sally Hawkins, Alexis Zegerman, Eddie Marsan, Andrea Riseborough, Samuel Roukin, Sinead Matthews, Sarah Niles
Kinepolis, Ter Platen
© 2008 GENTBLOGT VZW
Inderdeed. Goeie en acurate recensie.
En-ra-ha indeed!
En heeft er iemand begrepen wat die enraha was?